Dagurinn fer seint á fætur.

Dagurinn fer seint á fætur í dag eins og Halli Reynis segir í einu laga sinna, með öðrum orðum, ég er að drattast á lappir fyrst núna. Halli hélt tónleika í Kjallaranum fyrir nokkru síðan og við náðum vel saman og erum prýðiskunningjar. Misjafnt hvernig maður tengist fólki.

Hef verið að brjóta heilann um það hvernig ég geti fengið það sem mér ber fyrir tófuskottið og hef fengið þá ágætu hugmynd að senda bæjarsjóði svo ríflegan reikning fyrir blómkálssúpunni sem ég eldaði í gær af svo mikilli kostgæfni að bærinn og ég yrðum kvitt. Dreymdi í nótt að ég og Grímur vorum að rífast út af þessu máli, hann gnæfði yfir mér sótrauður í framan og las mér pistilinn. Það boðar örugglega eitthvað gott. Ég og Grímur rífumst ekki, bara kítum við og við. Það er reglulega gaman að skiptast á skoðunum við hann.

Auður systir hefur af því áhyggjur að ég verði of væmin í þessum bloggfærslum. Hún hefur hótað því að koma með alvarlega athugasemd ef ég missi mig inn á þær brautir. Ég er bara að reyna að vera jákvæð og sjá góðu hliðarnar á öllu og öllum. Það eru aðrir sem sjá um að halda því neikvæða á lofti.

Þannig að nú er þessi ágæta sysir mín orðin sjálfskipaður væmnisvörður sem sér til þess að öll væmni verði  innan velsæmismarka. Annars yrði það mjög skemmilegt ef Auður færi að blogga, hún er nefnilega miklu meiri penni en ég og töluvert skemmtilegri. Yfirbragð hennar allt svo bjart, augun geisla líkt og stjörnur á himinboga, allt hennar fas er sólskini líkast og húmorinn hennar eins og tindrandi tunglskin. Það er mikil gæfa að mér skildi hlotnast að eignast hana fyrir systur. 

Ég fyllist svo mikilli lotningu yfir þessu öllu saman að ég verð að taka mér hlé frá bloggfærslum í bili. Hver veit nema ég fara á ráðstefnu um Friðlandið á Hornströndum í dag.

Verðum í bandi.

 

 

Hugleiðing fyrir svefninn.

Mér finnst ég vera að svíkjast um, ekkert búin að blogga neitt í allan dag. Sumir dagar eru bara allt of stuttir og ég kemst ekki yfir að gera nærri allt sem mig langar til að gera. Ég held þetta hljóti að vera aldurinn.

Ég er svo sem búin að hafa nóg fyrir stafni þótt mér finnist ég stundum ekki koma neinu í verk. Bæjarráðið auk annara aðila sem hlut eiga að máli, átti fund með Rögnvaldi Ólafssyni fstm. stofnunar fræðaseturs Háskóla Íslands  þar sem hann kynnti hugmyndir um stofnun Fræðaseturs HÍ í Bolungarvík sem hefði það að meginmarkmiði að stunda og efla rannsóknir á náttúru,ferðamálum og atvinnu-og menningarsögu Vestfjarða. Þarna er verið að ræða um eina stöðu fræðimanns til að byrja með sem myndi vnna náið með Náttúrustofu Vestfjarða. Mjög gleðileg tíðindi. Ég bar fram súpu og brauð ofan í þessa gesti í Einarshúsi og stóð í þessu fram eftir degi.  

Verð að fara að halla mér og læt þetta duga í bili.

 

 

 

 

Með sól í hjarta.

Sólin sást í fyrsta skipti í dag á þessu ári. Ég var stödd í sparisjóðnum um hádegisbilið þegar hún sendi fyrstu geisla sína til  okkar hér í Víkinni. Hún sést í skarðinu milli Heiðnafjalls og Kistufells yfir Reiðhjöllum. Það færðist bros yfir alla sem staddir voru í sparisjóðnum og það birti svo sannarlega yfir mannskapnum. Ef sparisjóðsstjórinn hefði verið þar á vappi,  hefði ég örugglega hent mér í fangið á honum og rekið á hann rembingskoss í tilefni sólaruppkomu. Sólin hefur mikið að segja um líðan fólks og hún getur svo sannarlega dimmu í dagsljós breytt. Það er hefð fyrir því að borðaðar séu sólarpönnukökur með rjóma í tilefni slíkrar stundar og mamma brá ekki út af vananum og bar þær á borð fyrir gesti í dag.

Ég er svo sannarlega búin að vera með sól í hjarta í dag. Það er búið að panta eitt ef ekki tvö eintök af sögunni hans pabba þó ég sé ekki byrjuð á henni enn. Ef þetta er ekki til þess að stappa í mig stálinu þá veit ég ekki hvað. Ég er sem sagt byrjuð að taka á móti pöntunum. Gott þætti mér ef þið gætuð greitt bókina fyrirfram þar sem ég er ekki enn komin á launaskrá hjá Rithöfundarsambandinu og fæ því ekki nein listamannalaun. Reikningurinn er vel varðveittur í fjárhirslum sparisjóðs Hólshrepps í útibúi sjóðsins á Mölunum og er númer eitt. Bókin kostar fimmþúsund krónur og rennur allur ágóði af sölu hennar beint í minn vasa.

Þetta er auðvita eintómt bull og kjaftæði sem varasamt að taka mark á.

Hef heyrt því fleygt að stóra refa-og tófu skotts málið sé eitthvað farið að vinda upp á sig. Greinilega einhverjir pirraðir aðrir en Vertinn. Þetta eru svo sem bara sögusagnir en oft er sagt að sjaldan ljúgi almannarómur. Ég vek þó enn athygli á því að ég er ekki ófrísk og Gaui ( glæpur) er ekki þjófur, þannig að þar brást almannarómi bogalistin.

Fór á Ísafjörð í dag með Lilju í sjónmælingu, henni þótti sjónin vera farin að daprast blessaðri kerlingunni minni. Sem betur fer er þó allt í lagi ennþá. Reyndar fór Örn mjög ýtarlega yfir útreikninga á mjög vandasamri sjónmælingu og talaði af mikilli sérfræðikunnáttu um málið. Ég fór yfir þetta í huganum eftir ég kom frá honum og ég botna hvorki upp né niður í því sem hann sagði enda ekki sérfræðingur á sviði augn-og sjónmælinga.

Sá auglýsta útsölu í verslun einni á Ísafirði en slíkar auglýsingar virka eins og segull á mig.  Ég keypti úlpu á prinsessuna mína og bauð henni síðan upp á safa og kleinuhring í Gamla bakaríinu.

Þið getið rétt ímyndað ykkur hvort ég brosi ekki sólskinsbrosi eftir slíkan dag.

 

Meira um flokkaflakk.

Það vita auðvita allir að sagan af Kristni H. Gunnarssyni er óopinber en ég tel mig best færa til að raða þingsætum niður fyrir komandi kosningar og þótti Kristni fara best fyrsta sætið hjá Frjálslyndum í Norðvestur kjördæmi. Ég reynist nú oft sannspá og ef þetta kemur á daginn, ætla ég að kaupa mér rústrautt leðurvesti í stíl við leðurbuxurnar

Flokkaflakk.

Kristinn H. Gunnarson heldur áfram þeim sið að flakka milli flokka.  Ef þessi annars ágæti maður er sáttur við það sjálfur þá er það gott. Kjósendur hljóta að segja sína skoðun á þvi í kjörklefanum í vor. Ekki veit ég hversu vel hann aðlagast í Frjálslynda flokknum og verður tíminn að leiða það í ljós en þetta er vissulega sérstakt.

Margir halda eflaust að ég sé alveg að tapa mér í þessum bloggfærslum.  Ég sit við löngum stundum og skrifa og mig grunar að þetta geti ekki endað með öðru en geðveiki eða dauða.  Ég hef bara svo einstaklega gaman af þessu og þarf eitthvað á því að halda núna. Ég gær litu eitthundrað manns inn á síðuna og ég er mjög upp með mér, það segir mér það að þetta bull í mér vekur athygli.  

Mig hefur langað lengi að skrá söguna hans pabba en hann er alveg einstaklega fróður um líf og störf manna hér í Bolungarvík og segir skemmtilega frá. Nú ætla ég að fara í það verkefni að fá mér diktafón og taka karlinn upp á band. Versta er að hann er hann er svo óþekkur að núna þykist hann ekki hafa frá neinu að segja og setur á sig snúð ef ég minnist á þetta en ég á eftir að losa um málbeinið á karli. Sagan hans pabba skildi þó ekki verða næsta metsölubók fyrir næstu jól. Þarna sjáið þið, ég er alveg að verða vitlaus.

Gömlu hjónin eru annars mjög upptekin yfir litlum hefðarhundi sem heitir Bína.  Það er full vinna að stjana við hana daginn út og daginn inn.  Ég vildi að að hefði verið látið svona með mig þegar ég var krakki. Annars hef ég ekki yfir neinu að kvarta frá mínum uppvaxtarárum, þetta er svona meira sagt í gamni.

Nú á ég von á húshjálpinni fljótlega. Jólaskrautið allt komið ofan í kassa svo jólin eru endanlega fyrir bí í bili. Ég hlakka til að finna hreingerningarilminn í loftinu. Ætli ég fari ekki á skrifstofuna á meðan hún þrífur og vinni örlítið í bókhaldinu.  Þar heyri ég kannski eitthvað skemmtilegt sem ég get sagt ykkur frá síðar.

Eins og ég sagði ég gær þá er Andri að klára einkaflugmanninn.  Fer í prófið um helgina. Þá getur hann farið að fljúga vestur og sækja mömmu sína. Ég sé það alveg fyrir mér að geta skroppið þá og þegar á útsölu hér og þar í borg allra hinna stóru tískuverslana. Annars keypti ég mér leðurbuxur á útsölu í Jóni og Gunnu nýverið. Ég hef alltaf verið veik fyrir leðurbuxum og alltaf á einar eða tvennar í handraðanum. Andri hlær sig alltaf máttlausan yfir þessum leðubuxnakaupum mínum, honum finnst ég trúlega orðin of gömul fyrir leður. Ég hefði trúlega gert mig munaðarlausa ef mamma hefði gengið i leðri þegar hún var komin á fimmtugsaldur, en nú eru víst breyttir tímar. Andri sagði eitt sinn að ég væri veik á bak við ennið að láta svona. Reikna með því að það merki að mér sé illt í höfðinu. En hann ætti ekki að segja mikið því hann er bara ekkert ólíkur mömmu sinni í mörgu, svo okkur hlítur að vera illt á sama stað.

Það sprakk á heimilisbílnum hjá Elsu í gær inn á Eyrarhlíð. Eftir því sem hún sagði sjálf þá tókst henni að mestu leiti að skipta um dekk sjálf. Annars erum við svo merkilega heppin að ef bíllinn festist eða eitthvað annað kemur upp á með bílinn þá virðist hann Tóti alltaf vera til staðar okkur til aðstoðar. Þetta er í þriðja sinn sem hann birtist  eins og verndarengill og hjálpar okkur út úr vandræðum. Það er munur að hafa svona góðan aðstoðarmann sem passar upp á okkur á bílnum.

Svo ekki sé á neitt af börnunum hallað þá er Lilja í góðum gír. Fór í gítartíma í gær til Mariolu og lék fyrir mig sinfóníur og sónötur af miklum móð eftir hún kom heim. Gítarinn er hljómfagurt hljóðfæri. Ég hef gert tvær tilraunir til að læra á gítar í tónlistarskólanum, fyrst hjá Siggu Nóu og seinna hjá Haraldi nokkrum sem var kennari hér um tíma. Skemmst er frá því að segja að ég gat ekkert lært. Ég sem get allt sem ég vil. Það hefur trúlega vantað eitthvað upp á áhugann. Það væri lúxus að kunna á gítar og geta sungið í Kjallaranum svona kvöld og kvöld en það verður ekki á allt kosið.

 

Tíminn taumlaust áfram æðir.

 

Bjarndís Jónsdóttir tengdamamma mín á afmæli í dag. Hún er fædd í Selkoti í Þingvallasveit 24. janúar árið 1934. Hún er dóttir hjónanna Guðrúnar Einarsdóttur og Jóns Bjarnasonar snikkara en hann var sonur Bjarna Jónssonar sem einnig var snikkari en hann byggði Bjarnaborgina svokölluðu í Reykjavík. Glæsilegt hús. Badda er ein sex systra en tvær eru eftirlifandi fyrir utan Böddu, Kristrún eða Dúna og Bjarney sem kölluð er Eyja. Mig langar að senda afmælisbarninu smá vísukorn.

 

Tíminn taumlaust áfram æðir

klukkan tifar fram á veg.

Skálda söngur frá mér flæðir

senda kveðju vildi ég.

Með okkur liggja þéttir þræðir

þakklát vagninn með þér dreg.

Sagan hljómar hátt um hæðir

hve tengdamamma er æðisleg.

 

Hafðu það svo gott í dag og bestu kveðjur.

Fari það í tófuskott.

Á bæjarráðsfundinum í morgun var rætt um greiðslu fyrir tófuskott '' hlaupandi dýra'' sem sagt, þeirra dýra sem hafa orðið svo óheppin að hlaupa fyrir bíla og látið lífið af þeim völdum.  Greiddar hafa verið sjöþúsund krónur fyrir skottið og það munar um minna. Andri minn hafði keyrt yfir tófu fyrir löngu og við höfðum geymt skottið í skúrnum. Ég hélt að einungis þeir sem hefðu til þess tilskilin leyfi gætu fengið greitt fyrir skottið og hafði því ekki fyrir því athuga það frekar. Ég þóttist hafa himinn höndum tekið við þessar fregnir og var hin ánægðasta og ætlaði mér svo sannarlega að gangast í þetta mál strax í dag. Andri er í námi í Borgarholtsskóla og er að klára einkaflugmanninn og veitir ekki af aurum. Ég hafði þessvegna fyrir því að fara inn í áhaldahús með fjárans skottið, fá  þartilgerða kvittun hjá Hreina og arkaði svo galvösk á bæjarskrifstofuna til að ná í peninginn.  Viti menn, þá var búið að setja reglur um greiðslur tófuskotta í salt og var það ákveðið í hádeginu!!! Ég fékk þar af leiðandi ekki krónu með gati fyrir alla þessa fyrirhöfn. Reyndar er bæjarfélaginu ekki skilt að borga fyrir þetta en hefur þó gert það hingað til.  Nú þarf hæstvirt landbúnaðarnefnd að funda til að setja reglur um hvernig haga beri greiðslum fyrir þennan ófögnuð eða hvort það eigi yfir höfuð að greiða fyrir þessi dýr.

Eins og þið heyrið þá er Vertinn pirraður yfir því að vera að eyða sínum dýrmæta tíma í svona kjaftæði en samt sæll í sinni yfir því að setja ekki bæjarsjóð meira á hliðina en orðið er. Ætli ég sækji skottið mitt ekki í áhaldahúsið aftur, því ekki get ég verið skottlaus í framtíðinni það er ljóst.

Svo er mál til komið að ég hætti þessu nöldri.

Léttir strengir.

Þá er bæjarráðsfundurinn afstaðinn.  Hann var lengri en ég reiknaði með en aðeins tvö mál voru á dagskrá fundarins í útsendri dagskrá, aðrir liðir tóku þá við. Ég vakti athygli á að moka þyrfti göngustíginn oftar sem liggur meðfram sandveginum en hann er mikið notaður af gönguhrólfum bæjarins.  Sjálfstæðismenn létu leggja þennan göngustíg á síðasta kjörtímabili og mega vera stoltir af.

Formaður bæjarráðs setti fundinn og fór yfir helstu fundasköp í morgunsárið og trúlega veitti ekki af því ég og Gunnar Halls eigum það til að gleyma okkur og slá á létta strengi og hlæja pínulítð og gera grín en það er auðvita ótækt á fundum svona merkilegs ráðs. Það þykir í lagi að brosa aðeins út í annað en ekki meir.

Ég ætti að sjálfsögðu núna að vera að taka til hér á heimilinu, hef ætlað að gera það í marga daga ef ekki vikur. Jólaskrautið er enn í reiðileysi á stofugólfinu og bíður eftir því að komast ofan í kassa. En ég vel að setjast frekar niður við tölvuna og blogga og skjóta húsverkunum á frest. Ég verð samt að klára þetta í dag því í fyrramálið kemur til mín húshjálp sem ætlar að þrífa fyrir mig. Ég ætti ekki að vera að auglýsa það fyrir alþjóð hversu mikil drusla ég er við heimilsverkin en ég er einhvernveginn orðin þannig að ég skammast mín bókstaflega ekki fyrir neitt. Og hana nú.

Af því minnst er á jólaskraut þá verð ég að minnast á það að húsið hjá nágranna mínum er svo vel skreytt ennþá að skinið frá ljósunum lýsir upp allt hverfið. Það dregur svo niður í rafmagninu hjá mér út af þessari gífurlegu orkunotkun nágrannans að ég get varla sett í brauðristina.  Jólasveinninn sem búin er að hanga utan á tröppunum síðan löngu fyrir jól, reynir ennþá eftir fremsta megni að klifra upp þær og er ábyggilega orðinn úrkula vonar um að hann eigi nokkurn tíma eftir að ná á leiðarenda. Aðventuljósin beina ljósi sínu inn allt djúp og eru án efa kærkomin lýsing fyrir skip og báta. Maggi Hans ætlar kannski að láta þessi ljós loga fram að næstu bæjarstjórnakosningum. Það skildi þó ekki vera.

Ég var reyndar vakin eldsnemma í morgun því Skúli hringdi í mig og lét mig vita af því að gluggi í Einarshúsinu væri opinn og slægist fram og aftur í hvassvirðinu. Svona vökum við nú yfir náunganum hér í Víkinni. Ég reif mig fram úr og fór niður eftir og festi gluggann aftur. Mér reyndar brá örlítið við hringinguna frá honum því ég hélt rétt sem snöggvast að eitthvað hefði hent hrossin mín því þau eru geymd í hesthúsinu hjá Skúla, en sem betur fer var þar allt með kyrrum kjörum. Skúli hringdi í mig í sumar og sagði að Blesi minn væri dauður, hann lægi steindauður í ánni sem liðast niður Tungudalinn. Við urðum frekar sorgmædd við þær fréttir en svo hýrnaði yfir mannskapnum á ný þegar Skúli hringdi aftur stuttu seinna og bar söguna til baka. Hann hafði þá tilkynnt andlát á röngum hesti. Skondið eftir á.

Tel núna best að taka mér smá hlé, hleypa í mig kjarki og ráðast til atlögu við jólaskrautið. Ég á örugglega eftir að láta meira í mér heyra í dag. 

 

Langavitleysa.

Enginn mánudagur hefur verið í mér í dag enda engin ástæða til þess.  Þessi dagur rann upp eins og hver annar dagur með væntingar, vonir og þrár innanborðs.

Gaui bróðir kom í morgun kaffi sprækur og hress að vanda. Ekki fer þar mikill æsingamaður enda rólegur að eðlisfari eins og pabbi.  Honum var þó nokkuð skemmt því honum hafði borist til eyrna fyrir helgina sú fregn að hann væri orðin fram úr hófi þjófóttur, hefði brotist inn í skrifstofuna hjá Gná og væri best geymdur í tugthúsinu með öðrum ámóta glæpamönnum. Þessi upplogna staðreynd virðist hafa gengið um bæinn í einhverju mæli. Hann átti semsagt að hafa brotist inn til vinnuveitenda sinna til að rupla þar og ræna, hann Gaui sem má ekki vamm sitt vita.   Hann myndi frekar stela hinni heilögu biblíu af páfanum sjálfum heldur en að gera eitthvað á hlut þeirra bræða í Gná. Það hefur aldrei mátt segja styggðaryrði um þá Einar og Elías í hans eyru. 

Í Bjarnabúð í dag var ég síðan spurð að því hvort ég væri ófrísk??? Sú saga á víst að vera komin á kreik. Ég ákalla nú bara guð minn og skapara fyrir hvað hún Gróa gamla er orðin gersneidd af hugmyndaflugi. Gat hún nú ekki kjaftað krakka í einhvern annan en mig, miðaldara kerlinguna sem fyrir löngu er búin að segja skilið við barneignir.  Ég þorði nú ekki að spyrja hver ætti barnið en ég reikna fastlega með að lagt sé upp með það, að barnið sé eingetið eins og frelsarinn forðum. 

Ég lagði leið mína inn á Ísafjörð í dag eins og svo oft áður.  Ég fer reglulega þangað. Ísafjörður er fallegur bær með mikinn sjarma.  Ég fór í Myndás en Árný er að vinna fyrir mig myndir af Pétursfólkinu, en það var Pétur Oddsson, athafnamaður mikill, sem byggði Einarshúsið árið 1902.  Húsið gekk undir nafninu Pétursshús fyrstu árin en það urðu nafnaskipti á húsinu eftir að Einar flutti þangað með fjölskyldu sína. Pétur átti ömurlega ævi í húsinu og missti nær alla fjölskyldu sína úr berklum.  Þegar Helga elsta dóttir hans dó árið 1930, var hún 14 líkið sem hann fylgdi til grafar frá þessu húsi sínu. Um þetta má lesa í bókinni Brímgný eftir Jóhann Bárðarson.  Pétur dó 2. apríl 1931. Ég ætla að reyna að halda þessari sögu á lofti í húsinu og segi ykkur nánar frá lífi hans og starfi síðar.

Svona til gamans þá hafði Margrét Blöndal viðtal við mig einn sunnudagsmorguninn fyrir skemmstu.  Þar sagði ég sögu hússins, sem ég hef sagt svo oft áður og kann reiprennandi.  Þar urðu mér á þau mismæli að segja að 30 manns hefðu dáið í húsinu og þótti mörgum ég krydda söguna liðugt.  Þarna lágu sem sagt 16 manns aukalega í valnum í beinni útsendingu á RÚV.  Þið hefðuð átt að sjá svipinn á mínu fólki eftir eftir viðtalið þegar þau sögðu mér óðamála frá þessum mistökum mínum. Margrét leiðrétti það síðar í þættinum og það blessaðist allt vel. 

Ég fór síðan í kaffi á Hótelið og hitti þar Snorra og Kalla sem eru miklir meistarakokkar og reka SKG veitingar.  Erindið var auðvita að fá þá til að verka og elda kúttmagana fyrir kúttmagakvöldið 17. febrúar nk.  Ekki get ég sagt að þeir hafi brosað hringinn af ánægju yfir þessari beiðni minni en það er gífurleg vinna sem liggur í því að verka kúttmaga. Þeir gera þetta samt örugglega fyrir mig, þeir gera allt fyrir mig eða því sem næst. Einstaklega liprir og þægilegir menn.

Sveitungar mínir úr Dýrafirði birtust síðan í kaffi á Hótelið. Við eigum sumarhús í Dýrafirði í Núpsdal í landi Klukkulands sem heitir Hólakot.  Þar er gott að vera en alltof sjaldan gefst tími til að fara þangað sökum anna.  Sá tími mun þó koma þegar hægist um og þá getum við dvalið þar oftar.  Beggi og Lóa búa á Mýrum í Dýrafirði og er stórskemmtilegt að spjalla við þau hjón. Yfir rjúkandi kaffibolla og nýbakaðri eplaköku voru heimsmálin leyst en fyrr en varði var farið að rökkva og ég þurfti að halda heim. Það er svo uppbyggilegt að spjalla við skemmtilegt fólk.

Bóndinn verður í burtu eitthvað fram í vikuna og ég er því grasekkja um þessar mundir. Fræðslu- og forvarnarfulltrúinn fór með aðstoðaryfirlögregluþjóninum á Vestfjörðum, Jóni Svanberg, í yfirferð um umdæmið, væntanlega til að sýna sig og sjá aðra. Leið þeirra liggur til Patreksfjarðar.  Ég efast ekki um það eitt augnablik að það verður vel tekið á móti þeim þar.

Bæjarráð fundar í fyrramálið. Fá mál eru á dagskrá svo ég reikna með að fundurinn verði í styttra lagi.

Göngutúrinn var genginn langleiðina að Ósi.  Paparnir ómuðu í eyrunum svo takturinn var frekar hraður.  Snarpar vindkviður smullu þó á göngugarpinum og mátti litlu muna að húfan fyki á haf út og Vertinn átti í basli með að haldast á veginum í mestu kviðunum. Sumir segja að það sé nánast alltaf logn í Syðridal og þeir sömu tala líka fyrir göngum þaðan yfir í Tungudal.  Lognið fór alveg hreint rosalega hratt yfir í Syðridalnum seinnipartinn í dag.  Þig getið sjálfsagt lesið á milli línanna að mér hugnast ekki sú leið.  Ég vil fara Skarfaskersleiðina, sneiða fram hjá Hnífsdal og verja Eyrarhlíð en ég tek fagnandi ákvörðun samgönguráðherra hver sem hún verður um bættar samgöngur hér á milli. Hann hefur boðað að sú leið verði fyrir valinu sem tryggi fullt öryggi alla leið og ég veit að hann stendur við það. Með vindinum bárust þó gleðitíðindi úr dalnum sem ég segi ekki nánar frá hér.

þar sem við mæðgurnar eru bara þrjár heima ætla ég að bjóða upp á ís og hafa það notalegt yfir sjónvarpinu og ætla því að fara á Shell til Geira.  Heyri að það er að hvessa úti svo það er best að ég láti hér staðar numð í bili.

Ég dáist að ykkur fyrir að nenna að lesa þessar lönguvitleysur mínar.

Bæjarbragur.

Set að gamni inn bæjarbraginn.  Braghættir eru ekkert endilega í hávegum hafðir í þessum erindum.  Aðallega reynt að láta textann falla vel að laglínunni.  Glöggvir lesendur reka væntanlega augun í það að eitt erindið fjallar um Vertinn sjálfan en ég vann braginn eftir punktum nefndarkvenna.

Lag: Hagavagninn

Nú ætlum hér að segja ykkur sögu

og syngja lítinn bæjarbrag.

Sem samansettur er í litla bögu

og fluttur skal nú hér í dag.

Nú knálega skal kveða hér um bæjarbúa,

og kynjakvistir skerf sinn fá.

Hér merkilegar, meiriháttar sögur fljúga

sem bæinn setja svip sinn á.

 

Það siður er á hverju byggðu bóli

að eiga eina mektarmær

Sem forseti á háum valdastóli

Sossa loksins sitja fær.

Að ná hér hreinum meirihluta staðföst keppti,

því ríkjum vildi ráða hér.

Og skólastjórastöðuna hún loksins hreppti,

þar stolt nú stýrir barnaher.

 

Hér bæjarstjóra varð þá strax að ráða

þá þóttu góð ráð vera dýr.

Þroskaþjálfa hvetja varð til dáða

því leitað var að fræknum fýr

Hann varð að vera skemmtilegur, snjall og sætur

það borgaði sig þúsundfalt.

Á bassann geta spilað daga jafnt sem nætur

tónelskur og til í allt.

 

Í Hólshreppi fór stórgrýtið að skríða

niður hlíðar allt um kring.

Svo hugljúft er á Grjóthrunið að hlýða

er bergmálar um fjallahring.

Af fingrum fram þeir léku hér í sjónvarpsþætti

um Óshlíðina napurt níð.

Skondinn smell sem eflaust margan manninn kætti

Lýður söng í erg og gríð.

 

Hér lífið oft er enginn hægðarleikur

ef læknishjónin eru á vakt.

Þá þýðir ekki neitt að vera veikur

ef hljómsveitin skal slá í takt.

Þau hafa engan tíma til að svara síma

og sjúklingurinn fer í bið.

Þeim verðum þá að gefa nokkuð góðan tíma

og treysta bara á almættið.

 

Í Einarshúsi gleði er og glaumur

og saman gleðst þar sérhver sál.

Og einatt liggur þangað stríður straumur

þótt sumir glingri létt við skál.

Nú efri hæð í Kjallaranum senn er búin

því Ragna á svo góðan smið.

Og upp í Péturskaffi fýrug fetar frúin

Nú leiðin liggur upp á við.

 

Hann Einar Kristinn skotveiði vill stunda,

úr augum veiðigleðin skín,

og skemmtilegast er að veiða lunda

en sagan hér er ekkert grín,

Því sjávarútvegsráðherrann þá stóð í ströngu

hann þóttist hafa hildi háð.

En veiðikortið hans var ónýtt fyrir löngu

samt skaut hann eina væna bráð.

 

Svo gerðist það á vetrardegi löngum

að Stúkuhúsið hvarf á braut.

Og ennþá bíða allir eftir göngum

nú leysa þarf þá vega þraut.

En nú við skulum skemmta okkur hérna saman

og gleyma dagsins amstri um sinn.

Með bros á vör á þorrablóti höfum gaman

og göngum inn í gleðskapinn.

 

Þorrablótið 2007

Höf: Ragna Jóhanna Magnúsdóttir