Viðburðaríkir dagar

Í þessum skrifuðu orðum er Vertinn í Víkinni á góðum stað í höfuðborginni og hvílir sig eftir viðburðaríka daga. Lagt var af stað frá Vestfjörðum seinnipartinn í gær í blíðskaparveðri og kjálkinn var  kvaddur með trega. Sólin bókstaflega baðaði náttúruna og sjórinn var sléttur sem spegill og fjöllin spegluðu sig í haffletinum og sungu vorsöng. Forfuglarnir léku sér í þýðum blænum og útsýnið var yndislegt. Það er leitun að annarri eins náttúrufegurð eins og er fyrir vestan á svona drottins dýrðardegi eins og var í gær.

Veika telpan, hún Lilja, sem búin er að fá hverja flensuna á fætur annarri undanfarnar tvær vikur greip til þess ráðs að verða bílveik og ferðin sóttist því seint. Vegaframkvæmdir voru í Djúpinu og vegurinn í sundur vegna viðgerða og það þótti því ljóst að við myndum ekki ná Hvalfjarðagöngunum fyrir miðnætti, en þá átti á loka þeim vegna viðgerða. Því var stefnan tekið í Dæli í Víðidal eins og svo oft áður og hent sér í koju og hrotið eins og lífið lægi við.

Árrisult fólk reis úr rekkju og stefndi suður á bóginn því tannlæknatími var bókaður og veika telpan varð að komst í tíma í tannréttingarnar sínar. Peningapyngjan léttist á einu augabragði og flest allt klink kláraðist og slakt gengi krónunnar hefur án efa gert það að verkum að Vertinum fannst aurarnir klárast hraðar en ella. Nokkrar röntgen myndir voru teknar af skvísunni og strekkt á teinum á víð og dreif í munninum og hún gat brosað sem aldrei fyrr eftir þessa yfirhalningu þrátt fyrir að það hefði kostað foreldrana skotsilfur og skiptimynnt í ríku mæli.

Þá tók við sá partur dagsins sem ógnaði þjóðaröryggi landsmanna svo um munaði og innanlandsflug lá niðri um tíma vegna uppþots á Reykjavíkurflugvelli. Starfsmenn vallarins urðu að leggja frá sér sín venjubundnu störf til að bjarga því sem bjargað varð og mikil kaos myndaðist á flugvallarsvæðinu. Öll flugumferð raskaðist og flugvélin sem átti á fara til Hafnar í Hornafirði lenti víst á Kúlúsúkk á Grænlandi nú undir kvöld með farþega á leið til Jan Mæen og lenti vélin í miklum hliðarvindi við suðurströndina.

Ástæða alls þessa var sú að hinn nýi lögregluhundur lögreglunnar á Vestfjörðum, sem var að koma með flugi frá Egilsstöðum og mun eiga sitt heimili hjá Vertinum, gat smeygt sér úr hálsólinni og hljóp lafhræddur inn á flugvallarsvæðið án þess að eiga þangað nokkuð erindi. Þarna upphófst mikill darraðardans við að ná skepnunni aftur og mikill taugatitringur myndaðist meðal manna, því mikið hefur verið lagt í sölurnar til að fá þennan hund á Vestfirði og því afar mikilvægt að hann nái til síns heima svo nýta megi þefskyn hans við fíkniefnaleit Öll flugumferð var umsvifalaust stoppuð af og ordur voru látnar berast til Keflavíkurflugvallar þess efnis að vera í viðbragðsstöðu ef á þyrfti að halda. Allir sem vettlingi gátu valdið voru komnir í hundveiðar og atburðarásin var nokkuð spaugileg. Hundurinn náðist að lokum og allt var í himnalagi. Með þessum fyrstu kynnum af " Dollar" fór húsbóndinn í hundana í orðsins fyllstu merkingu en mánaðar tíma verður nú varið í hundaþjálfun í höfuðborginni áður en hundurinn tekur formlega til starfa heima í héraði

 

 

Sagnakonan

Ég fæ bókstaflega fráhvarfseinkenni ef ég get ekki bloggað reglulega og nú hafa fráhvörfin lagst einkennilega þungt á mig og síðhvörfin bögga mig. Heilinn snýst bara hring eftir hring og hugurinn kallar á Vertinn í Víkinni og reynir af öllum mætti að leiða tölvuna til fylgis við sig. Ég næ mér niður við bloggskrif og ekki veitir af á þessum allsherjar veisluhöldum sem nú tröllríða Víkinni, að ná að róa sig niður við og við.

Haldið var upp á 100 ára afmæli Sparisjóðs Bolungarvíkur í gær og þar var mikill gleði og mikill glaumur. Það kom ekkert annað til greina en að láta títtnefndan Vert og hennar skyldulið sjá um veisluna frá A til Ö og þar skorti hvorki mat né drykk og allt gekk eins og í sögu. Það að hrista 150 manna veislu upp úr erminni sí svona er er vinna útaf fyrir sig og mikið áframhald. Stundum þarf að vinna fram á nóttina og ekkert við því að segja. Djúpsteiktar voru 1330 kjötbollur, og annað góðgæti hantérað eftir kúnstarinnar reglum og ekki var annað að heyra en að allt hefði bragðast með ágætum.

Hjartsláttur Vertsins tók þó nokkur aukaslög er styrkir úr Menningarsjóðnum voru tilkynntir en þrjú verkefni hlutu styrk á þessu afmælisári. Ef téður Vert væri með veikt hjarta hefðu hjartatöflur varla dugað til er sparisjóðsstjórinn tiltók Einarshús sem eitt af þeim verkefnum sem ákveðið var að styrkja. Ein milljón, hvorki meira né minna, var veitt til uppbyggingar hússins, en það hýsti Sparisjóð Bolungarvíkur fyrstu 22 æviár hans og Pétur Oddsson var fyrsti sparisjóðsstjórinn. Ef ég hefði haft tíma til að brynna músum, hefði ég án efa gert það á þessari stundu, en mikið varð ég glöð í hjarta mínu og mér þykir þetta mikil viðurkenning á okkar starfi við endurbygginguna og ég er svo þakklát.

 Ef ég hefði ekki haft þennan stuðning héðan og þaðan, væri húsið hans Péturs Oddssonar og seinna meir hús Einars Guðfinnssonar, ekki orðið það djásn sem það er í dag heldur trúlega hrörlegt niðurnýtt hús sem munað hefur fífil sinn fegri.

Annað gamalt hús fékk líka sinn skerf og átti það sannlega skilið. Hólskirkja hefur líka farið í endurnýjun lífdaga sína, líkt og Einarshús, og er að verða stórglæsileg. Henni voru færðar tíu milljónir frá Sparisjóðnum og ég samgleðst henni innilega. Mér þykir vænt um þessi gömlu hús og lifi mig inn í sögu þeirra. FHB hlaut einnig gríðarmikinn styrk, eða 25 milljónir til kaupa á húsgögnum er húsið verður tilbúið og er það vel. Við skulum vona að nýuppgert Félagsheimili nýtist Bolvíkingum þegar þar að kemur.

Eftir þessa tilkynningu á styrkjum hófst partýið fyrir alvöru og mikið lifandis skelfingar ósköp var gaman. Flestir gestir notuðu tækifærið og smelltu kossi á Vertinn í Víkinni til að samgleðjast með henni og einstaka stofnfjáreingandi notaði tækifærið og knúsaði " oftnefnda" í hvert sinn sem hún átti leið um svæðið. Einstaka aðdáandi bankans dásamaði " títtnefnda" í hástert og því meira sem gekk á berjasaftina jókst yndisleggleiki " margnefnds Verts" sem naut athyglinnar í hvívetna.

Það voru reyndar þreytt vinnuhjú sem komu heim eftir æði erilsama daga og gott var að leggjast á koddann í gærkvöldi og láta þreytu undanfarinna daga líða úr kroppnum.

Dagurinn í dag beið teinréttur eftir sínu fólki og Einarshús hafði næg verkefni. Gera þurfti húsið hreint eftir vinnu við viðargólfin, sem þarf að pússa reglulega. Allt var í ryki, allstaðar. Hreingerningin náði hámarki seinni partinn og skúringakústar og tuskur hreinlega æptu hvert á annað því súpuhópur var búinn að boða komu sína og allt varð að vera klárt. Einhver sá til þess að síðasta rykkornið væri þvegið burt á hárréttum tíma og Vertinn stóð skælbrosandi og tók á móti sínum gestum. Nauðsynlegt þótti að bregða sér í gervi sagnakonu, því saga hússins varð að fylgja með ,eins og svo oft áður, með annars ágætri gúllassúpu. Saga hússins er aldrei eins, en hún segir alltaf það sem segja þarf og heldur athygli fólks algjörlega.

Veisla aldarinnar bíður á föstudag og þá mun verða mikið um dýrðir, þá verður öllu tjaldað sem til er, þá verður gleði og glaumur í Einarshúsi. Þá mun Pétur Oddsson án efa vera á sveimi og hugsa með velþóknun til dagsins sem Sparisjóður Bolungarvíkur var stofnaður fyrir hundrað árum síðan og líta með velþóknun yfir farinn veg sjóðsins sem er síungur og hress.

Ég veit að Pétur Oddsson hefur glaðst yfir styrknum sem veittur var til uppbyggingar hússins og mun án efa lyfta glasi öðrum gestum helgarinnar til samlætis.

 

Sálmur fyrir svefninn

Dag í senn, eitt andartak í einu,
eilíf náð þín, faðir, gefur mér.
Mun ég þurfa þá að kvíða neinu,
þegar Guð minn fyrir öllu sér?
Hann sem miðlar mér af gæsku sinni
minna daga skammt af sæld og þraut,
sér til þess, að færa leið ég finni
fyrir skrefið hvert á lífs míns braut.

Hann, sem er mér allar stundir nærri,
á við hverjum vanda svar og ráð,
máttur hans er allri hugsun hærri,
heilög elska, viska, föðurnáð.
Morgundagsins þörf ég þekki eigi,
það er nóg, að Drottinn segir mér:
Náðin mín skal nægja hverjum degi,
nú í dag ég styð og hjálpa þér.

Guð, ég fæ af fyrirheitum þínum
frið og styrk, sem ekkert buga má.
Auk mér trú og haltu huga mínum
helgum lífsins vegi þínum á,
svo að ég af hjartaþeli hreinu,
hvað sem mætir, geti átt með þér
daginn hvern, eitt andartak í einu,
uns til þín í ljóssins heim ég fer.

Sandell-Berg - Sigurbjörn Einarsson

 

 

Í nótt

Hann er sko ekki af Selkotssystraættinni fyrir ekki neitt þessi.

 

Kiddi er lagviss eins og móðir sín, Sigrún í Dæli og yfirvegaður eins og pabbi sinn, hann Villi.

Merkilega góð blanda

Af vinnukonum í Einarshúsi

Vinnukonurnar í Einarshúsi hafa frá fyrstu tíð þótt bestu kvenkostir bæjarins og svo er enn. Þessar konur hafa þótt bera ef í athöfnum öllum og gjörvuleik og hafi talist til fyrirmyndar vinnukrafts. Eitt herbergi í Einarshúsi er tileinkað þessum vinnukonum og hefur í daglegu tali verið nefnt " vinnukonuherbergi" og gengið undir því nafni í áratugi . Herbergið er fremur lítið en bjart með stórum glugga sem snýr í átt að bryggjunni sem bíður upp á útsýni inn allt Ísafjarðardjúp. Hefur þetta herbergi án efa að geyma sögu sem gaman væri að glugga í.

Í Brimgný, bók Péturs Oddssonar, segir af vinnukonum:

Þennan vetur var vinnustúlka í Péturshúsi, er Indíana hér Fertramsdóttir. Var það mesta myndarstúlka, 23ja ára að aldri. Milli jóla og nýárs veiktist hún skyndilega. Enn var vont veður og illgerlegt að ná í lækni. Einn daginn mannaði þó Pétur út sinn bezta bát. Það sýnir bezt, hvað þessi illraun var hæpin og hvað mikið lá við, að fjórir úrvals formenn voru valdir í þessa för. Voru það þeir Oddur, bróðir Péturs, Kristján Halldórsson, Bernódus Örnólfsson og Jóhannes Jensson. ( Um alla þessa menn er getið í Áraskipum). Fleiri skipverjar voru ekki. Ísafjarðarlæknar víluðu að jafnaði ekki fyrir sér að fara á milli Bolungarvíkur og Ísafjarðar, en í þetta skipti treystu þeir sér þó ekki til að fara út eftir á bátnum. Komu því formennirnir tómhentir til baka. Mun ekki hafa mátt tæpara standa, að þeir héldu lífi og limum. En að ekki varð slys á leiðinni eða í lendingu, mun eingöngu mega þakka því samhenta úrvalsliði, sem á bátnum var. Óveðrið hélzt næstu daga, og varð ekki frekara að gert, en stúlkan dó á nýársdag 1909. Banameinið var blóðeitrun.

Í þessari sömu bók segir einnig af vinnukonum í húsi sorgarinnar:

Þórlína Guðjónína Jóhannesdóttir var góð stúlka og myndarleg. Hún var vel látin af öllum, sem hún umgekkst, og þeim öðrum, sem einhver kynni höfðu af henni. Hún var trú og dygg í öllu framferðu sínu og kom alltaf fram til góðs á heimilinu, enda höfðu þau hjónin og börnin hennar miklar mætur á henni og töldu hana til fjölskyldunnar.

Sumarið 1908 kom það í ljós, að Þórlína var ekki kona einsömul. Ekki var það þó í meinum, en var að öllu leyti þess eðlis, að enginn skuggi þurfti að falla á mannorð hennar. Hún mun þó hafa tekið sér þetta mjög nærri eða vonbrigði sín í sambandi við það. Henni virtist oft líð illa, er á leið tímann. Daginn, sem hún lagðist á sæng, var stórhríðarbylur og brim mikið, svo að ófært var með öllu að ná í lækni, sem þá var ekki nær en á Ísafirði. Hún fæddi ekki barnið. Voru nú sendir tveir valdir menn landleiðina eftir lækninum. En vegna óveðursins og ófærðar voru þeir sjö klukkustundir á leiðinni frá Ísafirði með lækninn. Voru þeir því heilt dægur á ferðinni, og var Þórlína dáin og barnið líka, þegar læknirinn kom. Var þetta sviplega tilfelli nýtt áfall fyrir fjölskylduna og mikill harmur að henni kveðinn. Það jók og á þessar raunir, að svo slysalega skyldi vilja til, að ekki var hægt að ná í lækni í tíma, sem sennilega hefði getað bjargað báðum þessum mannslífum. Dánardagur Þórlínu var 25. nóvember 1908.

Í Einarssögu Guðfinnssonar er sagt frá vinnukonum í húsi gleðinnar með eftirfarandi hætti:

Það þurfti að dæla baðvatni í dúnk uppi á lofti í Einarshúsi. Vinnukonurnar höfðu þennan starfa, en komust sumar létt frá honum á stundum. Það komu nefnilega ungir menn aðvífandi og dældu fyrir þær og unnu sumir hug stúlknanna, þó að máski fleira hafi nú orðið til þess en beinlínis dælan. Það er svo sem ekki að fortaka það, en Einar telur ákveðið, að dælan sín hafði stofnað til að minnsta kosti þriggja farsælla hjónabanda og margra barna í þorpinu, og kannski fleiri en vitað er um. Stúlkurnar gátu varla fengið haldbetri staðfestingu á ást en þetta, að piltarnir komu hlaupandi til að dæla, því að dælan var þung og seinlegt að fylla dúnkinn. En þarna stóðu þeir sveittir og dældu og gátu rabbað við stúlkurnar sínar á meðan, - og uppskáru sumir ríkuleg laun um síðir. Vinnustúlkur í Einarshúsi vóru oft bestu kvenkostir plássins.

Einn af þessum ungu mönnum var Hálfdán Einarssson, sem kvaddi vinnukonuna og eiginkonu sína í gær og gekk með henni hinstu sporin í þessu lífi. Hann dælir ekki lengur baðvatni á kútinn fyrir Petrínu í bili en fyrir okkur sem trúum því að eitthvað annað og jafnvel betra taki við hinumegin, má vænta þess að enn stærri vatnstankur bíði sem þarf að fylla með reglulegu millibili. Vinnukonan bíður því án efa þolinmóð eftir að sinn piltur komi og dæli á dúnkinn og rabbi við hana í leiðinni og hver veit svo hvernig það kemur til með að enda. Á myndinni hér til hliðar má sjá þessi sæmdarhjón í Einarshúsi sl. sumar. Þá voru nýjar vinnukonur teknar við sem hantéruðu trakteringar ofan í þau hjón og það var einstakur heiður að fá þau í heimsókn.

 

 

 

Tölvufíkn

Oft er sagt að þegar einum öfgunum sleppi þá taki aðrar við. Það er alveg makalaust hvernig heilinn fúnkerar þegar öllu er á botninn hvolft. Ég held að ég sé haldin hálfgerðri tölvufíkn, því eftir að ég sendi Bakkus út á hafsauga með öllum sínum ófögnuði, sogast ég alltaf meira og meira inn í þetta apparat sem opnar fyrir mér allan heiminn á augabragði og reynir að þóknast mér á alla lund. Þetta er auðvitað bæði til bóta en getur líka verið slæmt, sérstaklega þegar einhver heimilismeðlimurinn þarf að ná sambandi við mig og segja mér eitthvað merkilegt og ég föst inni í heimi veraldarvefsins. Stundum bregða dætur mínar á það ráð að fara inn á msn-ið og tala við mig í gegnum tölvuna og þá hrekk ég í samband annað slagið og segi eitthvað af viti og átta mig um stund en svo kallar " viðhaldið " hærra en aldrei fyrr og ég set mig í stellingar og fer að gæla við lyklaborðið á þessum félaga mínum.

Mér til mikillar gleði þá þarf ég að vinna töluvert á tölvuna, þar sem ég er fréttaritari á Víkara, og fæ útrás fyrir skrif mín að hluta til. Bloggið hefur líka verið órjúfanlegur þáttur í lífi mínu rúma árið og það gerir mér afskaplega gott að skrifa hverja vitleysuna á fætur annarri og ég fíla þetta í botn. Núna fer mikill tími í að rita niður gamlar greinar úr gömlum dagblöðum sem mér áskotnaðist fyrir skömmu og munu líta dagsins ljós á fréttavef Bolvíkinga www.vikari.is innan skamms, án efa mörgum til ánægju.

Einhverjum viðvörunarbjöllum hringir þó í hugskoti hugans sem segir mér að ég þurfi að fara að draga úr þessari tölvunotkun minni og ná einbeitingunni fyrir hinu daglega lífi á ný og hætta að slá hlutunum á frest.

Þess vegna ætla ég núna að fara að taka eldhúsið í gegn og þvo nokkrar vélar, því allri röð og reglu var úthýst vegna veikindanna hjá fjölskyldunni. Ég ætla að vera dugleg frameftir degi og loka tölvunni um stund og lofa sjálfri mér því að opna hana ekki aftur fyrri en seinnipartinn í dag.

"forward to all" og " enter"

Spilavist

Spilavistin heldur áfram í Einarshúsi í kvöld enda engin ástæða til annars. Þetta er fyrsta kvöldið í þriggja kvölda keppni og því mjög mikilvægt að vera með frá byrjun. Vinningar eru héðan og þaðan og ekki úr vegi að geta þess að hagleiks-og hannyrðakonur í bænum fá nú orðið að föndra suma vinningana enda upplagt að vekja athygli á því góða verki sem hér er gert. Visin hefst kl. 21:00 og spilafíklar hvatt til að fara að setja sig í stellingar.

Hún er naut

"Hún er skapheit og sér rautt þegar einhver styggir hana. Hún stappar niður fótunum og ruggar sér í lendunum þegar nautabaninn ætlar að fella hana á vellinum og öðlast með þeim hætti aðdáun áhorfenda. Bolinn  lætur þó ekki bugast við árásina enda harðgerð skepna eins og allir vita sem til þekkja.  Rauða tuskan sem notuð er til að ráðast til atlögu við bola er rifin og tætt og til einskis nýt og hárbeittur vilji nautabanans til að legga þessa fíngerðu skepnu að velli mistekst. Eitt spjót nær þó að taka sér bólfestu í hryggnum og undan blæðir en það dugar ekki til. Þessi aumingjalega ör fær nautið til að öskra af reiði og froðufella um stund og emja af sársauka en svo bráir af. Er særði bolinn lítur í áttina að mannfjöldanum sér hún strax að hún á bandamenn víða sem styrkja hana og styðja gegnum bardagann og sársaukinn hverfur eins og dögg fyrir sólu. Þetta naut er fætt fyrsta maí........... þetta naut er ég........ og bardaginn er bara rétt að byrja".

Fyrirtaks byrjun á góðri sakamálasögu ekki satt ??

Kannski verður þetta metsölubókin fyrir næstu jól

Það skyldi þó ekki vera

 

Og þá varð ljós

Ég hefði án efa verið rafmagnslaus fram á vor ef húsbóndinn hefði ekki verið litið út um gluggann þegar við vorum búin að liggja í reiðileysi og bíða eftir rafmagninu í nærri tvo klukkutíma. Þá sá hann ljóstýrur í hverjum glugga hér í kring. Ástæðan var einföld..................það hafið slegið út. 

Pistill sem ég skrifað í myrkrinu er þó látinn flakka með að gamni.

 “Ástandinu í þessum skrifuðu orðum mætti lýsa sem Vertinn væri komin í moldarkofa á kotbýli í Djúpinu til forna. Ekkert rafmagn hefur verið hér til að lýsa upp híbýli manna í langan tíma sem gerir það að verkum að það er ekkert sjónvarp, engin örbylgjuofn sem poppar poppið og engin nettengd tölva. Litlu munar að tilhugsunin um að húsið fari að kólna upp nær brátt yfirhöndinni og ef Orkubú Vestfjarða fer ekki að taka til sinna ráða og hleypa rafmagni á innstungurnar í húsinu, segi ég upp rafmagnsreikningnum mínum, for good, og fer að eyða peningunum mínum í eitthvað annað.  

Norðan garri geisar úti fyrir og halda mætti að Bolungarvík hefði færst í humátt til Síberíu og hefði tekið sér bólfestu þar í grenndinni því lítið ber á vorkomu og hækkandi sól. Þess vegna er enn meiri nauðsyn á því að geta kveikt ljósin og lýst upp umhverfið í kring og kalla ég eftir ljósglætu hið fyrsta. Ég má kannski teljast lánsöm að geta legið eins og skata í rúminu og vera ekki knúin til að fara út fyrir dyr í þetta endemis veður en þykir þó lágmark að bjóða upp á rafljós í veikindunum. 

Ég hef alltaf staðið í þeirri trú að það væri varaaflstöð í Víkinni sem menn hefðu upp á að hlaupa ef rafmagnið færi af í langan tíma, en hún virðist ekki vera brúkleg í dag. Hér hefur ekki verið hægt að kveikja ljósið nokkuð lengi og það sem verra er  að ég hef ekki getað notað tölvuna mína sem skildi og það nær auðvitað engri átt.

Þakklát má ég þó teljast að geta skrifað þessar línur niður á blað í myrkrinu til birtingar á eftir, eða þegar rafmagnið kemur á ný og flýtt þannig fyrir bloggskrifum mínum þennan dyntinn. Ef ég væri ekki enn svo asskoti lasin, færi ég án efa að skúra gólfin og þrífa húsið eða elda matinn nú eða bara þrífa gluggana að utan, en veikindin setja þarna strik í reikninginn sem hvorki ég né Orkubúið getur neitt að gert. Nokkuð ljóst má telja að ef hitinn fer að lækka í húsinu sökum rafmagnsleysis má búast við því að hitinn í Vertinum hækki að sama skapi og það gæti skapað glundroða milli mín og OV sem erfitt gæti að greiða úr ef til langframa er litið. 

Ekki það að þessi skortur á birtu rafmagnsljósa ærir mig ekkert né gerir mig óstöðuga því mig grunar að unnið sé hörðum hönum að lagfæringum og ég veit að þetta langvarandi rafmagnsleysi er ekki með ráðum gert. Þess vegna hef ég litlar áhyggjur af einhverjum styr milli mín og raforkufyrirtækisins enda ekki til neins að elta ólar við það”. 

Og þarna varð ljós !

Flensan

Hin illræmda flensa hefur lagt alla fjölskylduna að velli. Beinverkir og hiti einkenna þá pest sem settist upp á hér heima og ræfilsdómur er allsráðandi. Væl og hálfgerður aumingjadómur ríkir og vesalings heimilismeðlimir gráta sáran yfir því að geta ekki verið að gera eitthvað allt annað og skemmtilegra en að liggja í rúminu og kveljast.

Til allrar lukku tókst mér að klára veisluhöld og veitingar vegna undirskriftar jarðaganga um Óshlíð sem haldin voru í gær í Ráðhússalnum áður en ég lagðist í rúmið. Allur dagurinn var undirlagður í snittubrauðsmurningum og öðru sem til fellur í slíkum smörrebröds tilfæringum. Bera þurfti allt leirtau milli húsa en það vill til að við erum allar með krafta í kögglum og sterkar með afbrigðum. Allir voru í sínu fínast pússi og allir voru glaðir og brosandi í veislunni enda tilefni til að gleðjast yfir þessum áfanga.

Ég vippaði mér úr gervi veitingamanns í gervi bæjarfulltrúa til að geta setið með hinum og hlustað á ræður og fylgst með undirskriftinni. Þá fann ég svo glögg hvað hlutverk veitingamannsins á mikið betur við mig en gervi bæjarfulltrúans og er það vissulega umhugsunarefni sem ég tek á innan tíðar. Ég held satt best að segja að ég geri bæjarfélaginu mínu mikið meira gagn að berjast af fullum þunga fyrir mínum rekstri hér í bænum og lífga upp á menningarlífið á meðan einhver vill njóta. Þar stend ég og fell með mér og því sem ég er að gera og það hentar mér betur en að starfa með fólki sem ég jafnvel ekki treysti. Úr gervi bæjarfulltrúans brá ég mér í ham foreldris er ég fór í foreldraviðtal og þrátt fyrir að vera ætíð í hlutverki fréttaritara var ég á endanum  komin upp í rúm í gervi sjúklings. Heilmikið afrek á einum degi ekki satt?

Vertinn í Víkinni bindur að sjálfsögðu vonir við það að þau umsvif sem skapast í kjölfar jarðgangagerðar komi til með að auka bjartsýni þeirra sem hér búa og geri það að verkum að mannlífið taki aðeins kipp. Mikil ládeyða hefur ríkt í plássinu undanfarið og andardrátturinn hefur verið afar veikur og hjartalínuritið nánast lárétt á köflum og það hefur vakið hjá mér ugg. Vertinn fær trúlega fyrst tilfinningu fyrir slíku enda lifir hún og hrærist í hringiðu mannlífsins.

Þarna örlar örlítið á neikvæðum straumum í þessum skrifum mínum en kannski hefur flensan og veðrið þessi áhrif á jákvæð skrif sem einkennt hafa þessi bloggskrif mín hingað til. Dagurinn í dag ber,einhverra hluta vegna, þá hugsun með sér að ég sé á vitlausum stað, á vitlausum tíma að gera vitlausa hluti. Svona hugsanir geta leitað á mann þegar allt virðist leika í lyndi og vonandi verða þær horfnar þegar ég næ heilsu á ný. Vonandi fæ ég aftur þennan óbilandi kraft sem er nauðsynlegur til að standa í veitingarekstri í Bolungarvík er ég hressist. Ég held í raun að Bolungavík yrði ekki svipur hjá sjón án þess.

Aðrar stærri og meiri veislur einkenna næstu viku og eins gott að þessi dáleiðisdrulla sem læðist að mér í hlutverki hitaveiki og svartsýniskasti verði horfin á braut þegar þar að kemur.

Adios