Stúlkan sem starir á hafið

Ég er stúlkan sem starir á hafið. Hér sit ég við gluggann á Einarshúsi og horfi hugsi inn Ísafjarðardjúpið. Gamlir trébátar vagga við Lækjarbryggjuna sem blasir við mér út um gluggann og taktfastar bylgjur þeirra bærast á haffletinum. Smábátarnir koma einn af öðrum af sjónum og sjómenn í sjóstökkum skælbrosa yfir aflabrögðum dagsins. Mávurinn, Múkkinn og Vargurinn sitja upp á þakinu hjá Einari mínum í Olís og bíða færis að krækja sér í innyfli og annað gómsætt slor og fuglagargið hljómar líkt og óratóría eftir Atla Má. Óshólavitinn sést í fjarlægð og hann er alltaf jafn traustur og tryggur enda vakir hann yfir bátunum sem taka stefnuna um öldur Ægis hér í nágrenninu og vísar þeim leiðina heim. Það er gott að eiga einhvern góðan að sem vísar manni leiðina heim í öryggið og skjólið. Óshólavitinn hefur án efa verið ósáttur við Óshlíðina á stundum þegar hún hefur látið urð og grjót hendast niður fjallshlíðarnar sínar í æðiskasti, því oft hefur farið illa. Það er þó undravert hversu margir hafa sloppið með skrekkinn eftir glímu sína við Óshlíð og er þar trúlega að þakka árvökum augum Þuríðar Sundafyllis landnámskonunni okkar sem er vakin og sofin í kletti sínum og heldur verndarhendi yfir vegfarendum.   

 

Ég fór í verstöðina Ósvör í dag og hitti vermanninn og fanggæsluna hans. Mikill gestagangur er búinn að vera hjá þeim undanfarið og mikið um að vera. Talið er að um sjö þúsund manns heimsæki Ósvör á hverju sumri og ég gerði mig ánægða með að fá 10% þeirra til mín í kaffi. Hnallþórurnar sem ég hef á boðstólnum eru alveg gríðarlega góðar og ég kræki mér í tertusneið við og við og set þá með henni mikinn rjóma. Ætli ég verði ekki orðin afmynduð af spiki í haust eftir sumarið en það væri ekki gott ef ég myndi líta út eins og strengdur köttur í sólarfötunum mínum úti á Grikklandi. Það skildi þá aldrei vera að ég þyrfti að láta sauma á mig sundföt í Seglagerðinni Ægi sem pössuðu á mig svo ég geti spókað mig á sólríkum sólarströndum. Þetta er auðvita bara sagt í gríni eins og svo margt annað sem ég læt frá mér fara þessa dagana, vikurnar og mánuðina. Allir segja að ég megi bæta aðeins á mig nokkrum kílóum en mér finnst ég svo fín svona horuð og rengluleg.  

 

Lítill karl kom á kaffihúsið í dag en það er smápjakkur sem Lilja passar á daginn og heitir Guðmundur. Þessi litli herramaður kallar mig Rögnu ömmu eins og ekkert sé sjálfsagðara og ég tek því eins og hverju öðru hundsbiti í hæl. Vonandi rennur upp sá dagur eftir mörg, mörg ár að blessuð börnin mín geri mig að ömmu. Tilhugsunin um að fá lítið undurfallegt, saklaus og þægt kríli upp í hendurnar og gera það spólvitlaust af óþekkt og geta svo skilað því til baka þegar ég er búin að spilla því nægjanlega mikið er nokkuð sem ég væri alveg til í að upplifa. 

Ég bókaði hópa í mat hægri vinstri í dag sem ætla sér í óvissuferð til Íslands í sumar. Skipstjórinn á Ramónu siglir með ferðamenn inn í Grunnavík og rekur þar ferðaþjónustu ásamt konu sinni og við vinnum saman enda er gott að vinna með góðu fólki og mjög gaman að taka þátt í að skipuleggja eitthvað skemmtilegt fyrir ferðamenn. Ég finn mig í þessu starfi á hverjum degi og mér finnst ég vera svo heppin að geta unnið við það sem mér finnst svo áhugavert og skemmtilegt. 

Ég þarf reyndar að fara að spjalla við vinnuveitanda minn, sjálfanVertinn í Víkinni, undir fjögur augu fljótlega og tala við hana með tveimur hrútshornum ekki seinna en strax og sína henni í leiðinni í tvo heimana og láta hana vita í eitt skipti fyrir öll hvar Davíð keypti ölið...............því mig sárvantar hærri laun.

Heyskapur

Unnið var hörðum höndum við heyskap á Hólastíg í dag enda hefur grasið sprottið með ógnarhraða. Lilja bar sig mjög mannalega við sláttuvélina enda er stelpan mikið hörkutól þegar hún tekur sig til. Heilu fjölskyldurnar  af túnfíflum hafa gert sig heimakomnar á túninu mínu mér til ama og leiðinda. Þó ég hafi gefið þessum túnfíflum sterklega í skin að þau séu engir sérstakir aufúsugestir á flötinni minni, láta þau sér ekki segjast og koma aftur. Þessir gulu síglottandi óæskilegu túnplöntur hreinlega hæðast að mér þegar ég lít yfir grasflötina mína með ólund og senda mér langt nef ef svo ber undir.

Slangur var að gera í Kjallaranum í nótt. Ég virðist vera búin að koma fólki upp á það að mæta á kránna til að sýna sig og sjá aðra. Það er bara gaman af því. Ég rétt kíkti og yljaði mér við sjóheita kamínuna. Andrúmsloftið var gott að fólk virtist hafa gaman af samverunni við hvert annað. Geisladiskur með gömlu góðu lögunum hljómaði í húsgræjunum og virtist fólk kunna að meta ljúfa tóna sem sungnir voru um dalanna rós, undir bláum himni af miklum móð. Ég þarf þó að fara að kaupa tónlist í safnið til að þóknast sem flestum. Vertinn kom við í Einarshúsinu í dag og fékk sér smakk af indælli tertusneið. Kolfinna Baldvinsdóttir kíkti í kaffi latte og við áttum mjög gott spjall. Hún er að vinna þátt um innflytjendur hér fyrir vestan og fannst jákvæðni þeirra sem hún hafði rætt við til eftirbreytni. Skemmtileg stelpa og þegar samtalinu lauk var eins og ég hefði þekkt hana til margra ára. Að sjálfsögðu var mynd smellt af þessum nýju vinkonum sem töluðu eins og þær hefðu þekkst frá barnæsku. Að endingu rákum við hvor annarri rembingskoss.

Dánarfregnir og jarðafarir

Þegar aldurinn færist yfir virðast jarðafarir taka sífellt meiri tíma úr lífinu. Nú verður maður að eiga sérstakar jarðafarabuxur sem brúka verður í slíkum tilgangi og eru þær teknar út úr fataskápnum í æ ríkara mæli eftir því sem árin líða. Í dag fór ég með pabba í jarðaför því Gunnar Halldórsson  góðvinur hans og félagi var til moldar  borinn í Hólskirkju og þar með er enn einn mæti og merki Bolvíkingurinn fallinn frá.  Hver og einn setur svo mikinn svip á svona lítið samfélag og það er eftirsjá í öllum sem hverfa héðan á braut. 

 

Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,

hnígur að ægi gullið röðulblys.

Vanga minn strýkur blærinn blíðri hönd,

og báran kveður, vögguljóð við fjarðarströnd.

 

Annar höfðingi lést á dögunum eftir hjartauppskurð. Hjörtur Jónsson var lengi bakari á Flateyri og landeigandi í Dýrafirði og hefur leigt okkur land undir sumarbústaðinn okkar, Hólakot sem stendur í Núpsdal og er i landi Klukkulands.  Við náðum að kasta á Hjört kveðju um daginn þegar við vorum í höfuðborginni en þá var verið að undirbúa hann undir uppskurðinn en hann lá þá á sama sjúkrahúsi og tengdapabbi. Sú minning geymist alla tíð og gott að hafa getað sagt bless við þennan prýðispilt.

 

Syngdu mig inn í svefninn ljúfi blær.

Sorgmæddu hjarta er hvíldin jafnan vær.

Draumgyðjan ljúfa, ljá mér vinarhönd,

og leið mig um þín töfraglæstu friðarlönd.

 

Svona fallega orti Jón frá Ljárskógum.

Þegar ég sat með honum pabba mínum í kirkjunni og hlustaði á séra Döllu flytja kveðjuorðin til tengdaföður síns, hugsaði ég um hversu mikil gæfumanneskja ég væri að eiga foreldra sem stjana við mig eins og nýútsprungna blómarós. Ekki öðlast þó allar blómarósir þeirrar lífsins ánægju eins og ég að fá að vera til og blómstra og dafna í rósabeðinu meðal þeirra sem þeim þykir vænt um. Blómarósin á næsta bæ við sumarhúsið mitt í Dýrafirði hefur fölnað og fellt sín rósrauðu blöð sem voru svo rétt nýútsprungin. Guðbjört Lóa fékk ekki lengur það ljós sem þurfti til að halda  henni teinréttri meðal blómstrandi túlípana og nellika og hún skítur nú sterkum rótum sínum í aldingarðinum fjölskrúðunga á himnanna hæðum.

Lífið er oft svo óréttlátt en við fáum víst engu um það ráðið. Við eigum að taka fagnandi hverjum degi sem við getum verið með okkar nánustu því það er jú það sem mestu máli skiptir í lífinu.

Grillað var í kvöld á nýja grillið og smakkaðist maturinn með afbrigðum vel. Vertinn bar sig mannalega við grillið og reiddi fram kræsingar af öllum toga enda alvanur grillmeistari. Jón Bjarni átti að sjálfsögðu að standa við grillið i kvöld en vinna kallar eins og svo oft áður. Byssubardagi var háður í næsta firði í nótt og trúlega þarf að vinna eitthvað við það mál. Hákon Seljan nágranni minn var boðinn í mat en hann er nú í óða önn að pakka sig niður því hann hyggur á heimferð austur í Reyðarfjörð á morgun. Hann ætlar þó að koma aftur í haust og kenna hér við skólann.

Vertinn orðinn mjög kærulaus og ætlar að vera í fríi í kvöld líka. Þurfti á góðum nætursvefni að halda og svaf eins og prinsessan á bauninni í nótt sem leið svo hver veit nema ég hafi úthald til að kíkja á lífið í Kjallaranum á eftir. Vonandi mæta þangað sem flestir.

Súpa og brauð í bland við annað

Nú rennur einn drottins dýrðardagurinn skeið sitt á enda. Sólin hefur umvafið okkur með birtu og il í allan dag og lífið er ljúft. Ég hef verið á fullu í Einarshúsinu alla vikuna og varla gefið mér tíma til að fara á salernið hvað þá gefið stund af mínum dýrmæta tíma til að blogga. Það er synd að þið skulið ekki fá að fylgjast nánar með því sem á daga mína drífur um þessar mundir því lífi hjá mér núna má líkja við æsispennandi fimm stjörnu hasarmynd þar sem Vertinn í Víkinni leikur að sjálfsögðu  aðalhlutverkið og leikur þar fyrir utan nánast öll aukahlutverk sem bjóðast. Ég tel líklegt að Edduverðlaunin verði mín næst þegar þeim verður úthlutað.

Súpan og brauðið í hádeginu hefur fallið vel í kramið hjá bæjarbúum og ég er þegar komin með hóp fastakúnna enda súpan mikið lostæti og rennur ljúflega niður í hvert mál. Milli tíu og og tuttugu manns koma að jafnaði og það hlýtur að teljast nokkuð gott svona fyrst í stað. Guðlaug, nýja vinnukonan í Einarshúsi hantérar súpurnar af mikilli kostgæfni enda kann ég að velja mér frambærileg vinnuhjú sem kunna vel til verka og ég er ótrúlega heppin með mitt fólk.

Í dag keyrði svo um þverbak er fréttist af því að gúllassúpa með öllu tilheyrandi yrði á boðstólnum og rúmlega 30 manns mættu fylltu liði í Einarshúsið og nutu góðra veitinga. Við vinnukonurnar fengum að sjálfsögðu nett áfall yfir þeim ofsafjölda sem sá sig knúinn til að hitta okkur yfir sjóðheitri súpu og brauði og um tíma héldum við að það yrði ekki nægur matur handa öllum. Án efa hefur Einar heitinn Guðfinnsson haldið verndarhendi yfir pottunum og pönnunum því súpan dugði ofan í mannskapinn og ég heyrði ekki annað en að allir færu heim sáttir og sælir. 

Einar Kristinn og Össur Skarphéðinsson ráðherrar í ríkisstjórn Íslands höfðu haft spurnir af þessum framúrskarandi veitingum og tóku á það ráð að koma fljúgandi hingað vestur til að fá sér að borða og njóta góðrar þjónustu. Þeir hittu í leiðinni bæjarráð og frammámenn ýmiskonar hér vestra og vona ég að þessi ferð skili einhverju jákvæðu fyrir okkur hér fyrir vestan. Össur er mikill matmaður og ég hvatti hann til að koma á föstudaginn kemur því þá verður boðið upp á kjöt og kjötsúpu að gömlum sið. Ég er ekki frá því að karlinn ætli að láta sjá sig og hver veit nema hann endi sem einn af fastakúnnunum í Einarshúsi. Hann gæti án efa fært mér einn og einn lax til að leggja á borð með sér, því hann er víst algjör sérfræðingur um ástarmál  laxa sem ganga hér ráðvilltir upp í íslensku árnar og heyrst hefur að hann hafi sérstaklega gaman af því að velta sér upp úr kynlífi þeirra í sem smæstum atriðum. Við gætum ábyggilega skiptast á skoðunum um eitt og annað er varðar ýmiss dónamál hinna ýmsu fiskitegunda sem svamla stefnulaust í sjónum við Íslandsstrendur. Veri hann bara velkominn þegar honum hentar. Strákunum  fannst auðvita vel við hæfi að tekin yrði mynd af þeim með Vertinum og á ég allteins von á því að myndin muni hanga í sölum alþingis út kjörtímabilið til að hleypa þrótti og þori í þingheima. Eins og þið sjáið tekur hin heilaga þrenning sig vel út á myndinni.

Dagfarsprúði Baldur, sem bæði tilheyrir bæjarráði og er jafnframt fréttastjórinn á víkara.is tók myndina af mér og strákunum og þótti honum myndavélin ekki hæfa frambærilegum fréttaritara eins og mér og pantaði nýja myndavél hið snarasta mér til handa. Hann lét mig hafa nýja tölvu í gær sem ég er að brúka núna og þykir honum ég vera orðin nokkuð dýr í rekstri en ég læt mig fátt um finnast og held áfram að heimta hitt og þetta. Ég bíð spennt eftir heita reitnum sem kemur innan skamms í Einarshúsið og þá mun ég vera í essinu mínu við tölvuna. Ef það verður ekki þeim mun meira að gera við að bera fram gómsætt bakkelsi þá munuð þig fá að fylgjast með hverju mínu skrefi í sumar. Ég hlakka til þegar fólk getur heimsótt mig og unnið við tölvuna sína yfir rjúkandi kaffibolla sem það getur keypt dýrum dómum því það er svo gaman að hafa líf í þessu húsi líkt og forðum. Á myndinni hér til hliðar má sjá tvær góðar í smók.

Þar sem kaffihúsið er núna var eitt sinn verslun þar sem allt var selt milli himins og jarðar. Allt frá hlandkoppum og handsápum upp í steinolíu og sykur var hægt að fá hjá kaupmönnunum í Einarshúsi. Oft var handagangur í öskjunni þegar vikta þurfti hveiti og sykur í poka þegar nýbúið var að selja steinolíu á olíulampann. Þá tíðkaðist ekki þessi stöðugi handþvottur sem er í dag. Þetta væri trúlega bannað með öllu nú á dögum. Ég þarf ógrynni leyfa sem kosta mikla peninga til að mega selja ykkur kolamola úr kolageymslunni endrum og eins og leyfa ykkur að njóta góðrar tónlistar í bland.

Í kvöld ætla ég að vera í fríi. Slaka aðeins á og njóta þess að vera heima. Keypt var útigrill af flottustu sort sem húsbóndinn er að leggja lokahönd á að setja saman. Það verður semsagt grillað í kvöld í tilefni sólar og sumars. Ekkert sérstakt er um að vera í Kjallaranum. Ég reyndi þó að bjóða í Vertinn á Langa Manga en hann sat makindalega í garðstól inn í Húsasmiðju í dag. Ég var til í að kaupa stólinn ef hann fylgdi með í kaupunum því mig vantar góðan trúbador. Langi Mangi var ekki til sölu og því verður enginn geðugur gítaristi á kránni um helgina nema einhver dúkki óvænt upp.

Helgin afstaðin

Tel ég nú tíma kominn til að láta aðeins í mér heyra. Langt er síðan ég bloggaði síðast og verð ég aðkenna miklu annríki um það enda hefur verið nóg að gera hjá Vertinum. Ferðalangar eru farnir að skjóta upp kollinum eins og gorkúlur og heilu rúturnar heimta súpu, brauð og aðrar bragðgóðar bruður sem ljúflega renna niður kverkarnar. Ég fékk kór Átthagafélags Strandamanna í heimsókn í hádeginu í gær og það var virkilega skemmtilegur hópur. Þau sungu þvílíka gleðisöngva fyrir mig að undirtók í fjöllunum í kring og Ernirinn skók sig allan við hljómfallið og dillaði sér í takt við harmonikkuspilið hjá undirspilaranum. Veðrið undirstrikaði náttúrufegurðina hér í kring og allir voru svo sáttir og sælir þegar þeir fóru og boðuðu komu sína fljótt aftur. Nokkrir kíktu svo í kaffi um daginn en ég bauð upp á trakteringar í tilefni dagsins og það gekk þokkalega. Allir fengu nægju sína og fóru nokkuð sáttir út í sólríkan daginn. Á myndinni má sjá Palla "strandamann" en hann er giftur inn í kórinn. Við vorum góðir vinir í gamla daga. Einu sinni var bankað á gluggann minn um nótt að sumarlagi í denn og úti stóð Palli skælbrosandi og hélt á tréhjólbörum sem hann hafði stolið frá Tóta gamla Eyjólfs og bauð mér að koma með sér á rúntinn á hjólbörunum. Hann er víst hættur að stela hjólbörum frá gömlum mönnum núna enda orðinn rígfullorðinn og ráðsettur.

Kalli Hallgríms var frábær eins og alltaf og var í góðu stuði. Hann var hér á fermingarmóti ásamt gömlu bekkjarsystkinum sínum, því hann eldist eins og allir aðrir og árin sem bætast í sarpinn frá fermingardegi hans verða alltaf fleiri og fleiri.  Það var dansað af miklum móð þetta kvöld og ég þorði ekki annað en að taka niður málverk sem Reynir lét hanga i Kjallaranum svo þau yrðu ekki fyrir hnjaski. Menn sungu hástöfum með Kalla og trommuðu hraustlega á traustum tréborðunum til að undirstrika taktinn.  Svefnhöfgi tók þó yfir hjá sumum gesta þegar líða tók á kvöldið og sumir dottuðu á grjóthörðum bekkjunum sem eru álíka harðir og óþægilegustu kirkjubekkir og virtust dreyma ljúfa drauma. Vinnukonurnar í Einarshúsi unnu fram á morgunn við að undirbúa hádegisverð fyrir kórinn sem ég minntist á áðan og gengið var seint til hvílu.

Kaffihópur kom síðan um miðjan dag í dag í kaffi og meðlæti. Vertinn snaraði stórveislu fram úr annarri erminni í tilefni þess og tók brosandi á móti þessum síungu sjötugu bekkjarsystkinum sem voru að hittast og rifja upp gömlu góðu dagana. Í þeim hópi var Gísli bróðir mömmu og Sigga konan hans. Einnig Addý og Dengsi, en hann mætti síðastur enda nýbúið að heiðra þau hjón á sjómannadaginn og það virtist stíga honum eitthvað til höfðuðs því hann sá sig knúinn til að monta sig örlítið af heiðursmerkinu á leiðinni og lét því bíða eftir sér.  Það kom þó ekki að sök og menn höfðu gaman af.

Sólin hefur skinið svo glatt á okkur undanfarna daga að það er með ólíkindum. Sagt er að sólin elskiallt og alla en það er nú öðru nær. Henni er í nöp við mig þessa dagana því geislar hennar láta mig fá þvílíkt sólarofnæmi að andlitið á mér er meira og minna allt afmyndað og þrútið. Augun eru sokkin inn í höfuðið á mér og bólguhnútar hafa tekið sér bólfestu á víð og dreif. Ég er komin á pillur og ber krem á mig af miklum móð en lít samt út eins og hertur þorskhaus. Reyndar eru þarna á ferðinni pínulitlar ýkjur en þetta er samt hroðalegt ástand sem enginn verður var við nema ég sjálf sem betur fer. Þið getið þó verið sólinni þakklát fyrir ofnæmið því ég læt ekki mynda mig rétt á meðan og er því ekki með stöðugar myndaseríur af sjálfri mér hér á síðunni. Hér á myndinni til hliðar má sjá vinnuhjúin í Einarshúsi þar sem vinnumaðurinn situr í sólinni á nýju tröppunum fyrir framan húsið milli tveggja elda.

Forvarnarfulltrúinn var á bakvakt í leynilögreglunni um helgina og upp kom mál á suðurfjörðunum sem bregðast þurfti við með hraði svo hann er rokin út í veður og vind. Lilja er þó komin heim svo við getum því notið samvistanna hver við aðra mæðgurnar. Lilja fór í menningarreisu til Reykjavíkur og var í góðu yfirlæti hjá bróðir sínum og mákonu í nokkra daga en er nú komin heim í heiðardalinn. 

Kaffihúsið í Einarshúsi verðuð opið frá og með morgundeginum alla daga í allt sumar. Ég fer semsagt héðan af heimilinu í fyrramálið og kem aftur heim 17. ágúst sem er dagurinn áður en Grikkland verður sótt heim. Þannig að þið vitið hvert á að heimsækja mig í sumar. Ég vona að sólarofnæmið verði horfið þegar við förum út, því mig grunar að vesalings Grikkirnir hafi ekki það sterkar taugar að geta horft upp á andlitið á mér bólgið og útblásið í tvær vikur samfleytt.

Einarshúsið verður netkaffihús og hægt verður að koma með tölvuna sína til mín og tengjast eins og ekkert sé og næla sér í samband við allan heiminn í einni svipan og mun það gerist á næstu dögum. Ég get þá alltaf bloggað þegar lítið er að gera og skrifa eina og eina frétt á víkarann góða jafnóðum og eitthvað fréttnæmt gerist.

Ég ætla að bjóða upp á súpu og brauð í hádeginu og eitthvað gott með kaffinu um miðjan daginn. Réttur dagsins verður á boðstólnum í kvöldmatnum. Einn heimilislegur réttur fyrst í stað fyrir svanga maga. Eldhúsið bíður ekki upp á mjög flókna matargerð núna en það stendur til bóta. Við keyptum megnið af eldhúsinu sem var í Finnabæ og það verður sett upp í Einarshúsi í haust en við þurfum að gera töluverðar endurbætur fyrst. Útidyrahurðirnar eru í smíðum og koma eftir örfáa daga. Þá verður Magnús múrari vonandi búinn að múra allar tröppur utandyra og gera steinsteypta sökkulinn fínan og flottan. Járnið er svo farið að líta til okkar með óþreyju því það vill fara að komast utan á húsið og ég hlakka svo til þegar búið verður að klæða Einarshúsið í kjól og hvítt. Það verður glæsilegt járnklætt líkt og forðum. Það verður stolt okkar og skjöldur.

Kalli Hallgríms í Kjallaranum

Karl Hallgrímsson mætir með gítarinn sinn og góða skapið í Kjallarann á föstudagskvöldið og setur því  sjómannadagshelgina með stæl hér í Bolungarvík.  Hann er algjörlega frábær trúbador og ég hef enga ástæðu til að ætla að það verði ekki troðfullt í Einarshúsi þetta kvöld. Kalli hefur svo afskaplega góða nærveru og það gefur manni þrótt og þor að umgangast slíkt fólk. Hann mun syngja sjómannalög í bland við allt á milli himins og jarðar enda heldur strákurinn vel lagi og hefur góðan smekk á góðri tónlist. Ég tel það vera lífsspursmál að fara að brýna raddböndin og mýkja þau eins og kostur er fyrir kvöldið því það verður alveg örugglega hægt að syngja með.

 

Fermingarósk

Fermingar eru í Hólskirkju í Bolungarvík í dag. Í dag taka þessi börn postullegri kveðju og staðfesta skírnina sína og teljast til fullorðinna. Þrátt fyrir að vera óttaleg börn núna fullorðnast þau með ógnarhraða og verða orðin ráðsett og rígfullorðin áður en varir.  Hartnær 30 ár eru síðan ég fermdist sem er í raun nánast óhugsandi ef marka má aldur minn og fyrri störf. Það dregur æ meira saman með mér og fermingarbörnum nútímans. Séra Gunnar Björnsson fermdi mig og bekkjarsystkini mín í Hólskirkju 20. maí árið 1979. Það var mjög eftirminnilegt eins og allir aðrir stórviðburðir á lífsleiðinni minni. Ég fékk armbandsúr frá afa mínum, segulbandstæki frá mömmu og pabba og ritvél frá systkinum mínum því ég ætlaði að verða vélritunar hraðritari þegar ég yrði stór enda með takkaæði. Fjöldi annarra góðra gjafa voru bornar á fermingarborðið mitt þennan dag og þetta var mikill gleðidagur.

Mig langar að senda þessum fermingarbörnum sem femast í dag fermingarósk í tilefni dagsins. Vonandi ná geislar sólarinnar sem skín svo glatt hér í Reykjavík í dag alla leið vestur í Víkina góðu. Þessa Fermingarósk samdi vinur minn sem nýlega lést á afmælisdaginn minn, en hann hét Valdimar Lárusson og var mikið skáld auk þess að vera leikari og lögreglumaður.

 

Merki Krists þú kosið hefur

kæri, ungi vinur minn.

Hans sem allt hið góða gefur,

gæt þess merkis hvert eitt sinn.

Lát hans sterku líknarhönd

leiða þig um jarðlífsströnd.

Vertu glaður góður drengur.

Gæska Krists er mikill fengur.

 

Aldrei skaltu honum hafna,

heims þótt glysið bjóðist valt

andlegum því auði safna

allar stundir reyna skalt.

Þótt þig hæði heimurinn,

Herra prísa skaltu þinn.

Honum ávallt treysta og trúa,

til hans öllum vanda snúa.

 

Dæli

Ferðin norður í land gekk glimrandi vel og færðin var góð. Ég var komin í sveitasæluna í Dæli í Víðidal á skikkanlegum tíma en Sigrún og Villi höfðu beðið mín með mikilli óþreyju og tilhlökkunin yfir því að hitta Vertinn var yfirþyrmandi. Það er alltaf gott að fá að henda sér í bæli í Dæli þegar maður er á ferðinni. Tíminn var notaður á heimleiðinni að koma við í Enniskoti hjá henni Heddý mömmu hennar Þórunnar hans Andra og auðvita var myndavélin ekki langt undan og tekin var mynd af sveitastelpunum með skvettunni í lopapeysunni og leðurbuxunum. Sigrún vinkona mín í Dæli er á milli mín og Heddýar.

Þegar ég kom til Höfuðborgarinnar var farið beint á flugvöllinn til að sækja Jón Bjarna sem rétt henti sér upp í flugvél í þrjú korter og brosti sínu blíðasta til mín og Lilju með smá stríðnisglampa í augum því við mæðgurnar höfðum verið á leiðinni suður síðan í gær. Þeir peningar sem ég hefði annars eytt í flugferðir fyrir okkur mæðgurnar fram og til baka verða nýtir til að kaupa rándýra merkjavöru í tískuhúsum hér syðra svo þessi langa bílferð á eftir að borga sig vel þegar upp verður staðið.

Lögreglan vinnur leiðindavaktir um helgina svo ég kem til með að sjá hann í mýflugumynd. Við keyrðum hann í vinnuna í dag og fylgdum honum upp að dyrum í sólinni sem skein bæði á réttláta og rangláta á höfuðborgina í dag. Það var meira segja svo að hún varpaði geislum sínum á Hafnfirðinga líka en myndin er tekin fyrir utan lögreglustöðina í Hafnarfirði um miðjan dag í dag. Borgarstarfsmenn voru í óða önn að" slá" græn hverfi á víð og dreif um borgina og satt best að segja fann ég til dálitlar öfundsýki yfir gróandanum í borginni og ljúfur þótti mér ilmurinn af heyinu sem var nýslegið. Þegar þessi ilmur gróðurs blandaðist svo menguninni frá bílaflotanum sem bókstaflega yfir fyllti allar götur fann ég fyrir smá heimþrá og kostirnir við að búa út á landi urðu ofan á og gallarnir tróðust undir.

 Elsa og Gunna standa vaktina um helgina í Einarshúsi. Spilavistin er á sínum stað eins og annan hvern föstudag. Mér láðist reyndar að auglýsa hana á blogginu og víkaranum en vonandi hafa menn munað eftir að mæta.

Kíkt var í heimsókn á spítalans til tengdapabba míns og það verður að segjast alveg eins og er að ástandið er ekki næganlega gott. Hann er búin að vera á sjúkrahúsi meira og minna í fjóra mánuði og þetta er að verða þreytandi ástand, sérstaklega fyrir hana tengdamömmu sem er vakin og sofin yfir honum alla daga. Alltaf verður maður þó að vera bjartsýnn og vona allt það besta. Hann verður vonandi hressari á morgun.

Læt ykkur heyra meira síðar.

 

Burt með nagladekkin

Þar sem Vertinn er á leiðinni til höfuðborgarinnar þótti ekki annað verjandi en að bregða sér á sumardekkin í tilefni sumarkomu. Stefnt er að brottför upp úr miðjum degi en þá skal haldið yfir hin stórbrotnu vestfirsku fjöll sem gnæfa svo staðföst yfir okkur hér fyrir vestan. Læðist þó að mér sá grunur að bíllinn hafi það jafnvel ekki af upp í mót á sumarhjólbörðunum, því snjóað hefur í fjöllin okkar og æði vetrarlegt um að litast. Ég get þó huggað mig við það, ef ég sit þá ekki föst á sumardekkjunum í snjóskafli yfir alla hvítasunnuna þá munu laganna verðir ekki sekta mig er ég kem keyrandi á bílnum niður Ártúnsbrekkuna eftir að hafa ekið yfir hinar háu heiðar, því ég er komin á sumardekkin.

Vorið kemur og grasið grær

Loksins hefur Vertinn sig í blogga eftir langt hlé. Ég get ekki að því gert að ég sit hér hálfskömmustuleg við tölvuna og skammast mín í aðra röndina fyrir slóðaskapinn en það getur líka verið gott að taka sér örlítið frí annað slagið.

Búið er að mynda nýja ríkisstjórn og ekki er annað að sjá en að valið á ráðherraliðinu hafi verið til fyrirmyndar. Það má eiginlega segja að við Bolvíkingar eigum tvo ráðherra núna, því nýi samgönguráðherrann, Kristján Möller telst til tengdasona okkar Bolvíkinga og er því einn af strákunum okkar. Hann var kennarinn minn um tíma í grunnskóla og mér líkaði hann ágætlega ef ég man rétt. Þegar hann giftist henni Oddný þá gaf mamma mér blóm úr garðinum sínum sem ég færði þeim á brúðkaupsdaginn. Það er blómunum hennar mömmu án efa að þakka hversu hjónabandið hefur verið heilladrjúgt hjá þeim hjónum enda bar garðurinn hennar mömmu ætíð af hvað fjölbreytileika varðar og blómahafið var framúrskarandi fallegt. Ég hefði þó viljað sjá Guðfinnu Bjarnadóttur sem ráðherra og er ögn vonsvikin yfir því að hún er ekki með. En maður getur víst ekki fengið allt sem maður vill.

Það merkilega gerðist í gærkvöldi að ég fór á AA fund til Súðavíkur og það var löngu orðið tímabært enda var þetta frábær kvöldstund. Ég verð að taka mér tak og fara einu sinni í viku og hitta fólk sem er í sömu stöðu og ég. Það skal alltaf koma mér jafnmikið á óvart að við skulum öll vera að ganga í gegnum sama ferlið og sömu erfiðleikarnir koma upp hjá okkur öllum og okkur líður öllum svo svipað. Það verður alltaf einhver óútskýranleg tenging milli fólks á svona fundum og það var svo notalegt að sitja og spjalla við kertaljós og kyrrð og friður ríkti og mér tókst að losa um smá spennu, ekki veitti af því ég er að verða alveg spólsjóðandi vitlaus af ofvirkni. Ég á erfitt með að slappa af þessa stundina en það á eftir að lagast ef ég passa mig.  Því fylgir mikil farsæld að finna sína innri ró. Þetta er endalaust puð að vera alki og halda sig frá áfengi en samt er ennþá strembnara að halda áfram að drekka þegar maður ræður ekki við það. Það toppaði svo kvöldið að Ómar frændi minn og Laufey buðu mér í kvöldmat og  það var æðislegt alveg. Okkur fellur mjög vel og skemmtilegt að tala við þau hjón.

Suðurferð er fyrirhuguð á morgun því nú þarf Vertinn að þræða heilsölur og annað viðlíka vegna rekstursins í Einarshúsi í sumar. Opið verður alla daga í sumar frá og með sjómannadegi og að  mörgu að hyggja í því sambandi. Ég er búin að ráða til mín bestu vinnukonur í plássinu enda hefur það fylgt húsinu alla tíð að bestu kvenkostir bæjarins hafi verið vinnukonur í Einarshúsi. Gunna Ásgeirs verður yfir, undir og allt um kring og mín hægri hönd. Elsa mun einnig taka á móti ferðamönnum og færa þeim kaffi með sínu glaðværa brosi og Guðlaug Bern sem kemur frá Þjóðólfstungu mun vinna hjá mér við margvísleg störf sem til falla. Við verðum semsagt fjórar í vinnu í sumar og munum taka vel á móti þér og öllum hinum sem vilja líta inn.

Ég fer keyrandi með Lilju um miðjan dag og ætla kannski að gista á leiðinni mér til gamans. Við stelpurnar eigum án efa eftir að eiga skemmtilegt ferðalag. Jón Bjarni kemur síðan fljúgandi á föstudag.

Ástandið á tengdapabba er ekki nógu gott. Hann virðist ekki losna við þessa sjúkrahúsveiru og nú er hann kominn í einangrun og heilsufarið ekki eins og best verður á kosið. Það verður afskaplega gott að hitta hann og tengdamömmu fyrir sunnan.

Ég hlakka einnig mjög til að hitta strákinn minn sem ég hitti alltof sjaldan og kærustuna hans. Þau lifa reyndar eins og blóm í eggi þarna í höfuðborginni og hafa það gott. Hann er einbeittur laganna vörður og hefur verið í mesta sollinum í miðbænum undanfarið og hefur þurft að takast á við ýmislegt. Hann er öflugur strákurinn, rammur að afli  og rólegur að eðlisfari og er því eftirsóttur til vinnu í lögreglunni. Hann stefnir hátt því hann ætlar í atvinnuflugmanninn í Englandi um leið og hann líkur stúdentsprófi, gagngert til þess að geta flogið með mömmu sína til sólarlanda þegar hentar. Á myndinni brosa kærustuparið út í eitt í Kjallaranum er þau komu í heimsókn um páskana.

Ekki get ég svo látið hjá líða að birta mynd af stelpunni minni og vini hennar svona bara til að gæta jafnræðis í fjölskyldunni. Ég er líka svo montin af mínu fólki að það hálfa er nóg enda er þetta með eindæmum mikið fríðleiksfólk og vel gefið. Hann býr handan við fjallið og heitir Heiðar Ingi. Kappinn er 1.98 á hæð svo hann gnæfir yfir okkur öll og er næstur Guði af okkur á heimilinu svo það má eiginlega segja að ég sé komin í beint samband við þann sem öllu ræður og get því farið að hnika málum í gegn sem áður þóttu óyfirstíganleg. Ekki amalegt það.

Læt fylgja smá gullkorn úr Zen orðskviðum í tilefni snjókomunnar sem hefur heimsótt okkur annað veifið í dag " Sittu rólegur, gerðu ekkert, vorið kemur og grasið grær af sjálfu sér"