Aldeilis ekki

Ekki var títtnefnd að hafa áhyggjur af aðkomu íslenska ríkisins að sjúkdómi mínum í síðasta bloggi. Heldur hefði ég bara viljað vera laus við hann svona yfir höfuð og glaðst yfir því ef aurarnir hefur farið í eitthvað viturlegra. Ekki það að trúlega hefði einhver misvitur greitt sér þetta í formi arðgreiðslna í bankakerfinu eða minglað með þetta í glæfraviðskiptum svo það er kannski eins gott að þetta skuli fara allt í mig en ekki í einhverja algjöra vitleysu.

Vertinn fór í læknaviðtal í gær og blóðprufur og ekkert svosem nýtt. Sterarnir eru trappaðir núna hratt niður enda eins gott því ég stend bókstaflega á blístri. Einnig er ég farin að fá svo mikla verki í liðamót og þeir kenna sterunum um það. Einnig er vírus aðeins farin að láta á sér kræla svo það er dálítil nauðsyn að koma þeim þýska í axjón svo hann geti unnið sína vinnu án þess að hafa sterana til að trufla. Ef vírusinn nær sér meira á strik þarf ég enn eitt lyfið og það getur haft áhrif á merginn í beinunum svo það er allra best er ef ég get unnið á þessu sjálf í samvinnu við þann þýska.

Við fórum í kaffi til íslenska sendiherrans í gær og það var sérdeilis frábært. Hún tók svo vel á móti okkur og það var svo gaman að sjá framan í nýtt fólk og geta spjallað. Hitta fólk sem er á svipaðri vegferð og maður sjálfur og geta talað um meðferðina við fólk sem hefur reynslu.

Í dag var gegnið í Mollið og nokkrar jólagjafir keyptar. Nú getur títtnefnd farið að pakka niður jólagjöfum og raðað þeim skipulega í röð og það er nú ekki leiðinlegt.

Eitthvað hafa Svíar hækkað viðbúnaðarstig sitt vegna hættu á sprengjuárásum. Við skulum nú vona að ég hafi ekki farið alla þess leið til að að lenda i slíkum leiðindum.