Riddarar hringborðsins heimsóttir

Í gær var farið í hina mögnuðu Rhodosborg og gengið um örmjó stræti og torg. Borgin var reist á 14. öld og er umkringd stórum virkisveggjum sem staðið hafa um aldir og haldið verndarhendi yfir þessum ævagömlu fornminjum. Þarna er stórfenglegt um að litast og skrýtið að hugsa til þess að  riddarar víða úr Norður Evrópu skuli hafa safnast þarna saman og lagt undir sig þetta landsvæði og byggt heila borg. Allar götur eru lagðar smáu fjörugrjóti sem lagt er í allskonar munstur á víð og dreif. Kannski væri ráð að leggja fjörugrjót fyrir framan Einarshúsið að sið riddaranna forðum, því gatan þar fyrir framan skammar verulega upp á umhverfið í kring en þar hafa einstaklingar og fyrirtæki svo sannarlega unnið að þvi hörðum höndum að fegra umhverfið og lagt sinn metnað í að hafa huggulegt í kringum sig. Ég get ekki neitað því að Vertinn gerði sér vonir um að farið væri í að leggja gangstéttarhellur við húsið þetta árið en þolinmæðin þrautir vinnur allar og ég reyni að sýna stillingu eitthvað lengur. 

Allir voru gengnir upp að hnjám eftir að hafa arkað um þessar steinlögðu götur og upplifað liðna tíð. Andri bar höfuðverkinn sinn, sem hrellir hann æði oft, um stræti þessarar merku borgar og var því sæll að komast heim til að leggjast til hvílu. Hann naut sín samt mest allan tímann eins og við hin. Þegar kvölda tók fylltist borgin af iðandi mannlífi og mikil stemning myndaðist er  þúsundir manna liðuðust um göturnar til að sýna sig og sjá aðra. Allt hjálpast að til að gera þetta sem eftirminnilegast. Gamaldags lýsing á hlöðnum veggjunum vekur upp rómantískt andrúmsloft þegar skuggarnir læða sér um borgina þegar kvöldar og betlarar sitja raunamæddir og biðja um aura með sorgina í augunum. Lilja og Bryndís fundu svo til með þessu vesalings fólki að þær nánast létu aleigu sína af hendi rakna til koma þeim til hjálpar. Þær voru leiddar frá staðnum styrkri hendi eftir að þær voru búnar að henda nokkrum evrum í bolla og skálar sem grátbáðu þær um að gefa peninga til húsbænda sinna.  

Örmjóar götur gömlu  Rhodosborgar, sem nú eru full af sölubásum og verslunum,  bera með sér sögu fyrri alda og staðnað loftið inn á milli þessa mjóu stræta ber með sér keim riddara hringborðsins sem fóru með báli og brandi í nafni kristinnar trúar og höfðu m.a. aðsetur í Rhodos borg. Hringinn úr Hringadróttinssögu Tolkiens mátti sjá glampa og glitra er litið var inn um gættir gamalla hlaðinna herbergja er tilheyra þessum öldnum kastalabyggingum. Djásnið var kirfilega læst inn í nýtískuglerskáp en samt mátti finna fyrir þeim ógnarmætti sem það ber með sér. Litlu mátti muna að hringurinn næði tökum á Vertinum í Víkinni og fengi hana til að fjárfesta í sér og ná þar með að sá neikvæðum hugsunum í hugann og sópa í leiðinni á burt jákvæðum og skemmtilegum þankagangi. Hringnum fylgir illur máttur eins og menn vita og virðast ýmislegt vera sammerkt með hringnum úr Hringadróttinssögu og Bakkusi sjálfum, því báðir ná að dreifa illgresi í hugann og fá það til að spretta með ágætum. Ég lék á Djásnið og lét ekki blekkjast og sýndi sama hugrekki og hobbitinn Fróði gerði forðum er hann þurfti að bera hringinn á ystu nöf og bjarga heiminum frá glötun.  

Fróði gerði það þó ekki einsamall því hann átti góða að.......alveg eins og ég.

Speedy Conzales

Enn og aftur var dagurinn í gær tekinn snemma og arkað í morgunverðarhlaðborðið sem er í boði á hverjum morgni. Uppistaðan í því dýrindis morgunverðarsamsulli er egg og bacon og annað feitmeti sem tengist enskum morgunverði. Reynt er að forðast slíkt eins og heitan eldinn og ristað brauð með sultu og osti ásamt grófum brauðbollum er vinsælast á okkar borði.

Eftir að hafa nært sig vel fyrir daginn var haldið niður á “ staur” en þar bíða leigubílarnir sem fara fúsir með ferðalanga hvert sem þeir vilja og var stefnan tekin á stærsta vatnaleikjagarð í allri Evrópu en honum var holað niður í Faleraki en þaðan er 15 mín. keyrsla frá okkar íverustað. Leigubílstjórinn, sem við kjósum að kalla “Speedy Conzales”  ók með okkar að vatnaleikjagarðinum með þvílíkum ógnarhraða að við héldum um stund að til stæði að loka garðinum fyrir fullt og fast ef við værum ekki mætt á stundinni. Á meðan hann kitlaði pinnann og æfði kappakstur við aðra leigubílstjóra, reykti hann eins og skorsteinn, drakk kaffi á meðan hann talaði í talstöðina við þá sem hann var að etja kappi við og hló tryllingslegum hlátri.  Ekki var frítt við það að við værum hálf taugatrekkt þegar hann tók beygjurnar á tveim hjólum en þakklát fyrir að hafa komist á leiðarenda heil á húfi.  Skemmst er frá því að segja að dagurinn var hreint frábær. Rennibrautir lágu upp allar fjallshlíðar í þessum gríðarstóra garði og sullulaugar og buslulaugar í bland við “ black hole” og “ klósett” eða niðurföll, voru á víð og dreif i dalnum. Krakkarnir nutu sín hið besta og prófuðu flest allar brautirnar og undu hag sínum vel. Mér var hugsað til vatnaparadísarinnar í Bolungarvík sem væntanlega er komin í gagnið núna og velti fyrir mér hvað vatnaleikjagarðurinn á Rhodos hefði kostað, en rennibrautin við sundlaugina í Víkinni góðu  kostar litlar 17 milljónir. Ég er ansi hrædd um að bæjarsjóður Bolungarvíkur hefði farið endanlega á hliðina ef við hefðum lagt í að byggja vatnaleikjagarð í líkingu við þann sem við heimsóttum í gær.

Dagurinn var einstaklega skemmtilegur og allir nutu sín í botn. Sólin skein skært á kroppinn og yljaði vel og hlóð freknum á lítil andlit og skildi eftir fagurbrúnan lit á ferðalöngum, sem voru frekar heitir viðkomu er líða tók á en þó ekki þannig að skaði hlytist af.  Hér á myndinni til hliðar má sjá fallegt vestfirskt fljóð þakið freknum.

Glingur virðist freista mína meira en góðu hófi gegnir. Skartgripaverslanir eru hér á hverju strái með glæsilegum gullhringum og demöntum. Ég er veik fyrir hringum og keypti mér glæstan gullhring sem passaði svo geysilega vel á baugfingur hægri handar. Eitthvað þótti mér hann einmana þegar líða tók á svo ég varð að kaupa mér annan til að halda hinum selskap og trónir annar hringur á löngutöng og þið getið rétt ímyndað ykkur hvort ekki stirni af Vertinum gull og glans. Ég verð því að treysta á ykkur kæru lesendur að þið verslið með áfergju drykki í Kjallaranum meðan ég er í burtu svo ég geti borgað visa reikninginn þegar ég kem heim. 

Mannskæðir skógareldar geysa á meginlandinu og fréttir herma að líst hafi verið yfir neyðarástandi á Grikklandi vegna þessa. Þessir eldar eru í órafjarlægð frá litlu eyjunni okkar og verðum við því ekki vör við neitt. Himininn hér er heiður og blár og allt í lukkunnar velstandi hér hjá okkur svo engin þarf að hafa að okkur áhyggjur.  

Bókin sem ég greip með mér af náttborðinu heima til að lesa í sumarfríinu, var bók Péturs Oddssonar sem ber heitið Brimgnýr. Stórmerkileg bók sem ég fletti oft og brátt fer ég að kunna þessa sögu utanbókar. Áður hef ég minnst á harmsögu hans og fjölskyldunnar í Einarshúsi sem áður var kalla Péturshús.  Pétur var stórmenni og barðist fyrir mörgum framfaramálum í Bolungarvík. Í Brimgný stendur að fyrir forgöngu Péturs hafi verið samþykkt á fjölmennum borgarafundi í Bolungarvík einróma áskorun til Alþingis um að gera Hólshrepp að sérstöku læknishéraði. Þetta var árið 1909. Illa gekk að fá Alþingi til að samþykkja þessa áskorun en Bolvíkingar voru stórhuga, þá eins og nú, og réðu þeir sjálfir til sín lækni árið 1916 og launuðu hann sjálfir fyrstu árin. Hús var keypt handa lækninum og var það einnig kostað af Bolvíkingum.  Læknirinn sýndi áhuga á að stækka læknisbústaðinn og vildi kosta það sjálfur en fór fram á ábyrgð hreppsins fyrir láni í þessu skyni. Ekki var hreppsnefndin á einu máli um að ábyrgðin yrði veitt enda var læknirinn búin að vera á kostnað Bolvíkinga í nokkur ár og fjárhagur hreppsins frekar rír. Ekkert gekk i máli þessu fyrr en Pétur Oddsson lagði til að gengið yrði til atkvæðagreiðslu um málið og sagðist hann ábyrgjast lánið sjálfur ef hreppurinn gerði það ekki. Það var samþykkt með öllum greiddum atkvæðum hreppsnefndar Hólshrepps að ábyrgðin yrði veitt. Einn sat þó hjá, en það var Pétur Oddsson sjálfur. Hólshreppur varð sérstakt læknishérað árið 1919.  

Nú sit ég úti á svölum og rita þessar línur. Mörgum þykir eflaust einkennilegt að ég skuli vera að dunda mér við þetta í sólarlöndum í fríinu mínu en oft er sagt að þegar einum öfgunum sleppi þá taki aðrar við. Þegar ég lagði áfengið á hilluna, varð eitthvað annað að taka við og ég hef ógurlega gaman af því að skrifa og koma hugleiðingum mínum á blað. Það virðist vera mér mikið sáluhjálparatriði. Lífsmynstrið breytist svo gríðarlega mikið við það að rífa sig frá þessu og þetta er mín leið til á ná bata og öðlast betra líf. Kona sagði við mig um daginn að hún ætlaði sko að leifa sér það fram í rauðan dauðann að fara á fyllerí og skemmta sér vel og rækilega meðan henni héldist heilsa. Þetta er svo mikill misskilningur. Það eru forréttindi að leifa sér það ekki.

 Af ofansögðu má sjá að lífið hér er ljúft og gott og allir biðja fyrir kveðjur heim  

          

Tyrkneska gufubaðið.

Þá er tími til komin til að senda fréttir heim. Tyrkland var heimsótt í gær og gekk ferðin í alla staði vel. Dagurinn var tekinn eldsnemma og vaknað fyrir allar aldir. Fótaferðatíminn var mjög ókristilegur en við fórum með nokkrar Maríubænir og létum slag standa og mættum við rútuna okkar kl. 07:00 að staðartíma. Þá sofa Íslendingar á sínu græna eyra heima á Fróni enda er kl. 04:00 að morgni og þá dreyma menn eilífa rigningar og snjókomur. Ferja var tekin yfir á strendur litlu Asíu og sjóðheitur vindur blés á móti okkur er við stigum á land. Hitastigið var 45°C og þótti ferðalöngum fullheitt á köflum. Það góða við hitann var að kaupgleði okkar dvínaði til mikilla muna og litlu sem engu var eytt í þessu framandi landi. Leðurverksmiðja var heimsótt og valin voru módel úr salnum og var Þórunni kippt upp á svið og var hún klædd í leður frá toppi til táar. Hún stóð sig með prýði í módelstörfunum og erum við afar upp með okkur að hafa tyrkneskt módel með okkur í ferðinni. Söluóðir leðurkaupmenn höfðu örugglega haft spurnir af því að ætti leðurbuxur og fundu hjá sér brýna þörf fyrir að selja mér klæðnað úr leðri. Þeir ætluðu mig gjörsamlega að gleypa með húð og hári. Vertinn vill ekki láta gleypa sig einum bita svo lítið fór fyrir því að leðurbuxnadragtir yrðu endurnýjaðar. Farið var í skartgripaverslun og auðveldlega var hægt að prútta um gagnslaust glingur og Vertinn ber nú tyrkneskan hring á fingri með 25 eðalsteinum sem fékkst á góðu verði. Ég var hörð í viðskiptunum og fylltist eldmóði þegar mér var hugsað til Tyrkja Guddu og örlaga hennar á sínum tíma og gaf ég þessum Tyrkjum engan grið í viðureign okkar um verðið á hringnum og hafði betur að lokum. Markaðurinn var síðan sóttur heim með eitt þúsund verslunum af ýmsu tagi. Andra, Elsu, Þórunni, Lilju og Bryndísi tókst að kaupa sér fatnað sem gagnast þeim vel þegar þau koma heim og var dagurinn skemmtilegur og gaman var að koma á framandi slóðir þrátt fyrir brakandi blíðu og hita. Bandarískt flugmóðurskip var í höfn í Tyrklandi þakið þyrlum og Harrier flugvélum. Ég taldi næsta víst að það hefði lagt upp að bryggju til að tryggja öryggi Vertsins og hennar fylgdarliðs á meðan stoppað væri við í þessu landi sem liggur fyrir botni Miðjarðarhafs en kom þá í ljós að þarna voru á ferðinni bandarískir hermenn í afslöppun.  

Ég og Elsa virðumst vera bragðbestar af hópnum því moskítóflugur berjast um að bíta okkur á víxl. Þær bíta mig bara í vinstri fótinn og skipta bitin tugum frá hné og niðrúr. Blóðið virðist skipta um bragð eftir því niður hvorn fótinn það rennur. Jón Bjarni og Elsa fóru reyndar til læknisins vegna skordýrabita og fengu krem og töflur sem hjálpa eitthvað. Lilja sleppur ekki heldur við heimsóknir þessa óvelkomnu skordýra en Bryndís, Andri og Þórunn virðast vera frekar vond á bragðið og fá því nánast að vera í friði. Að öðru leiti gengur ferðin vel og allir eru mjög sáttir og sælir. Ekkert hefur komið uppá sem raskar ljómanum sem vakir yfir þessari sólarlandaferð og við erum alsæl í miðju ævintýrinu. 

Nú er síestan í algleymingi og menn eru að leggja sig eftir morgunsólbaðið og gera sig klára fyrir  sjóbað seinnipartinn. Ég kýs að leggja mig ekki og senda frekar fréttir heim. Þetta nefnist víst að fórna sér fyrir hópinn en ég tel það skildu mína að koma fregnum af okkur áleiðis heim. Annars læðist að mér syfja og augnlokin farin að þyngjast örlítið, ætli ég halli mér ekki í smá stund.

Viðbúnaðarástand

Hitastigi hér ytra fer ört hækkandi og sögur herma að hitamælirinn sé farinn að nálgast 40°C. Ég tel það nokkuð öruggt að hitamælirinn á Sparisjóði Bolungarvíkur myndi bráðna ef hann þyrfti að sína slíkar hitatölur dag eftir dag. Ég sé það fyrir mér að gróði sjóðsins yrði að vera verulegur til að það gæti gerst og sparisjóðsstjórinn yrði að brosa sínu skínandi sólskinsbrosi. Mér finnst hitinn notalegur og frábært að liggja í sundlaugargarðinum á mjúkum bedda og vippa mér í sundlaugina til að kæla mig þegar hitinn ætlar hvern lifandi mann að drepa, hendast síðan á sundlaugarbarinn og fá mér kaffisopa eða vatnsglas. Merkilegt nokk, þá er ótrúlega gott að fá sér einn og einn kaffibolla þótt hitinn sé svona mikill. Vertinn fór í vatnsleikfimi í morgun en dagurinn er alltaf tekinn snemma með ljúffengum morgunmat og síðan komum við okkur fyrir í sundlaugargarðinum og dveljum þar fram að hádegi.   

Fiðrildadalurinn var heimsóttur í gær og það var ótrúlega skemmtileg að sjá fiðrildi í milljónatali flögra allt um kring. Öll tré voru þakin fiðrildum, stórum og smáum og var umhverfið alveg dásamlega fallegt og dagurinn eftirminnilegur. Einni mynd var smellt af hópnum á leið okkar upp í mót fleiri ævintýrum í Fiðrildadal. Glöggt má sjá að karlmaður var fenginn til að taka myndina því höfuð ferðalanga mega þakka sínum sæla fyrir það að fá að vera með á myndinni, en berir fótleggir fegurra fljóða fá að njóta sín til fulls. Það er þó þakkarvert að andlitin skipta einhverju máli i þessu samhengi og fá að hanga inná fyrir mikla guðsmildi. Ég lísti yfir óánægju minni við myndasmiðinn og hann reyndi eftir fremsta megni að taka aðra mynd en þá þurfti hún endilega að vera upp á rönd og ekki nothæf fyrir vikið. Ég stal reyndar ómeðvitað einu fiðrildi og setti það í töskuna mína og ætlaði að hafa það með mér heim og færa Náttúrstofunni heima í héraði það að gjöf. Í sama mund og blessað fiðrildið var komið í töskuna mína og búið var að renna kirfilega fyrir, fór taskan öll að hristast og skjálfa og ég varð alveg hlessa á afli þessa óvart-stolna-fiðrildis. Þetta vakti óskipta athygli ferðafélaga minna og mikill hlátur fór að gera vart við sig, þegar ég áttaði mig á því, eftir miklar spekúlasjónir, að vekjarinn í símanum mínum var að andskotast og titraði taumlaust í töskunni. Af fiðrildinu er það að frétta að það braust  úr töskunni við illan leik í stórmarkaði hér við hótelið eftir að ég kom heim og er að flögra stefnulaust um nágrennið í leit að ættingjum sínum og vinum. 

Tyrkland skal heimsótt á morgun og hef ég það fyrir satt að tyrkneskir hermenn bíði við landamærin gráir fyrir járnum til að gæta að velferð Vertsins og hennar fylgdarliðs. Er um að ræða annað viðbúnaðarstig sem felur það í sér, að hópnum verður fylgt eftir hvert einasta skref. Ástæðan er sú að tyrkneskir karlmenn eru töluverð karlrembusvín og bera litla sem enga virðingu fyrir konum og telja þær álíka merkilegar og hvert annað húsgagn. Að sjálfsögðu ætlast ég til þess að tilhlýðileg virðing sé viðhöfð í minni návist og öruggara þótti því að hafa herinn í viðbragðsstöðu. Aðgerðin heitir” Opration Crazy Woman ” og mun standa yfir allan morgundaginn, eða á meðan ég hef viðdvöl í landinu. Ég vonast þó eindregið til þess að ekki þurfi að grípa til vopna á meðan á heimsókn minni stendur og að enginn þurfi að vera fyrir voðaskoti. Lagt verður af stað til framandi heimsálfu í fyrramálið kl. 07:00 að staðartíma og ég hlakka til að bjóða tyrkneskum karlpungum byrginn. Þeir sem til þekkja vita að það er ekkert spennandi að mæta mér í ham og ég ætla að sýna allar klærnar þegar ég fer að prútta við kaupmenn glingurverslana á tyrkneskri grund. 

Síestunni fer að ljúka. Ég blogga meðan aðrir leggja sig eða dúlla sér við hitt og þetta. 

Bestu kveðjur heim

Sjóheitt og seiðandi

Enn og aftur berast sjóðheitar fréttir frá útlöndum. Ekki er um neitt eldheitt slúður að ræða enda ekkert tilefni til slíkra sögusagna. Hér er hreint út sagt æðislegt að vera og allir njóta sín til fulls. Það hefur komið á óvart hve gómsæt og girnileg við virðumst vera því flugur berjast um að bíta okkur hér og þar um kroppinn til að gæða sér á bragðgóðum Vestfirðingum. Þær fréttir hafa borist að við þykjum kostafæða hjá þessum litlu og óvinsælu moskítóflugum. Ég var að gera mér vonir um að þeim geðjaðist ekki að alcohól fríu blóði og að þær myndu láta mig í friði þetta sinnið, en það virðist vera öðru nær. Óvirkar alkóhól-moskító-flugur virðast vera á sveimi er kvöldar líkt og aðrar flugur af sömu ætt sem sötra með áfergju allt blóð sem þær mögulega geta nálgast. Við erum búin að koma okkur upp miklu safni af allskyns flugnafælum í formi krema sem bera á fyrir og eftir bit en allt kemur fyrir ekki og allt virðist þetta virka hvert á móti öðru því við erum útstungin þrátt fyrir allt. Fólk er reyndar misviðkvæmt og sumir fá aðeins litla rauðleita díla, meðan aðrir hlaupa upp og bólguhnútar myndast víðsvegar um kroppinn er flugan hefur lokið sér af við blóðsöfnun. 

Sjórinn hér á Grikklandi er heitur og góður. Hér við hótelið er steinaströnd og stutt að labba þangað til að virða fyrir sér úfið Miðjarðarhafið. Vertinn vaggaði niður að brimsorfinni fjörunni og stakk sér til sunds í gær. Það var haugasjór og aldan veltist um og lék sér að því að hnoðast með mig fram og aftur. Ég reyndi að verjast ágangi Ægis en hann hló sínum þunga hlátri er hann lét brimið frussast í andlitið á mér og þótti það mikið sjónarspil að fylgjast með okkar viðureign. Ægir fór með sigur af hólmi enda hafði hann Öldu sér til halds og trausts í þessari orrustu okkar. Mér var skellt upp í fjöru með tilþrifum þegar þau fengu nóg af fíflaganginum í mér og losuðu þau mig úr faðmi hafsins í einu hendingskasti. Þau eru samt ekki laus við mig því ég á eftir að fara í sjóinn aftur og aftur því þetta var æðislega gaman og við skemmtum okkur hið besta.

Í sól og sumaryl

Grikkir eru einstaklega brosmildir og geðgóðir og glettnir í þokkabót og kunna að taka á móti ferðamönnum. Þeir eru kurteisir og kunna sig og maður finnur sig öruggan í návist þeirra. Í gærkvöldi var farið á indælan ítalskan veitingastað sem bauð upp á nýbakaðar dýrindis pizzur sem brögðuðust afar vel og runnu ljúflega niður. Vertinn drekkur bara vatn og kann því ágætlega.  Ég get ekki neitað því að í mér var örlítill kvíði fyrir því að þurfa að bragða út af þeim vana mínum að drekka ekki bjór í tíma og ótíma eins og ég hef gert í fyrri utanlandsferðum mínum. Ég held að kvíðinn hafi verið ástæðulaus því ég virðist geta haldið mig frá þessu með glans án þess að finna mikið fyrir því. Stundum bregður Bakkus sér þó upp að öxlinni á mér og reynir að freista min með ýmiskonar gylliboðum eins og ” sex on the beach” og reynir að fá mig í sukkið og svínaríið á ný, en ég læt ekki blekkjast af slíkum nautnadrykkjum og held mínu striki.  

 

Í næturhúminu í gær þegar kvölda tók og nóttin bankaði upp á, dansaði grikkinn Zorba grískan dans af miklum móð og óð hann eld og brennistein í trylltum og taumlausum dansinum. Ég reikna alveg eins með því að hann hafi ætlað að koma og bjóða mér upp en ekki lagt í það vegna eldsins sem logaði glatt á gólfinu rétt á meðan að hann túlkaði gríska goðafræði með eggjandi hreyfingum. Ég hefði án efa getað dansað við hann skottís og ræl án þess að blikna og hefði trúlega slegið í gegn á eyjunni Rhodos með þvílíkri uppákomu og hver veit nema ég eigi eftir að sína eyjarskeggjum í eitt skipið fyrir öll hvað í mér býr.

Hitastigið hefur verið ögn hærra hér á Grikklandi en það hefur verið í sumar á Beach-Bolungarvík. Vertinn í Víkinni er búin að finna sér uppáhaldsbar og uppáhaldsvert sem bíður upp á fría nettengingu og þar er búið að finna handa mér uppáhaldsstað þar sem ég get bloggað og sent fréttir heim.  Vertinn hér ytra reynir eftir fremsta megni að tala Íslensku með dönskum hreim, svo blandar hann ensku og grísku í þann grautarpott með undraverðum hætti og merkilegt nokk, þetta kemur ljómandi vel út. Ég lét taka mynd af mér og kollega mínum, honum Tasos, veitingamanni á Santé café, í fjarlægu landi og ekki er annað að sjá en að fyrirmyndarvertar leynist víða.

Ég tel mjög mikilvægt að taka frá tíma til að senda fréttir heim, því ég veit að margir eiga um sárt að binda eftir að ég fór og tel líklegt að Víkin sé í sárum vegna fjarveru minnar. En ég kem aftur, því lofa ég því Vertinn kemur alltaf aftur og aftur. Ég kem full af þrótti og tilbúin til að hafa ofan af fyrir ykkur í vetur.

 

Laumufarþegar

Tvær bráðlaglegar og huggulegar vestfirskar valkirkjur laumuðu sér með í ferðina með okkur og hafa verið nokkuð uppáþrengjandi allan tímann. Ekki veit ég hvað bjó að baki ákvörðun þessara tveggja hrokkinhærðu kerlinga þegar þær ákváðu að troða sér með, en trúlega hafa þær haft fátt annað sér til dundurs. Ljóskan virðist brosa sínu blíðasta framan í myndavélina og sú dökka virtist njóta sín vel í blíðunni á Rhodos. Glöggt má sjá hversu ánægðar þær eru með útlit sitt og atgerfi allt, enda bera þær af hvar sem þær koma og leika á allsoddi er þær slá um sig með frægðarsögum af lífinu heima á fróni.

Fréttir að utan

Þá er loksins biðin á enda og draumurinn orðin að veruleika. Vertinn í Víkinni flaug með Boing vél flugfélagsins Primera til Rhodos ásamt allri fjölskyldunni sinni og meiru til í gær með það meginmarkmið í farteskinu að njóta lífsins, hafa það gott og baða sig í sólinni sem skín svo óspart á menn hér ytra. Á myndinni má sjá ferðalanganna fulla af tilhlökkun fyrir utanlandsferðinni.

Snemma var risið úr rekkju í gærmorgunn og höfuðborgin svaf eins og engill þegar við lögðum upp á vit ævintýranna. Reykjavík sló þó sínum taktfasta takti hægt og örugglega er hún fylgdi íbúum sínum heim eftir skemmtanahald næturinnar. Stefnan var tekin á Keflavikurflugvöll og fram hjá Bolungarvík bak Njarðvík, og glögglega mátti heyra háværar hrotur  í Gunnu Jóns vinkonu minni  svo undirtók í Suðurnesjum þegar við keyrðum þar framhjá. Bolvíkingar hafa verið iðnir við að flytja búferlum á Suðurnesin og hefur Njarðvík hvað mest orðið fyrir barðinu á þessum brottfluttu Bolvíkingum sem leita sér að samastað fjarri Vestfjörðum í leit að hæli. 

Leifur Eiríksson var varla vaknaður þegar við komum á flugstöðina um kl. fimm í gærmorgun. Hann nuddaði stírurnar úr augunum þegar hann sá að Vertinn í Víkinni var kominn alla þessa leið til að hitta hann og tók mér opnum örmum. Hann gat boðið upp á ýmsan varning sem hægt var að kaupa á afar góðum kjörum og að sjálfsögðu sætti Vertinn lagi og verslaði sér ilmkrem og fegrunarvörur sem eiga gera útlit og atgerfi kvenna sem best úr garði. Svokallað sparsl, sem dreifist yfir andlitið í misstórum lögum þótti nauðsynlegt að eiga til að fela stærstu misfellurnar í andlitinu og er ég nú þess fullviss eftir að hafa eignast allar þessar munaðarvörur að lífið verði langt um unaðslegra en það hefur verið til þessa.  

Flugferðin gekk eins og í sögu og sólin brosti sínu geislandi brosi til flugfarþega og lét geisla sína dansa gríska dansa á vængjum vélarinnar með tilþrifum. Við vorum lent um kl. fjögur að staðartíma en þá tók á móti okkur blíður blær og brosandi fólk, hér er mikið af brosandi fólki og glaðværu. Hitinn lék sér við pálmatré og annan gróður sem vex hér undir yfir og allt um kring. Þurrkar hafa verið ríkjandi hér í sumar og gróðrinum veitir ekki af smá vökvun en ég beini þeim tilmælum þeirra sem sjá um að vökva "móðir jörð" að biða með að ausa yfir Grikkland rigningu rétt á meðan að ég er hér ytra. Hótelið er fínt og garðurinn enn betri eins og glögglega má sjá á fólkinu mínu sem situr makindalega í hótelgarðinum á Hotel Forum.

Dagurinn í dag hefur farið í að skoða nánasta umhverfi og liggja í sólinni í garðinum við hótelið og hella í sig límonaði á börum víðs vegar um nágrennið. Tánum var dýft í miðjarðahafið eitt augnablik og sjávarlöðrið lofaði að taka mig ekki með sér á haf út þegar ég kæmi og tæki sundspretti af minni alkunnu snilli. Það er öldugangur á köflum og öldurnar nokkuð hrekkjóttar þegar óþekktin kemur upp í þeim svo betra er að hafa varann á.

Kvöldmatur bíður á Ítölskum veitingastað á eftir og hver veit nema ég dansi Zorba við einhvern grikkjann á eftir. Ég segi ykkur frá því á morgun ef ég hef tíma.

Biggi Olgeirs í Kjallaranum á laugardagskvöld

Biggi Olgeirs ætlar að mæta galvaskur í Kjallarann á laugardagskvöldið og syngja ástarsöngva í bland við gleðisöngva af ýmsu tagi. Hann er hreint ótrúlega skemmtilegur þegar hann er í góðu stuði. Hann kann öll skemmtilegustu lögin og syngur karla- og kvenraddir í bland við drengjaraddir eins og ekkert sé sjálfsagðara. Ég tel næsta víst að allir sem vettlingi geta valdið fjölmenni í Einarshúsið til að hafa gaman, saman. Menn og konur geta látið vel að hvort öðru í skúmaskotum hér og þar því ástarvikan er handan við hornið eins og menn vita. Þó verður allt að vera innan velsæmis marka svo engum verði misboðið, en horft verður framhjá kossum og lítilsháttar gælum því litið verður á slíkt sem smá forleik að þvi sem koma skal í hinni margrómuðu Ástarviku í Bolungarvík.

 

 

 

Guðdómleg gúllassúpa

Guðdómleg gúllassúpa að hætti Guðlaugar í Tungu verður framborin í hádeginu á morgun. Guðlaug leggur mikla natni í þessa gómsætu súpu sem bragðast svo einstaklega vel og gefur svo ótrúlega mikinn kraft, þrótt og þor. Fyrir utan himneska bita úr eðalnautavöðva blandast hvítlaukur, papríka, gulrætur og annað staðbundið grænmeti sem vex í frjósömum aldingörðum í þessa eðalsúpu.

Við erum ekki farnar að blanda" viagra" dufti í þær eðalveigar sem eru á boðstólnum hér í Einarshúsi ennþá, en það undraefni í bland við upplífgandi unaðskrem er notað óspart í hjartakökurnar sem bakaðar eru stíft um þessar mundir í tilefni ástarviku sem hefst nú um helgina. Hægt verður að bragða á þessum unaðskökum á sunnudaginn kemur og verða þessar kynæsandi kökur á boðstólnum fram eftir vikunni. Uppskriftin er háleynileg eins og hjá "kóka kóla" og ekkert verður gefið upp um bragðið eða áhrifin.