Hjörtur Trausta í Kjallaranum í kvöld

Bolvíkingurinn og trúbadorinn góðkunni, Hjörtur Traustason, ætlar að mæta með gítarinn sinn í Kjallarann í kvöld. Hann ætlar að feta í fótspor mömmu sinnar sem sló svo eftirminnilega í gegn á sjávarréttahlaðborðinu. Hjörtur er ekki síður músíkalskur en Hjödda og nú skal sungið og trallað fram í rauða nóttina.

Hólakot

Það eru margir sem hafa yndi af því að safna öllu mögulegu. Æði margir safna frímerkjum og svo eru aðrir sem safna allskyns óþarfa eins og niðursuðudósum og járnadrasli af ýmsu tagi. Enn aðrir hafa þann leiða ósið að safna peningum og verða því oft auðugir á endanum og sitja uppi með það að verða stórskrýtnir fyrir vikið. Þeir hinir sömu átta sig nefnilega ekki alltaf á því að það er allt önnur mynt sem er allsráðandi " fyrir handan" og því eru digrir sjóðir oftar en ekki til trafala fyrir þá sem eftir lifa og einungis til þess fallnir að gera ættingja, sem alla jafna eru prýðisfólk, snarvitlausa af peningagræðgi.

Ég ræðst ekki á garðinn þar sem hann er lægstur þegar kemur að sjúklegri söfnunaráráttu því ég safna húsum af öllum stærðum og gerðum. Ég á þrjár húseignir hér fyrir vestan sem telja liðlega 600 fermetra allt í allt. Það er trúlega ekki sú besta fjárfesting sem völ er á og fjármálaspekingar hefðu trúlega ráðlagt mér að kaupa frekar verðbréf eða bara snotra íbúð á höfuðborgarsvæðinu. Stundum læðist að mér sá grunur að það gæti hafa verið heppilegra en alltaf reyni ég að ýta þeim hugsunum frá mér og sjá ekki eftir neinu. Best er að sjá sem minnst eftir því sem við gerum, því þegar tekin er ákvörðun um eitthvað þá telur maður það vera hina réttu ákvörðun í það skiptið og því eigum við að reyna að una.

Ég á yndislegan sælureit í Dýrafirði sem ber heitið Hólakot. Það stendur á besta stað í Núpsdal og er í landi Klukkulands. Við byggðum upp rústir af gömlum bæ sem þar stóð og það eru ófáar stundirnar sem við höfum dvalið þar í góðu yfirlæti með mömmu og pabba og Gaua bróður og hans krökkum en við eigum þennan bússtað í sameiningu. Þegar litið er til baka er dvölin þarna með fjölskyldunni ævintýri líkast og krakkarnir okkar búa að þessum ferðum í sumarbústaðinn alla ævina. Þarna komum við okkur upp skógrækt og lagt var að heitum potti og þar hefur verið sullað mikið í gegnum tíðina. Heilmikill mekanismi var útbúinn í útihúsinu til að hægt væri að leiða heitt vatn að pottinum. Slöngur liggja frá hitakút og þær hringast þvers og kruss um landareignina til að vatnið verði mátulega heitt þegar það kemur í pottinn. Hlaupa þarf reglulega til að hella olíu í þar til gerðar upphitunargræjur sem brúkast efir hendinni þegar vatnið fer að kólna. Salíbunur er svo farnar reglulega á bátnum "Explorer"niður ána og oftar en ekki hef ég orðið þeirra gæfu aðnjótandi að fá far niður að stíflu. Þetta er auðvita ævintýri út í gegn og ótrúlega skemmtilegt og gríðarlega margar góðar minningar eru tengdar ferðum okkar þangað.

Við fórum í Hólakot í gærkvöldi og ég skildi reksturinn í Einarshúsi eftir í alls engu reiðileysi hjá vinnuhjúunum mínum. Við höfðum Elsu, unglinginn okkar, og Lilju, sem brátt verður táningur, meðferðis og fékk Bryndís bróðurdóttir mín að fljóta með. Við tókum spil, hlógum og nutum þess að líta upp úr amstri hversdagsleikans og vera saman í ró og næði. Við fórum í háttinn fljótlega eftir miðnættið og sváfum eins og ljós. Ég er þess fullviss að Ólafur nokkur, sem kenndur er við Loka og Brá og er stundum nefndur Óli Lokbrá, hefur svifið yfir Núpsdal í nótt og hann hefur án efa misst úr pokanum sínum allt svefnsilfrið sem hann varðveitir þar svo samviskulega og  megnið af því hefur lagst yfir Hólakot. Það gerði það að verkum að bæði fuglar, dýr og menn liðu hægt og notalega inn í draumaheima og ekki heyrðist neitt í dalnum nema rólegur andardráttur okkar. Áin sem venjulega liðast niður efir dalnum hafði hljótt um sig og passaði sig á því að styggja okkur ekki og sendi tignarlegu fjöllunum sem vaka yfir Núpsdal í Dýrafirði skipun þess efnis að hafa hljóð svo við gætum sofið. Vindurinn söng svo vögguljóð alla nóttina og hastaði ekki á okkur fyrr en klukkan eitt í dag en þá vorum við búin að sofa í heila tólf tíma. Batteríin eru því fullhlaðinn og ég er til í að standa vaktina dag og nótt þar til Grikkland kallar á elleftu stundu. Þá mun ég standa klár fyrir hinar gullnu strendur grísku eyjunnar Rhodos.

Flaskan mín fríð

Þrjú ár eru síðan Jón Bjarni fór sem farastjóri með fræknu sundliði úr sunddeild UMFB í Bolungarvík til Danmerkur. Þar varð einum, alltof ungum dreng, það á að kaupa sér bjór úr sjálfsala einum í stórmarkaði af einskærri slysni. Lögreglumaðurinn og forvarnarfulltrúinn gerði flöskuna  upptæka og hefur varðveitt hana æ síðan. Nú er ungi maður loksins kominn með aldur til að drekka áfengi en hann varð tvítugur á dögunum og var honum afhentur bjórinn með viðhöfn á sjávarréttahlaðborðinu á laugardagskvöldið. Flaskan stendur enn fyrir sínu en innihaldið er komið fram yfir síðasta söludag svo hann getur ekki gætt sér þeim eðalveigum sem þessi flaska hefur að geyma en minningin um þessi strákapör stendur eftir og yljar um ókomna tíð. 

Mamma

Mamma mín var fædd þennan dag árið 1930 og er þvi 77 ára gömul í dag. Hún er spræk og hress og þökk sé guði fyrir það. Hún bakar og eldar og hugsar um garðinn sinn og dekrar litla hundinn sinn eins og hún lifandi getur. Hún og pabbi eru fyrirmyndar hjón og eru ánægð hvort með annað. Önnur hjón mega líka teljast ágætis fyrirmynd en við hjónin eigum 18 ára brúðkaupsafmæli í dag. Það þykir trúlega tíðindum sæta að fólk sé í hjónabandi samfleytt í 18 ár og fer trúlega að heyra til undantekninga. Við giftum okkur á afmælisdegi mömmu, árið sem hún Elsa fæddist. Þar vorum við nokkuð útsjónarsöm, því það er trúlega ástæða þess að við munum eftir deginum frá ári til árs. Trúlega gerum við okkur einhvern dagamun. Kannski förum við út að borða og sláum öllu upp í kæruleysi.

Mamma var dóttir hjónanna Auðar Sigríðar Hjálmarsdóttur og Árna Elíassonar en hún ólst um hjá móðurafa sínum og ömmu, þeim Guðbjörgu Sigurðardóttur og Hjálmari Þorsteinssyni. Pabbi hennar bjó alla mína tíð í næsta húsi við okkur og gekk upp með garðinum okkar á hverjum degi og hafði aldrei fyrir því að kasta á okkur systkinin kveðju, þó vorum við einu barnabörnin hans og mamma hans einkadóttir. Ég vissi ekki fyrr en ég var orðin stálpuð að þessi ókunni maður væri afi minn. Hann bar þann bagga fullan af afskiptaleysi fyrir okkur yfir móðuna miklu en ég vill þó eiga þá von í brjósti að hann hafi fylgst með okkur úr fjarlægð og haft velferð okkar að leiðarljósi í lífinu sínu. Svona lagað á auðvita að kenna okkur hinum að elska þá sem standa okkur næst og nýta tímann vel með þeim sem okkur þykir vænt um.

Húsið

Þetta hús heldur mér í helgreipum og ég kemst hvorki lönd né strönd. Hér er ég búin að sitja pikkföst síðustu daga og haga mér eins og fyrirmyndar Vert. Bugta mig og beygi þegar það á við og brosi svo sakleysisbrosi þegar þess er krafist af gestum mínum. Allar fara svo héðan út með sögu hússins inngreypta í hugarheiminn því hún verður að komast vel til skila og allir verða að heyra þá sögu sorgar og gleði sem fylgir þessu magnaða húsi. Siðastu fúaspýtunni var skipt út í gær fyrir nýja svo nú er nýtt fótstykki allan hringinn og húsið stendur því styrkum fótum. Nú mun það standa og aldir og eilífð og líta eftir fólkinu í bænum. Á myndinni má sjá hagleikssmiðinn setja síðustu plötuna á Einarshús og þá er bara eftir að klæða húsið upp í kjöl og hvitt með járnklæðningu líkt og forðum. Ég hleyp út við og við í kvöldið  og tíni sprek sem til hafa fallið við endurbæturnar og set í kamínuna. Það væri synd að segja að hlutirnir séu ekki nýttir til hins ýtrasta. Það er farið að rökkva og kertaljósin njóta sín vel og Gunna er mætt. Hún er konan sem kyndir ofninn minn og kveikir á kertunum mínum og heldur loganum á lífi.

Það er búið að vera mikið að gera í dag og fjöldinn allur af fólki hefur komið í heimsókn. Ég þurfti að bera fram súpu í gríð og erg í hádeginu og aspassúpan þótti bragðgóð. Í gær var grjónagrautur og slátur og ekki var annað að sjá en að fólk kynni vel að meta þann þjóðlega og eftirsótta rétt. Ljúffeng sjáfarréttasúpa var einnig höfð á boðstólnum fyrir þá sem vildu eitthvað annað en grautinn góða og tvær vinkonur þáðu þær trakteringar og drukku eðalhvítvín með og nutu þess að vera í fríi og lifa lífinu. Mikill erill var í kaffi og kökur í dag og ég vissi um stund ekki hvaðan á mig stæði veðrið því atgangurinn í það sem er á boðstólum hér var þvílíkur. Ein hefðarfrú kom í kvöldmat og hafði sonardætur sína með sér  og einn lítinn ömmustrák. Hildur Einarsdóttir hljóp við fót í Einarshúsi er hún var lítil hnáta og fram á fullorðinsár en hún er dóttir Einars Guðfinnssonar og Elísabetar Hjaltadóttur. Hún kann margar sögur úr húsinu og hefur yndi af því að segja frá gömlu góðu dögunum.

Jón Bjarni og Lilja eru farin heim og búin að koma sér vel fyrir við sjónvarpið. Það er ekki frítt við að ég öfundi þau örlítið af kósýheitunum. En það er binding að eiga og reka svona fyrirtæki. Ég ætla að njóta samverunnar við fjölskylduna mína úti á Grikklandi. Þar ætla ég ekki að leiða hugann að Einarshúsi eða því sem þar fer fram. Þá munu vinnuhjúin mín taka yfir og ráða það ríkjum meðan ég er í burtu. 

Það dimmir ótrúlega hratt og nú hellist rigningin yfir litla bæinn minn. Þokan hangir yfir fjöllunum og gráminn leggst yfir eins og slæða. Nóttin bíður handan við Óshyrnuna og leitar færis að vitja okkar og leiða Bolvíkinga til hvílu. Vonandi sofna þó ekki allir, vonandi kemur einhver í Kjallarann í leit að köldum og freiðandi kolamola úr kolageymslunni. Ef enginn kemur, þá setjum við Gunna slagbrandinn snemma fyrir og förum bara í háttinn.

 

 

 

Litli skórinn

Við endurbætur á Einarshúsi í síðustu viku fannst lítill barnaskór. Hann virðist vera afskaplega vandaður með festingum fyrir reimar og loðfóðraður fram í tá. Þessi skór hefur líklega verið passandi á sex til átta mánaða gamalt barn og hefur án efa þótt flottur á sínum tíma og ekki keyptur af vanefnum. Ef hann hefur verið settur milli þilja þegar húsið var byggt, sem ég tel líklegt, þá er hann hvorki meira né minna en eitthundrað og fimm ára gamall. Gaman væri nú að geta séð fortíðina ljóslifandi fyrir sér og séð hvaða litlu fætur klæddust þessum hlýja og notalega skófatnaði. Hann hefur án efa yljað litlum tám á köldum stundum.  Ég mun láta útbúa lítinn glerkassa utan um skóinn og varðveita hann fyrir komandi kynslóðir.

 

Hvers vegna ætli barnaskór hafi verið settur á milli þilja á þessum tíma ?

Var það til að tryggja barnalán í húsinu ?

Hver skyldi hafa sett hann þarna ?

Hver skyldi hafa átt hann ?

Veit einhver svar við þessum spurningum?

Eitt lag enn

Halda mætti að bloggið mitt væri tengt við hjartagangþræði þorra þeirra sem lifa og hrærast í því að lesa hugleiðingar mínar hér á síðunni. Háværar óánægjuraddir hafa heyrst frá þeim sem komnir eru með hjartsláttartruflanir og vilja að ég láti oftar heyra í mér svo hjartsláttur þeirra geti orðið eðlilegur á ný. Málið er auðvita að miklar annir virðast vera hjá mér þessa dagana og tíminn svo fljótur að líða að það hálfa væri heill hellingur. Ég ligg reyndar í bælinu í dag en hiti og annar ræfilsdómur leitaði mig uppi og lagði mig flata í rúmið með hita, hósta og annan bévítans óþverra. Ég má ekkert vera að þessu og mótmæli því þessum aðstæðum harðlega. Eins og sjá má á þessari mynd mætti halda að ég hefði hrokkið upp af fyrir áratugum síðan en Auður systir mín er í heimsókn þessa dagana og tók þessa skínandi mynd af mér og lætur líta út fyrir að ég sé að syngja mitt síðasta í sófanum heima.

Af öðrum skemmtilegri og uppbyggilegum fréttum þá var slagbrandinum skellt fyrir Kjallarahurðina á síðustu helgi, og Vertinn klæddi sig í kjól og hvítt og brá undir sig betri fætinum og fór alla leið til Súðavíkur á ball. Sigga Beinteins söng sig inn í hjörtu ballgesta og trallaði fyrir fullu húsi langt fram á nótt og mikið var fjörið. Eitt lag enn hljómaði hvað eftir annað og ég og Laufey vinkona mín dönsuðum frá okkur allt vit úr í stórskemmtilega nóttina. Við slepptum varla úr einu lagi allan tímann og ég var af manni gengin eftir að hafa sýnt þvílíka danstakta. Ég og Laufey erum báðar stakar reglumanneskjur og fram úr hófi flinkar í allskonar dönsum. Við vöktum athygli hvarvetna fyrir snilldartakta á dansgólfinu og þá skipti engu máli hvort stiginn var diskódans, skottís, ræll eða tangó.

Af öðrum fréttum þá reyni ég að einbeita mér að fréttaskrifum á Víkara og virðist ég alveg uppskera þar eins og ég sái því heimsóknir margfaldast mánuði frá mánuði og fréttir frá mér hafa ratað inn á sjálfan Moggann svo ég tali ekki um þær tíðu fréttir sem BB vitnar í æði oft á sínum miðlum. Þetta er stórskemmtilegt en ætti ekki að koma neinum á óvart og ekki verður langt að bíða þess að Víkari verðu allsráðandi á fjölmiðlamarkaðnum. Ég setti mér það markmið þegar ég tók við fréttaritarastarfi að annaðhvort yrði þetta spurning um heimsyfirráð eða dauða þegar fréttir frá mér færu að berast út til þjóðarinnar. Maður verður að setja sér háleit markmið.

Endurbætur við Einarshúsið ganga vel og húsið tekur miklum stakkaskiptum dag frá degi. Líkja má uppbyggingu þess við ævintýrið um Ljóta andarungann sem varð að endingu fallegasti fuglinn á vatninu og bar af hvert sem hann kom. Þetta á eftir að ferða fallegast húsið hér í bænum, það er engin spurning. Hurðirnar eru komnar og voru settar upp með eldingarhraða. Það var eins og húsið fengi andlit að nýju og ekki var annað að sjá en að það kinkaði kolli í velþóknun sinni til okkar þegar hurðirnar smullu á sinn stað. Hurðirnar voru smíðaðar í Reykjavík og eru eins og þær voru þegar húsið var smíðað.

Hjödda eða Hjördís Jónsdóttir mun grípa í gítarinn og syngja með sinni eðalfínu röddu eftir sjávarréttahlaðborðið á laugardaginn kemur. Tel ég betra að panta borð og njóta þess að borða fína rétti í Einarshúsi við kertaljós og njóta þessa að vera saman með góðu fólki. Ekki verða fleiri sjávarréttahlaðborð að sinni en ef þau verða fleiriverða þau auglýst sérstaklega.  Á myndinni má sjá þær mæðgur Hjöddu og Svövu og haft hef ég spurnir af því að Hjödda sé þegar farin að æfa stíft prógramm fyrir þetta gigg í Einarshúsi á laugardagskvöldið.

Ætla ég að láta þessa þanka duga í bili. Vonandi fer pestin úr mér í nótt.

Heyrumst.

 

 

Óshyrnan glóir sem gull

Óshyrnan glóir sem gull í kvöldroðanum og það stirnir á Óshólavitann sem er umvafinn síðustu geislum sólarinnar þennan daginn sem hún lætur speglast í haffletinum á leið ofan í sæinn. Sólin er í kapphlaupi við tímann því henni liggur mikið á að rísa í fyrramálið til að láta geisla sína leika við okkur hér í Víkinni góðu. Hún hefur verið afar trygg við okkur hér fyrir vestan undanfarnar vikur og ylurinn sem frá henni leggur hefur svo sannarlega létt okkar lund. Ég sit hér á mínum vanalega stað í Einarshúsi og get gefið mér tíma til að láta vita af mér. Það er búið að vera mikið að gera hér og hafa menn ekki verið að velta sér upp úr aðgerðarleysi, enda svo sannarlega engin ástæða til þess. Mikið af fólki hefur verið í bænum enda er markaðshelgin nýliðin og margir lögðu leið sína hingað til að koma saman og hafa gaman. Helgin var undirlögð af heimsóknum ferðamanna sem litu við í kaffi eða komu og smökkuðu annálaða fiskrétt hússins sem bragðast afar vel og hefur fallið í fólk. Súkkulaðikökur, eplatertur, jógúrtkökur og annað fleira dásemdarbakkelsi rann út eins og heitar lummur og ekki var annað að heyra en að þessi heimabökuðu dýrðarkrásir þættu guðdómlegar. Guðlaug hefur varla undan að baka rúgbrauðið vinsæla og eins og sjá má á myndinni er hún mjög íbyggin er hún sneiðir brauðið nýbakað í jafnar sneiðar kúnnanum til handa.

Tónleikar The Pitcfork Rebbelion tókust vel og talsverður fjöldi fólks mætti til að njóta góðra tónlistarveislu.Margir voru búnir að hita sig vel upp í Hreggnasagryfju en þar stjórnaði Árni Johnssen brekkusöng af sinni alkunnu snilli. Allt fór þetta þó vel fram og var til fyrirmyndar. Á myndinni má sjá þau Héðinn og Fanney brosa sínu breiðasta brosi. Þeim finnst svo gaman að koma hingað vestur og mér finnst svo gaman að fá þau til mín að þau ætla að koma aftur í haust og þá með alvöru hljómsveit með sér og þá ætla þau að halda enn stærri tónleikaveislu. Hún verður haldin á eftir hæðinni í húsinu mínu með kertaljós og kósýheit, heitu súkkulaði og kannski smá lagköku með rjóma og e.t.v. kleinum. Það er alltaf til einhvers að hlakka, það eitt er víst.

Margir kvarta sáran undan bloggleysi hjá mér þessa dagana. Ungir sem aldnir vitna í missannar sögur sem ég læt hér flakka miskunnarlaust af minni alkunnu snilli. Enginn efast um sannleiksgildi þessara lygasagna og trúa öllum þvættingi sem liggur milli línanna í æsifréttastíl í þessum fréttaflutningi hér á síðunni minni. Ég vildi svo sannarlega að ég gæti gefið mér meiri tíma til að segja ykkur frá öllu því sem á daga mína drífur um þessar mundir en tíminn er bara eitthvað svo naumur og þegar vinna slítur í sundur fyrir manni tímann sem maður hefur öllu jöfnu til að blogga þá er nú fokið í flest skjól. Fréttaritarinn á Víkara er líka að standa sig með stakri prýði því heimsóknarfjöldi hefur stóraukist síðan hann tók við og óstaðfestar fréttir herma að uggur sé kominn í BB menn við tilhugsunina um að þeir séu að falla í skuggann af litla netmiðlinum hér í Bolungarvík. Það var svosem vitamál að þetta gæti farið svona og hræðsla þeirra er ekki ástæðulaus en við spyrjum að leikslokum.

Á myndinni hér til hliðar má sjá Þjóðverja sem hafa heimsótt mig reglulega undanfarið en þau gista í Hnífsdal. Myndin heitir Ást við barinn en ástin virtist svífa yfir vötnum þennan dyntinn. Við vorum boðin í brúðkaup á laugardagskvöldið en sá dagur var víst talinn mjög heppilegur til að gifta sig og þótti dagsetningin 07.07.07 mjög sjarmerandi fyrir slíkt brúk. Menn og konur tóku upp á því að láta pússa sig saman í gríð og erg og kirkjuklukkur hér vestra slógu brúðhjón inn kirkjugólf á víð og dreif um fjórðunginn. Ég leigði báða salina í Einarshúsi undir einkasamkvæmi og þóttist góð að geta skroppið frá eitt augnablik og samfagnað með brúðhjónunum Auði og Skúla. Kom ég heim fljótlega eftir miðnættið enda átti ég að verða byrjuð á vaktinni. Eitthvað hafði annað samkvæmið í Einarshúsi farið úr böndum og mikinn kulda lagði frá Vertinum er hann setti í brýrnar og yggldi sig yfir umgengninni og bauð veislugestum kuldalega og án allrar alúðar að yfirgefa svæðið og finna sér eitthvað annað til dundurs. Flestir fóru á ball og heyrst hefur að Félagsheimilið hafi verið klakabrynjað þegar menn hlupu skelfingu lostnir undan ísköldu augnaráði þess sem öllu ræður í Einarshúsi. Frést hefur að menn hafi stigið dansinn í mikilli örvæntingu og með tilþrifum til að ná í sig hita og fá blóðið til að renna eðlilega á ný. Allt slapp þó fyrir horn, þótt horn og hali hafi vaxið á suma veitingamenn um tíma. Ástandið er nokkuð stöðugt núna og eftir atvikum alveg gríðarlega gott.

Ég tel næsta víst að þessa langa bloggfærsla sem birtist hér alveg upp úr þurru geti komið ójafnvægi á lesendur mína svo ég hef hana ekki lengri að sinni. Verið góð og þá fáið þið kannski að heyra meira síðar.

The Pitchfork Rebellion í Kjallaranum

Föstudagskvöldið 6. júli mun The Pitchfork Rebellion eða " Heykvíslauppreisnin" leika í Kjallaranum í Einarshúsi. Þau hafa áður sótt gesti Einarshúss heim og kom það mér mjög á óvart hversu góð þau eru. Fanney syngur eins og engill og Héðinn, sem kallar sig Kisa, leikur undir á gítar af mikilli færni.  Það er einstaklega ljúft að hlusta á þau og enginn verður svikinn af því að eiga kvöldstund með þessu frábæra tónlistarfólki. Héðinn er barnabarn Völu Báru heitinnar og hún mun án efa hlusta með athygli á strákinn sinn spila og syngja fyrir okkur hin. Tónleikarnir eru í boði Vertsins í Víkinni.

Á laugardagskvöld verður einkasamkvæmi í Einarshúsi og báðir salir hafa verið leigðir út en Kjallarinn mun verða opinn frá kl. 22:30 og lítill fugl hefur hvíslað að mér að fólk ætli að fjölmenna. Hver veit nema ég geti reddað trúbador. Þeir liggja reyndar ekki á lausu þessa dagana en við sjáum til hvað setur.

Á sunnudag verður sjávarréttahlaðborð og pantanir eru þegar farnar að berast. Það er vissara að panta með fyrirvara ef þið viljið fá eitthvað gott í gogginn.

Þar fyrir utan eru allir velkomnir í kaffi og meðþví. Nóg er að gera og ég kvarta ekki.

Okkur tókst að bregða okkur af bæ einn dag í vikunni og fórum í Ævintýradalinn í Heydal. Það var gott að taka sér smá frí frá erli dagsins og þar er gott að vera. Myndin af okkur mæðgunum er tekin í náttúrulaug sem þar sprettur upp úr jörðinni í öllu sínu veldi og bleytti í okkur stelpunum og ekki veitti af því eftir allan þurrkinn í sumar.

Hrotið við eldinn

Enn einn sólardagurinn hefur runnið sitt skeið á enda. Sú brakandi blíða sem hér er dag eftir dag er svo sannarlega boðin velkomin með bros á vör. Ég held þó að öll þessi sól taki úr mér smá mátt því í gærkvöldi sveif á mig þvílíkur svefnhöfgi að ég sá mér ekki annan kost vænstan en að steinsofna í koníaksstofunni fínu og þar hraut ég eins og gamall drykkjurútur langt út í nóttina. Enginn þorði að styggja sofandi Vertinn og allir héldu sig frammi enda ekki líft útaf háværum hrotunum í mér. Ylurinn frá kamínunni sendi minn enn lengra inn í draumaheima þar sem ég vissi hvorki í þennan heim né annan. Gunna stóð vaktina eins og svo oft áður og það var eins gott því ekki var ég til stórræðanna. Ég hefði trúlega getað gripið inn í ef eitthvað stórfenglegt hefði komið upp á,ef ég hefði getað vaknað á annað borð. Allt virtist þetta þó ganga þokkalega. Þetta er ekki í fyrsta skiptið sem ég sofna á vaktinni og sef á verðinum en mér virðist líðast þetta trekk í trekk. Sjóari kom í súpu í hádeginu og sagðist hafa séð mig sofa svo vært kvöldið áður og hann vildi ekki vekja Vertinn enda engin ástæða til þess. Ég er viss um það að hvergi í veröldinni er boðið upp á fyrsta flokks hrotur í bland við göruga drykki á spottprís. Ég er alltaf að reyna að leiða ykkur fyrir sjónir hversu heppin þið eruð ef þið komið í Kjallarann.

Ég var varla vöknuð í morgun þegar Hermann og Rian vildu kaupa sér kaffi og tertusneið. Þau eru frá Amsterdam og eru hér á stórri og glæsilegri skútu í höfninni. Það var reglulega gaman að tala við þau. Ég var eins og aðalpersónan í slúðurblaði séð og heyrt þar sem ég stökk léttfætt á pínupilsi um borð í þessa glæsiskútu. Við sátum í morgunsólinni fyrir utan Einarshúsið og drukkum kaffi og spjölluðum. Hermann sagði mig ríka konu að eiga þetta fallega útsýni sem ég hefði af tröppum hússins. Óshyrnuna, bryggjuna, bátana og útsýni inn allt Ísafjarðardjúp. Það væri ekki allt að vera ríkur af peningum. Þetta er satt hjá honum en stundum erum við svo upptekin við eitthvað sem engu máli skiptir að við komum ekki auga á aðalatriðin í lífinu. Þetta er auðvita bara gleymska og ekkert annað. Ég má þó teljast mjög heppin því allt hefur leikið í höndunum á mér og ég hef getað gert allt sem ég vil og hef ætlað mér. Auðvita tekur maður smá rispur annað slagið og blæs út eins og gengur en það er eðlilegt og nauðsynlegt að standa á sínu og láta ekki vaða yfir sig.

Ein gömul bekkjarsystir mín kom til að hlaupa í Óshlíðina en hún er óttarlegur hlaupagikkur. Við vorum miklir mátar á árum áður. Að sjálfsögðu var tekin mynd af okkur við stóra grenitréð í garðinum við Einarshúsið. Inga María er miklu minni en ég en það segir sko alls ekki allt því ég er ekkert síður stelpuleg en hún. Látið því ekki hæðarmismun villa um fyrir ykkur. Hingað kíkti líka í kaffi í dag maður sem bjó hér fyrir mörgum árum og var í löggunni hér um það leyti sem ég fékk bílpróf. Ég notaði tækifærið og skammaði hann fyrir að taka mig á teppið á afmælisdaginn minn þegar ég var 17 ára fyrir það eitt að taka litla handbremsubeygju við gömlu Einarsbúð. Hann bar af sér allar sakir en þetta atvik hefur setið í minningunni alla tíð. Ég lærði það á þessari yfirsjón minni að taka ekki beygjurnar á handbremsunni en mér þótti þó tilhlýðilegt að láta þennan gamla löggumann borga tvöfalt fyrir kaffibollann og tel ég að nú séum við kvitt.

Ég sitt núna uppi í Einarshúsi eins og í gær og blogga. Ég heyri að einhverjir eru mættir niðri. Ætli ég verði ekki að sýna mig og sjá aðra. Ég vona að ég geti haldið mér vakandi í kvöld. Ég vona að það verði skemmtilegt í Kjallaranum í nótt, ég vona að ég verði jafnheppin á morgun og ég var í dag. Ég vona að ég geti notið Óshyrnu, bryggjunnar og bátanna og útsýnisins inn Ísafjarðardjúps á morgun eins og i dag. Ég vona að allir sem mér þykir vænt um líti eftir mér á morgun líkt og þeir hafa gert hingað til. Ég vona að þú haldir áfram að lesa hugleiðingar mínar. Ég vona að við eigum öll góða nótt.