Sumarið er tíminn

Þá er nú kellan búin að vera heima i rétt tæpan mánuð og hefur bara haft það nokkuð gott, amk. er óþarfi að vera að kvarta eitthvað undan heilsufarinu. Ég þykist fær í flestan sjó, en er það að sjálfsögðu ekki og fer nú örlítið fram úr mér á köflum en það kemur bara niður á mér síðar. Ég gríp fram fyrir hendurnar á staffinu í Einarshúsi þegar mér hentar og gef fyrirskipanir hægri vinstri og við það verður það að una. Að flestu öðru leiti er ég til friðs og haga mér skikkanlega, fer út að ganga þegar blíðviðri er í boði og una mér mjög vel að vera komin heim.

Mitt aðalstarf í Einarshúsi þessa dagana er að segja sögu hússins fyrir hópa og þar fæ ég að blaðra viðstöðulaust og læt móðan mása um sögu harma og hamingju og það er bara fínt enda reglulega skemmtilegt. Þá eru það aðrir sem sjá um eldamennskuna sem er nokkuð nýnæmi fyrir mig en það virðist ganga vel að venja sig á það að gera lítið sem ekki neitt.

Ég er búin að afrek það frá því að ég kom heim að verða opnustúlka hins margfræga slúðurblaðs "Séð og heyrt" en þar var haft viðtal við okkur hjónin vegna rekstursins í Einarshússins. Þar var aldur títtnefndrar fullkomlega opinberaður fyrir alvöru og ég sögð 47 innan sviga sem er auðvitað heilagur sannleikur en samt helber lygi því ég hef talið sjálfri mér trú um það að ég sé bara 18 og sé búin að vera það í ansi mörg ár. Blaðið gerir lífið skemmtilegra að sögn blaðamannsins enda lét ég mynda mig í bak og fyrir og bar skallann með stolti.

Hárið er þó farið að vaxa af miklum móð en ekki í samræmi við vöxt hvítu blóðkornanna því ég þurfti að sprauta mig í sl. viku vegna þess að þau höfðu dalað. Það er vonandi bara tilfallandi en ég þarf að koma örar í blóðprufu þess vegna.

Kvenfélagskonur komu færandi hendi þegar ég var nýkomin heim með blómaskreytingu og bók þar sem þær buðu mig velkomna heim með fallegri kveðju í korti. Ég vissi nú eiginlega varla hvort ég átti að hlægja eða gráta og var næstum búin að munstra mig í félagið en lét það bíða um sinn. Svona taka allir vel á móti mér að það er með ólíkindum.

Lilja, ljósberi og Anton eru flutt heim til mín og ég bíð komu barnabarnsins með miklum spenningi. Elsa er væntaleg heim i dag og þá fer nú að færast fjör í heimilið sem fer að verða eins og það á að vera.

Heima

Blessuð sólin hefur varla sest við sjóndeildarhringinn eftir að ég kom heim. Geislar hennar hafa baðað byggðarlagið og þó svo að örlítið kaldur norðanvindurinn bíti kynnar skiptir það engu máli. Vertinn hefur auðvitað verið á faraldsfæti og spókað sig hér og þar í bænum svona eins og gengur. Ég hef fengið blessun bæjarbúa og faðmlög hingað og þangað og það er nú aldeilis ekki ónýtt. Þeir sem hafa ekki knúsað mig að degi til, gera það í draumi að nóttu og best þótti mér að pabbi gamli skyldi taka svo hraustlega utan um mig eina nóttina að ylurinn frá honum fylgdi mér allan daginn. Segið svo að þeir sem eru horfnir séu ekki með okkur áfram.

Jón er byrjaður að vinna í Einarshúsi og hefur þar næg verkefni og ferðamenn þegar farnir að kíkja við. Ég er svona að reyna að hjálpa til eftir fremsta megni en þrótturinn ekkert orðinn í líkingu við það sem hann var. Mér finnst ég eiginlega fyrst vera veik núna þegar ég er komin í mitt rétta umhverfi og ætla mér að gera allt sem ég gerði áður en er ekki fær um það. Það mun þó koma í fyllingu tímans.

Ég hef svosem ekkert pælt í því að bjóða mig fram til forseta Íslands en þá myndi mitt fyrsta verk vera að færa forsetabústaðinn hingað vestur. Ef 1500 manns koment við þetta blogg mun ég án efa hugsa málið og jafnvel fara fram ef vel liggur á mér. Ég hef aftur á móti fengið stuðning við að taka við prestembættinu hér þegar Agnes prestur yfirgefur svæðið en ég veit ekki hvort það á við mig. Er ansi hrædd um að ræðurnar yrðu oft skrautlegar hjá mér en ég gæti svosem blessað söfnuðinn í bak og fyrir svona endrum og eins. Ég gæti auðvitað sinnt prestembættinu á sunnudögum og forsetaembættinu hina dagana ef því er að skipta en trúlega er ég ekki rétta manneskjan í það. Hver ætti þá að ráðskast með allt og alla oní Einarshúsi mér er bara spurn?

Það er gott að vera komin heim og allt er í himnalagi.

Útskrifuð

Haldiðið ekki bara að Vertinn hafi verið útskrifuð að spítalanum fyrir fullt og fast í dag. Títtnefnd fékk sem sagt spark í rassinn á krabbameinsdeildinni og sagt að hypja sig heim.

Ég varð eiginlega svo hissa að ég vissi ekkert í hvorn fótinn ég ætti að stíga, þetta kom mér svo á óvart því ég hef haldið svo lengi að ég væri á leiðinni heim og bjóst ekkert frekar við því núna. Mig langaði að kyssa mann og annan á deildinni en ég lét það kjurt liggja og valhoppaði út með bros sem náði næstum eyrnanna á milli. Ég mætti Jóni í dyrunum á leiðinni út og hann snerist á hæl í kringum mig og gat ekki annað en fylgt mér fast á eftir er ég rauk út í guðsgræna náttúruna eins og frjáls fuglinn. Það vantaði reyndar að hann yrði útskrifaður af deildinni líkt og ég, því hann hefur tekið fullan þátt í meðferðinni í allan vetur og hefur stutt mig algjörlega í gegnum þessi veikindi mín.

Nú er þetta búið og sex frekar strembnir mánuðir að baki. Samt man ég ekki eftir erfiðu stundunum lengur því það er nánast fennt yfir þær og allt slæmt hefur fallið í gleymsku sem er svo sannarlega gott. Nýir og spennandi tímar eru framundan og til svo margs að hlakka.

Verst er að tengdamamma er búin að spilla mér svo og ég er búin að hafa það svo gott í hreiðrinu hennar að það hálfa væri nóg. Nú þarf ég að fara að gera allt sjálf þegar ég kem heim og það verða viðbrigði. Það mun þó allt komast í eðlilegt horf með tímanum.

Ég mun því koma heim á miðvikudaginn eins og vorfuglarnir enda ekki seinna vænna.

Gleðiefni

Ekki var jafnvægi komið á blóðflögurnar í dag en samt lítur út fyrir að þetta sé allt í áttina. Ég varð því að fá blóðflögur og beinþéttilyf auk þess þarf ég að fá eina sprautu í belginn í dag til að hvítu blóðkornin fari aftur í réttan farveg. Guðmundur læknir viðurkenndi það fúslega að þetta gengi hægt en örugglega samt og þetta væri ekkert óeðlilegt, margir væru enn lengur að ná sér á strik. Hann býst þó við að ég nái að rísa upp um helgina og vonast til að ég fái að fara heim í næstu viku eða fyrir afmælið mitt þann fyrsta sem er reglulegt gleðiefni.

Ég laug því náttúrulega eins og ég var löng til að  ég væri með afmælisfagnað í félagsheimilinu og  yrði að vera alkomin heim fyrir þann tíma. Ég yrði að halda upp á 18 ára afmælið mitt einn ganginn enn og bæjarbúar biðu þess með óþreyju að komast í þau veisluhöld. Held hann hafi ekki trúað einu orði enda orðin vanur bullinu í mér og sendir mig ekkert heim fyrr en allt er í orden.

Hitt og þetta

Lífið gengur allt sinn vanagang svosem, ég hressist með  hverjum deginum sem líður og finnst ég stundum fær í flestan sjó. Það er eins og ég sé að hrökkva í gang, farin að drekka kaffi aftur svona pínulítið og hafa lyst á mat og þykja hann góður sem er nú ekkert sjálfsagt þegar maður fer í svona háskammtameðferð.

Það er verið að trappa mig niður með morfínlyfin eins og hvern annan dópista og það gengur sko vel, ég mun losna við þau innan tíðar og þá minnkar í töfluflórunni sem ég þarf að taka dag hvern. Það er þó ekki orðið neitt neitt miðað við hvað ég þurfti að taka á tímabili. Mér fannst allar helv. töflurnar festast í vélindanu og daga þar uppi með tilheyrandi óbragði og öðrum óáran en það er liðin tíð að mestu. Sum lyf held ég auðvitað áfram að taka í einhvern tíma og beinþéttilyfið fæ ég mánaðarlega í framtíðinni á Ísafirði í fína stálbrunninn svo það er ekki undan neinu að kvarta.

Ég fer bráðum að geta gengið í háhæluðu líkt og í denn og allt verður eins og blómstrið eina. Ég er auðvitað nauðasköllótt á toppstykkinu og þar vex ekki stingandi strá ennþá en það kemur. Sköllóttar konur eiga víst að vera í síðum kjólum með stóra eyrnalokka var mér sagt og ég tek það að sjálfsögðu til mín og þarf trúlega að kaupa mér tylft af síðkjólum í framhaldinu.

Ég hitti konu um helgina sem hafði misst hárið í krabbameinsmeðferð og það fór svo illa í hana að hún grét sáran yfir hármissinum. Ég sagði henni að ég gréti aldrei, ég hefði ekki yfir neinu að gráta því allt gengi mér í haginn. Það eru forréttindi að geta litið á svona lífsreynslu sem forréttindi því öllum er ekki gefið að halda svo góðu geðslagi gegnum svona lagað og ég er því heppin, ljónheppin.

 

Vesturferð

Mikið lifandis skelfingar ósköp var gott að heimsækja heimahagana um helgina. Vertinn varð reyndar að fá blóð á föstudaginn var, til að verða eins og manneskja aftur og það tók sinn tíma og því lögðum við seinna af stað en áætlað var í fyrstu. Það kom þó ekki að sök.

Ég hef örugglega fengið blóð úr einhverjum brjálæðing því ég var full af orku heima og hamaðist eins og ég væri alheilbrigð og fór því úr því að vera sjúklingur í það að vera fullfrísk í einum vetfangi og það var svei mér gott.

Ég varð engu að síður að fá blóðflögur í dag og á næst að mæta á fimmtudaginn kemur. Læknirinn minn ætlar ekki að sleppa mér heim fyrr en ég er alveg hætt að þurfa að fá blóðflögur enda er það ekkert vit. Ég bíð því spennt eftir því að komast heim fyrir fullt og fast og held að þá fyrst fari ég að ná mér að einhverju ráði.

 

Heimferð

Það væri synd að segja að góðir hlutir gerðust ekki hægt og það löturhægt því enn þarf ég að fá blóðflögur og sprautur til að hýsa upp viðgerðarteymi hvítu blóðkornanna. Heimferð er fyrirhuguð á föstudag og ég verð að fara í blóðprufu um morguninn til að sjá hvernig ástandið er og svo mæti ég aftur í blóðprufu á mánudag svo ég fæ bara stutt stopp heima. Ég virðist ætla að vera frekar sein að ná mér upp úr þessu.

Vertinn mun því heiðra Víkina með nærveru sinni um helgina. Rauði dregillinn þarf ekkert að vera útbreiddur við bæjarmörkin en sjálfsagt er að skreyta hús og híbýli. Bæjarbúar geta klætt sig í sparifötin og sjálfsagt er að hafa messu í kirkjunni af þessu tilefni. Bæjarstjórinn má halda ræðu mín vegna og hafnarstjórinn líka en svo má bara slá þessu öllu upp í kæruleysi og láta hlutina ganga sinn gang.

Ég hlakka til að koma heim.

Dag í senn

Mikið lifandis skelfingar ósköp er dagurinn í dag búinn að vera góður. Vertinn vaknaði eldhress i morgun og er næstum búin að vera á útopnu í allan dag. Þetta er einn besti dagurinn frá háskammtameðferðinni og vonandi verður dagurinn á morgun ekki síðri. Kannski eru blóðflögurnar að komast í eðlilegt horf því ég þurfti ekki slíkar flögur í gær en á að fara aftur á morgun í blóðprufu og þá kemur í ljós hvort ég þarf viðbótarflögur eður ei. Ég geri mér vonir um að komast í helgarleyfi næstkomandi helgi því tímabært þykir að heiðra Vestfirði með nærveru minni eitt augnablik.

Annars þá lenti ég í ótrúlegri uppákomu í einni verslun í bænum en þar var rafmagnsstóll til að koma kramaraumingjum milli hæða. Þar var Vertinn niðurnjörvaður í öryggisbelti og látin fara upp stigann á hraða snigilsins á meðan afgreiðslukonan hélt í mig með meðaumkunarsvip. Ég þóttist nú alveg geta gengið stigann en það var ekki til umræðu annað en að nýta sér þessa stórkostlegu tækni sem til var í búðinni. Ég var óralengi upp stigann og á meðan var Jón búin að skoða allt á efri hæðinni þrisvar sinnum. Til að kóróna allt saman varð ég að fara í stólnum niður aftur og það gekk ekkert betur og ég fór ekkert hraðar og vakti verðskuldaða athygli kúnnanna þegar ég staulaðist úr stólnum og út í bíl. Þetta er auðvitað alveg sprenghlægilegt, svona eftir á.

Lítið

Afskaplega lítið er að frétta frá mínum herbúðum þessa stundina enda lítið að gerast. Ennþá þarf ég á blóðflögum að halda og á að fara í næstu blóðprufu á morgun og þá kemur í ljós hvort ég sé farin að ná einhverjum ballans. Ég geri mér vonir um að komast heim í þessari viku en það er auðvitað undir hælinn lagt hvort það tekst. Þetta er víst allt eðlilegt og lítið annað en að taka þessu bara eins og það kemur fyrir af skepnunni.

Þróttleysið er alveg ótrúlegt en því var lofað svo ég þarf ekkert að kvarta og kveina en það gæti tekið þrjá til sex mánuði fyrir mig að ná þreki á ný. Þá kemur fjallaloftið fyrir vestan að góðum notum og mun án efa spila stóran þátt í því að koma mér á réttan kjöl á ný.

Ég mun vonandi standa mig ágætlega í því að veita fyrirskipanir í Einarshúsinu í sumar en Jón Bjarni kemur í minn stað þetta sumarið þvi ég verð meira svona á hliðarlínunni. Það mun allt ganga vel enda verð ég með fyrirmyndarmannskap í vinnu að venju.

 

Góðir hlutir gerast víst hægt

Þá er Vertinn búin að eiga sína páska í höfuðborginni hjá tengdó meðan fjölskyldan öll hefur verið fyrir vestan. Ég hef svosem haft það alveg ágætt fyrir utan þetta magnaða þróttleysi sem hefur sest upp annað veifið. Blóðflögur fékk ég á laugardaginn var og aftur í gær en þá kom líka í ljós að viðgerðarteymi hvítu blóðkornanna sem ég kalla " Bleiku fílana" hafði dalað svo ég verð að byrja að sprauta mig aftur í belginn til að reyna að örva framleiðslu þeirra. Eitthvað gengur þetta hægt en vonandi bítandi. Ég kemst hvorki lönd né strönd fyrr en það er komið jafnvægi á blóðbúskapinn en ég vænti þess samt að komast heim kannski í næstu viku. Maður verður alltaf að halda í einhverja von.

Ég er búin að fara í matarboð til Auðar systur um páskana, en þar var litla ömmusnúllan hennar, hún Rakel Harpa sem er þriggja mánaða. Hún stal auðvitað algjörlega senunni. Matarboð var síðan í boði Hrefnu mágkonu á sunnudag svo glöggt má sjá að ég hef verið á faraldsfæti þrátt fyrir allt.

Jón og krakkarnir koma í dag og þá getur hann aftur orðið mín hægri hönd. Mér finnst það algjörlega ómissandi að hafa hann með mér þegar ég fer í rannsóknir og annað á meðan ég er svona slöpp. Ég fór tam. ein á spítalann í gær og rétt marði það milli deilda og varð að hvíla mig á stól sem ég fann á leiðinni. Þar sat ég móð og másandi eins og búrhvalur og varð að láta mér það lynda á meðan ég jafnaði mig.

Svona verður þetta næstu mánuði en það vill til að ég á einhvern slatta af þolinmæði eftir og dass af jákvæðni svo þetta reddast.