The Pitchfork Rebellion í Kjallaranum

Föstudagskvöldið 6. júli mun The Pitchfork Rebellion eða " Heykvíslauppreisnin" leika í Kjallaranum í Einarshúsi. Þau hafa áður sótt gesti Einarshúss heim og kom það mér mjög á óvart hversu góð þau eru. Fanney syngur eins og engill og Héðinn, sem kallar sig Kisa, leikur undir á gítar af mikilli færni.  Það er einstaklega ljúft að hlusta á þau og enginn verður svikinn af því að eiga kvöldstund með þessu frábæra tónlistarfólki. Héðinn er barnabarn Völu Báru heitinnar og hún mun án efa hlusta með athygli á strákinn sinn spila og syngja fyrir okkur hin. Tónleikarnir eru í boði Vertsins í Víkinni.

Á laugardagskvöld verður einkasamkvæmi í Einarshúsi og báðir salir hafa verið leigðir út en Kjallarinn mun verða opinn frá kl. 22:30 og lítill fugl hefur hvíslað að mér að fólk ætli að fjölmenna. Hver veit nema ég geti reddað trúbador. Þeir liggja reyndar ekki á lausu þessa dagana en við sjáum til hvað setur.

Á sunnudag verður sjávarréttahlaðborð og pantanir eru þegar farnar að berast. Það er vissara að panta með fyrirvara ef þið viljið fá eitthvað gott í gogginn.

Þar fyrir utan eru allir velkomnir í kaffi og meðþví. Nóg er að gera og ég kvarta ekki.

Okkur tókst að bregða okkur af bæ einn dag í vikunni og fórum í Ævintýradalinn í Heydal. Það var gott að taka sér smá frí frá erli dagsins og þar er gott að vera. Myndin af okkur mæðgunum er tekin í náttúrulaug sem þar sprettur upp úr jörðinni í öllu sínu veldi og bleytti í okkur stelpunum og ekki veitti af því eftir allan þurrkinn í sumar.

Hrotið við eldinn

Enn einn sólardagurinn hefur runnið sitt skeið á enda. Sú brakandi blíða sem hér er dag eftir dag er svo sannarlega boðin velkomin með bros á vör. Ég held þó að öll þessi sól taki úr mér smá mátt því í gærkvöldi sveif á mig þvílíkur svefnhöfgi að ég sá mér ekki annan kost vænstan en að steinsofna í koníaksstofunni fínu og þar hraut ég eins og gamall drykkjurútur langt út í nóttina. Enginn þorði að styggja sofandi Vertinn og allir héldu sig frammi enda ekki líft útaf háværum hrotunum í mér. Ylurinn frá kamínunni sendi minn enn lengra inn í draumaheima þar sem ég vissi hvorki í þennan heim né annan. Gunna stóð vaktina eins og svo oft áður og það var eins gott því ekki var ég til stórræðanna. Ég hefði trúlega getað gripið inn í ef eitthvað stórfenglegt hefði komið upp á,ef ég hefði getað vaknað á annað borð. Allt virtist þetta þó ganga þokkalega. Þetta er ekki í fyrsta skiptið sem ég sofna á vaktinni og sef á verðinum en mér virðist líðast þetta trekk í trekk. Sjóari kom í súpu í hádeginu og sagðist hafa séð mig sofa svo vært kvöldið áður og hann vildi ekki vekja Vertinn enda engin ástæða til þess. Ég er viss um það að hvergi í veröldinni er boðið upp á fyrsta flokks hrotur í bland við göruga drykki á spottprís. Ég er alltaf að reyna að leiða ykkur fyrir sjónir hversu heppin þið eruð ef þið komið í Kjallarann.

Ég var varla vöknuð í morgun þegar Hermann og Rian vildu kaupa sér kaffi og tertusneið. Þau eru frá Amsterdam og eru hér á stórri og glæsilegri skútu í höfninni. Það var reglulega gaman að tala við þau. Ég var eins og aðalpersónan í slúðurblaði séð og heyrt þar sem ég stökk léttfætt á pínupilsi um borð í þessa glæsiskútu. Við sátum í morgunsólinni fyrir utan Einarshúsið og drukkum kaffi og spjölluðum. Hermann sagði mig ríka konu að eiga þetta fallega útsýni sem ég hefði af tröppum hússins. Óshyrnuna, bryggjuna, bátana og útsýni inn allt Ísafjarðardjúp. Það væri ekki allt að vera ríkur af peningum. Þetta er satt hjá honum en stundum erum við svo upptekin við eitthvað sem engu máli skiptir að við komum ekki auga á aðalatriðin í lífinu. Þetta er auðvita bara gleymska og ekkert annað. Ég má þó teljast mjög heppin því allt hefur leikið í höndunum á mér og ég hef getað gert allt sem ég vil og hef ætlað mér. Auðvita tekur maður smá rispur annað slagið og blæs út eins og gengur en það er eðlilegt og nauðsynlegt að standa á sínu og láta ekki vaða yfir sig.

Ein gömul bekkjarsystir mín kom til að hlaupa í Óshlíðina en hún er óttarlegur hlaupagikkur. Við vorum miklir mátar á árum áður. Að sjálfsögðu var tekin mynd af okkur við stóra grenitréð í garðinum við Einarshúsið. Inga María er miklu minni en ég en það segir sko alls ekki allt því ég er ekkert síður stelpuleg en hún. Látið því ekki hæðarmismun villa um fyrir ykkur. Hingað kíkti líka í kaffi í dag maður sem bjó hér fyrir mörgum árum og var í löggunni hér um það leyti sem ég fékk bílpróf. Ég notaði tækifærið og skammaði hann fyrir að taka mig á teppið á afmælisdaginn minn þegar ég var 17 ára fyrir það eitt að taka litla handbremsubeygju við gömlu Einarsbúð. Hann bar af sér allar sakir en þetta atvik hefur setið í minningunni alla tíð. Ég lærði það á þessari yfirsjón minni að taka ekki beygjurnar á handbremsunni en mér þótti þó tilhlýðilegt að láta þennan gamla löggumann borga tvöfalt fyrir kaffibollann og tel ég að nú séum við kvitt.

Ég sitt núna uppi í Einarshúsi eins og í gær og blogga. Ég heyri að einhverjir eru mættir niðri. Ætli ég verði ekki að sýna mig og sjá aðra. Ég vona að ég geti haldið mér vakandi í kvöld. Ég vona að það verði skemmtilegt í Kjallaranum í nótt, ég vona að ég verði jafnheppin á morgun og ég var í dag. Ég vona að ég geti notið Óshyrnu, bryggjunnar og bátanna og útsýnisins inn Ísafjarðardjúps á morgun eins og i dag. Ég vona að allir sem mér þykir vænt um líti eftir mér á morgun líkt og þeir hafa gert hingað til. Ég vona að þú haldir áfram að lesa hugleiðingar mínar. Ég vona að við eigum öll góða nótt.

 

Stund milli stríða

Tel ég núna tímabært að taka mér aðeins frí frá amstri dagsins og láta í mér heyra. Ég hef verið mjög upptekin við að gera hitt og þetta en mest hef ég þó dundað mér við að gera ekki neitt, það getur tekið á eins og allir vita. Sólin hefur ekki verið spör á sig undanfarið og látið ljós sitt skína dag eftir dag. Það fer að þykja sjálfsagt að spóka sig um í sól og blíðu hér í Bolungarvík. Mestur hitinn er á bak við Einarshúsið enda skín sólin þar hvað skærast sem eðlilegt er. Hún hangir á himnafestingunni hér beint fyrir ofan eins og ekkert sé sjálfsagðara og baðar mig og mína gesti með sólargeislum sínum.  Himininn hefur verið heiður og blár og steinrunninn tröllin sem eitt sinn bjuggu í Erninum og Traðarhyrnu líta með velþóknun niður á Víkina fögru og hugsa með eftirsjá til þeirra gömlu góðu daga þegar þau gátu hlaupið um í sólinni og leikið sér. Mér finnst það er góð tilhugsun að geta leikið mér í sólinni án þess að eiga á hættu að verða að steini. 

Hugurinn leitar þó stundum til fyrri sumra þegar grillið varla kólnaði á sumardögum sem þessum. Oftar en ekki var tappinn tekinn úr rauðvínsflöskunni og bjórsopinn var teygaður á slíkum sólskinsdögum og notalegheitin hrísluðust um kroppinn. Nú get ég það ekki lengur og það reynir stundum á og er stundum ansi erfitt en ég er ekki þekkt fyrir það að gefast upp og er staðráðin í að halda mínu striki. Mér þótti þrekvirki að komast yfir gamlárskvöld og þorrablótið var strembið. Sumarið á eftir að líða og það verður skrítið að fara til Grikklands og teyga appelsínusafa með röri er ég sóla mig í sandinum og læt brimsaltan sjóinn leika um fætur mínar. En allt gengur þetta eins og í sögu fyrir því og ekki undan neinu að kvarta. Í nóvember er árið liðið og hringurinn hefur lokast. Þá tekur bara við annað ár og fleiri þröskuldar til að komast yfir og ég klíf þá alla með glans.

Ég sit hér uppi í veitingasal Einarshúsi og lít til bátanna við Lækjarbryggjuna. Rólegheit eru við höfnina en fjör er að færast yfir mannskapinn í Kjallaranum og ég heyri hlátrasköll kráargesta niðri á barnum. Paparnir syngja sig hása og segja það í góðu lagi að vera sólstrandagæi og ég tek alveg heilshugar undir það. Ætli ég kíki ekki niður og segi hæ við gestina mína.

Heyrumst síðar

 

 

 

 

 

 

Tuttugu og eitt ár

Fyrir tuttugu og einu ári, þegar ég var tuttugu og eins árs fæddist lítill strákhnokki á fæðingardeild Landspítalans. Hann var 16 merkur og 56 sentímetrar. Þessi nýfæddi strákhnokki var afskaplega fríður sínum og fjarskalega fallegur enda töluvert líkur mömmu sinni ef vel var að gáð( í raun var hann ekkert líkur mér er samt fallegasta barnið sem hafði fæðst fram að þessu). Þegar hann leit í augun á nýbökuðum foreldrunum var ekki annað að sjá en að hann væri hæstánægður með að verða hluti af þessari litlu fjölskyldu. Hann var ljós yfirlitum og svo bjart var yfir þessu nýfædda barni að það birti yfir allri Reykjavík og næsta nágrenni. Þennan dag var sonurinn fæddur, þennan dag fæddist litli strákurinn minn.

Hann fékk nafnið Andri og það var vegna þess að okkur þótti það svo fallegt. Eitt nafn á einn lítinn strákpjakk töldum við vera nóg og stelpurnar mínar heita líka einu nafni.

Hann var ætíð nokkuð þægt barn en talaði mikið og gerir enn. Hann var mjög spurull um allt og ekkert. Öll hans skólaár var kvartað undan látlausum kjaftagangi í tímum en alltaf stóð hann samt sína plikt enda er strákurinn vel gefinn. Hann ætlar sér að verða atvinnuflugmaður en hann hefur haft mikinn áhuga á flugi frá því að hann var pínulítill.

Nú er hann orðinn rígfullorðinn og ráðsettur. Býr með sinni kærustu í Reykjavík og vinnur í mesta sollinum í löggunni og líkar vel. Hann er samt ennþá litli strákurinn minn og hann er ennþá hæstánægður með að vera hluti af fjölskyldunni sinni og er stoltur af systrum sínum og pabba sínum og mömmu. Honum finnst þó skrýtið hversu hratt hann eldist ef hann ber sig saman við mömmu sína sem staðið hefur í stað í mörg ár og hefur nánast ekkert breyst frá því að hún var tuttugu og eins. Ég er nokkuð viss að ekki líður á löngu þar til við verðum jafnaldrar. Mig langar að senda honum smá koss og knús í tilefni dagsins.

Sólarkoss á kalda klettavör

Enn og aftur er ég sest við tölvuna mína í Einarshúsinu og skrifa ykkur nokkrar línur. Óshólavitinn er hreinlega rauðglóandi í sólargeislunum sem hafa leikið við okkur hér í dag. Sólin hyggst nú taka sér sæti við sjóndeildarhring innan skamms og kveður okkur með því að kyssa Þuríði beint á ískalda klettavör. Dagurinn í dag var heitur og notalegur og meira að segja skugginn iljaði og greip mig í fangið þegar hann fékk færi á. Þetta eru góðir dagar og hvergi betra að vera í svona veðri en einmitt hér.

Í gærkvöldi komu vinkonur mínar frá þýskalandi sem dvalið hafa hér um hríð til að sinna listsköpun sinni. Ein þeirra var að mála gesti og gangandi á kránni um síðustu helgi og gerði það vel. Ég gerði stelpunum smágreiða og fékk að launum teikningu af sjálfri mér og gærkvöldið fór í fyrirsætustörf að mestu.  Myndin var framúrskarandi fín og flott enda fyrirmyndin til fyrirmyndar en ég held þó að ég hefði ekki verið gott módel því ég er ekki nógu meðfærileg til slíks brúks. Á myndinni má sjá þrjá þjóðverja að finna út hvernig best sé að koma andliti Vertsins sem haganlegast niður á blað. Hárið var reyndar það fyrirferðamikið að myndin náði yfir á tvö blöð en það er önnur saga.

Vertinn varð aðsjálfsögðu að vera fram á nótt við hlið vinnuhjúanna sinna en þær Elsa og Gunna voru á vaktinni með mér. Í nógu var að snúast við að undirbúa sjávarréttahlaðborðið sem ég ætla að hafa á helgum í sumar. Ég er búin að koma því þannig fyrir að ég er bundin hér í húsinu í báða skó og kemst hvorki lönd né strönd. Sagt er að einhversstaðar verði vondir að vera og það er alveg eins gott að ég sé hér í húsinu í reyðileysi á vappi eins og hvar annarsstaðar. Mér finnst gaman að vera að stússa í þessu. Ótrúlegur reytingur fólks kemur hér inn og fær sér kökusneið eða súpu og ég er í raun undrandi yfir þessu öllu saman.

Sjávarréttahlaðborðið var frábært. Vertinn er búin að vinna að undirbúningi ásamt Guðlaugu, Gunnu og Elsu í allan dag og það gekk í alla staði ljómandi vel. Hátt á þriðja tug manna kom að borða sem er nokkuð gott ef miðað er við þetta góða grillveður sem var í dag. Steinbítspaté, laxapaté, grafin lúða og lax í bland við framúrskarandi fiskrétti voru á boðstólnum og féll þetta gúmmelaði vel í mannskapinn. Ekki má svo gleyma heimabakaða rúgbrauðinu hennar Guðlaugar og fiskréttinum hennar Gunnu sem bragðast svo ótrúlega vel. Ég er með Guðlaugu í trogi á þorrablótinu og vissi því vel hverning rúgbrauðið hennar bragðast og það réð úrslitum þegar ég var að ráða í stöðu smurbrauðsdömu í Einarshúsið. Á myndinni hér til hliðar má sjá hluta af sjávarréttahlaðborðinu. Á myndinni má sjá sjóara renna til fiskjar á bátnum sínum og þeir njóta sín einnig sem fínasta borðskraut í leiðinni.

 

Heitur reitur í Einarshúsi

Þau merku tíðindi hafa gerst að heitum reit hefur verið komið fyrir í Einarshúsinu fyrir gesti og gangandi. Hingað geta hverjir sem vilja komið með tölvuna sína og fengið samband við alheiminn eins og ekkert sé sjálfsagðara og sötrað sjóðheitt og seiðandi swiss mokka á meðan og bragðað á tertu eða gætt sér á heimabökuðu rúgbrauði með kæfu. þetta eru mikil tímamót í sögu Bolungarvíkur og nágrennis og ég vænti þess að heimsóknir til mín stóraukist í kjölfarið og menn nýti sér þessa aðstöðu sem boðið er upp á í fyrsta sinni. Þetta er fyrsta bloggið úr Einarshúsi og þið getið átt von á því að fá fleiri pistla héðan um hitt og þetta sem á huga minn og hjarta í það og það skiptið.

Gúllassúpan var frábær er enda ekki við öðru að búast. Ég er alveg himinlifandi yfir viðtökunum sem þessar hádegissúpur hafa fengið. Ferðamaðurinn er farinn að láta sjá sig í gríð og erg og við þurfum að tala allskyns tungum við allra þjóða kvikindi og það gengur allt framar vonum. Ef þeir skilja okkur ekki nógu vel þá tölum við bara hægar og hærra og þá gengur það alveg framúrskarandi og allir fara sáttir og sælir út.

Félagar á vegum fjórðungssambands Vestfirðinga gæddu sér á gómsætri gúllassúpunni og var Óli Kitt fyrrum bæjarstjóri hrókur alls fagnaðar að vanda. Hann sagði viðstöddum sögur af mönnum og málefnum af sinni alkunnu snilld og fór létt með það enda eru sögurnar meira og minna upplognar eins og menn vita sem þekkja kauða og er það trúlega þess vegna sem þær eru svona einstaklega skemmtilegar. Veðrið lék við gestina og sólin speglaði sig skælbrosandi í Djúpinu og allt var eins og blómstrið eina.

 

Næst á dagskránni er svo að útbúa fiskihlaðborð sem ég ætla mér að hafa á helgum í sumar og ég tel tímabært að fara og vinna lítillega við það og læt þetta því duga í bili.

 

Konan með hárið

Þá er hjartsláttur minn orðinn nokkuð eðlilegur og blóðþrýstingurinn farinn að verða normal á ný eftir annir helgarinnar. Ég er búin að vera vakin og sofin yfir kránni í Kjallaranum á nóttunni og kaffihlaðborðum á daginn og segjast verður alveg eins og er að Vertinn var orðinn frekar framlágr undir restina. Alltaf rís ég þó upp aftur með undraverðum hætti og fæ kraft til að halda áfram með verkefni dagsins og lít fram veginn með bjartsýni að leiðarljósi, staðráðin í því að gefast ekki upp þótt stundum gefi á bátinn.

Biggi Olgeirs mætti með gítarinn á laugardagskvöldið og var alveg frábær. Hann er stórskemmtilegur trúbador. Hann hefur öll góðu lögin á tæru og er jafnvígur á kvenmannsraddir sem karlmannsraddir svo ekki sé talað um englaraddir. Hann tók Queen eins og hann hefði aldrei gert annað og ég er nokkuð viss um að Freddy Mercury hefur sungið og trallað með fullum hálsi fyrir handan og gott ef ég fann ekki fyrir návist hans um tíma.  Fólk lét óspart ánægju sína í ljós og skemmti sér konunglega. Ég á örugglega eftir að fá hann til mín aftur fljótlega. Annar sá tryllti og töfrandi tók eitt og eitt gítargrip við og við og vinnukonugripin léku í höndunum á honum þegar hann hafið rænu á að snúa gítarnum rétt.

Vertinn og Gunna stóðu vaktina báðar nætur langt fram á morgun og þurftu örugglega að vinna fyrir kaupinu sínu. Dansinn var þó stiginn fyrir innan barborðið jafnt sem fyrir utan það, en við eigum það til að dansa tryllta dansa milli þess sem við dælum gleðilvökva í mannskapinn enda höfum við oftast nær gaman af vinnunni og njótum þess að vera með skemmtilegu fólki.  Það vill til að við erum svo skemmtilegar sjálfar að þetta fellur allt vel að hvort öðru og ætíð líða kvöldin áfallalaust og án vandræða enda vita flestir að menn halda sig innan  velsæmismarka í mínum húsum.

Kaffihlaðborðið á 17. júní gekk frábærlega og bakkelsið hafði vit á því að duga á einhvern undraverðan hátt. Hátt i 70 manns kíktu við í kaffi og skoðuðu kvikmyndir frá Bolungarvík í Kjallaranum og höfðu gaman af. Ég hef sterkan grun um það að einhverjar hjálparhendur að handan hafið aðstoðað okkur við að láta allt ganga upp því allt gekk eins og í sögu. Við vorum ekki eins vel undirbúnar og lagt var upp með í upphafi vegna þess hve mikill erill var á barnum kvöldið áður. Það sannast enn og einu sinni hve vinnuhjúin mín í Einarshúsi eru frábær og þau gera hvert kraftaverkið á fætur öðru. Jón Bjarni var í uppáhellingum og fleiru tilfallandi, Gunna smurði rúgbrauð með síld og eggjum og allt mögulegt annað, Elsa og Lilja uppvörtuðu og gengu í önnur verk sem þurfti og ég gerði sem minnst enda húðlöt að eðlisfari.

Mér tókst svo með undraverðum hætti að neyða Elvar Sigurgeirs til að bjóða mér á rúntinn á flottasta bíl bæjarins og ég var eins og hefðarmeyja í framsætinu á Pontiac árg. 56 og naut mín ekkert smá. Það þótti nauðsynlegt að taka mynd af þessum tveim eðaleintökum hlið við hlið og ég get ekki annað séð en það fari vel á með þessum tveim gömlu gæðagripum.

Mánudagurinn rann svo upp með sól og hlýju og ég spókaði mig í sumarkjól og með hatt. Ég ber stundum hatt þegar þannig liggur á mér og mér finnst það æðislegt. Fólk á að bera hatta í ríkara mæli því það er svo tignarlegt og flott.

Ég set myndir frá helginni inn á síðuna fljótlega. Þar má sjá að hárið á mér leikur lausum hala allt um kring en það hefur hrokknast óskaplega undanfarið. Ég held ég hljóti að hafa fengið rugluna og hún hefur örugglega hlaupið öll út í hárið sem hringast nú í allskonar slöngulokka og lambakrullur vítt og breytt kringum andlit mitt. Hópur ungra þýskra stúlkna dvelja hér við listsköpun og ég aðstoðaði þær smávegis. Þær komu í Einarshúsið í dag og spurðu Guðlaugu vinnukonuna mína eftir konunni sem á staðinn, þær reyndu með miklu handapati að leggja áherslu á útlit mitt og atgerfi og sögðu að endingu að þær væru að leita að "konunni með hárið".

Einarshús á þjóðhátíðardaginn

Þjóðhátiðardagurinn er væntanlegur og mikið um að vera í bænum að vanda. Vertinn verður með dýrindis kaffihlaðborð og opnar í leiðinni sýningu á gömlum myndum Lárusar Benediktssonar sem mun verða varpað upp á skjáinn í Kjallaranum í sumar fyrir gesti og gangandi. Lárus hefur verið að safna gömlum myndum af húsum, bátum og ýmsu fleira efni tengdu Bolungarvík í tíu ár og á orðin stórt safn mynda sem einstklega skemmtilegt er að skoða.   

Kjötsúpan sló í gegn í hádeginu í dag og húsið fylltist enda var ég búin að lofa bragðgóðri súpu sem myndi kitla bragðlaukanna. Ég stend venjulega við það sem ég segi. Óveðursský skaut upp kollinum sem setti Vertinn út af laginu um stund. Bolungarvíkurkaupstaður auglýsir dagskrá þjóðhátíðardagsins í dreifibréfi sem sent er í hvert hús og notar tækifærið að auglýsa viðburði hjá samkeppnisaðila mínum í leiðinni. Það er súrt að þurfa að reka fyrirtæki í slíku umhverfi og mér féllust hendur eitt augnablik.  Litlu munaði að ég semdi við Finnboga Bernódusson í Mjöllni og fengi hann til að smíða fyrir mig svo stór hjól að þau gætu passað undir Einarshúsið svo ég gæti tryllað því í burtu ásamt öllu mínu hafurtaski en ég veit að það myndi ekkert þýða að biðja Finnboga slíkrar bónar því hann vill hafa mig hér í bænum. Hann hefur á mér miklar mætur og virðir mig og það sem ég er að gera enda ríkir gagnkvæm virðing okkar á milli. Sem betur fer eru svo margir í Víkinni fögru sem eru  traustir þegar á reynir og styðja við bakið á mér og leiða mig styrkri hendi þegar blæs á móti og það er ástæðan fyrir því að hér hef ég fest mínar rætur.  

En maður brosir í gegnum tárin og heldur áfram enda ekkert annað að gera. Ég reyni að hafa það hugfast að bros getur dimmu í dagsljós breytt.  Ég verð aftur komin með sól í sinni þegar ég blogga næst.

Klætt í kjól og hvítt

Verið er að klæða Einarshúsið í sparifötin og áður en varir verður það ekki lengur ljótasta húsið í bænum heldur hin mesta bæjarprýði. Ég heyri greinlega hjartsláttinn bærast í brjósti hússins með hverju handtaki hagleikssmiða sem vinna nú hörðum höndum við að setja á það bárujárn og færa það í upprunanlegt horf. Brátt getur þetta glæsilega hús speglað sig með stolti í pollinum hér við smábátabryggjuna og séð hversu fallegt það er orðið og endurlifað gamla tíma þegar húsið var nýbyggt og eitt hið fallegasta á landinu. Án efa hefði húsið verið jafnað við jörðu með öllum þeim minningum sem það hefur að geyma og allri þeirri sögu sem liggur í hverri fjöl, hverjum krók og kima ef enginn hefði tekið það upp á sína arma og hlúð að því eins og við. Ég er þess fullviss að löngu horfnir íbúar Einarshúss fylgjast  með þessum stórframkvæmdum með vökulum augum og mikilli velþóknun. Við tilheyrum sögu hússins núna og það er ekki amalegt að sagan mín skuli vera umvafin sögu þessara stórmenna sem búið hafa í þessu merka húsi

Kjötsúpa að hætti hússins

Hverjum langar ekki að koma í alvöru kjöt og kjötsúpu í hádeginu og borða nægju sína. Mikil natni hefur verið lögð í þessa gæða súpu sem bragðast svo framúrskarandi vel að leitun er að öðru bragðbetra. Á föstudögum mun gúllassúpa í bland við kjötsúpu spila stórt hlutverk í hádeginu í allt sumar. Því ekki að mæta og taka lífið létt yfir rjúkandi súpu. Sjáumst hress.