Heima

Leiðin heim var greiðfær og heimahagarnir biðu í andakt eftir Vertinum. Vegirnir voru þokkalega góðir og fátt sem setti ökumanninn út af laginu. Nokkrum rolluskjátum var þó beitt á malbikið á víð og dreif á leiðinni sem telst þó til undantekninga núorðið því litlu lömbin una sér ekki lengur á steinsteyptu vegunum að neinu marki vegna þeirrar einföldu ástæðu að þar vex ekki stingandi strá og því lítið að bíta og brenna. 

Ýmislegt þurfti þó að útrétta í gær áður en haldið var af stað heimleiðis. Olíufurstinn var sóttur heim og Vertinn hafði sama háttinn á þar og þegar ná þarf tali af ráðamönnum þjóðarinnar til að segja frá því góða starfi sem unnið er í Einarshúsi og reyna að ná smá klinki til endurbyggingar hússins í leiðinni. Sem sagt að mæta og beita sinn alkunnu ýtni við að koma sér inn fyrir þröskuldinn og nýta persónutöfrana til hins ýtrasta. Forstjóri Olís tók því fagnandi að fá margnefnda í heimsókn og taldi sig lukkulegan að eiga stund milli stríða akkúrat þegar margnefndur Vert kom arkandi í höfuðstöðvar fyrirtækisins við Klettagarða á stutta pilsinu með glingrið vafið um líkamann hér og þar. Það hreinlega gustaði um títtnefndan Vert í sunnan blænum sem lék við dreifbýlinginn sem var í heimsókn í höfuðborginni. Brosið var breiðara en oft áður á Vertinum  og hinn ferski bolvíski blær fyllti skrifstofu forstjórans nýju lífi. Það náðist nú ekki samkomulag okkar á milli um að koma fyrir eldsneytistanki við húsið svona rétt til að sjá bílnum mínum fyrir olíu en vonir standa þó til að forstjórinn mæti á "Sögu frumkvöðla" í sumar og njóti vel. Einar Ben hefur staðið með okkur í uppbyggingunni og er einn af þeim fjölmörgu sem hafa gert drauminn okkar um endurreisn hússins að veruleika og stutt okkur með ráð og dáð frá fyrstu tíð.

Af fréttum að heiman eru þær helstar að snúrustaurnum var haganlega komið fyrir á túninu á ný eftir endurbætur og viðgerðir svo loksins getur Vertinn farið að hengja þvottinn út til þerris.  Þessi tíðindi vekja þó eflaust nokkurn ugg hjá bæjarbúum því það er alkunna að ef þvottur sést á snúrum títtnefndrar rignir eldi og brennisteini daga og nætur. Himnarnir hreinlega rifna í sundur og allar flóðgáttir opnast með tilheyrandi vatnsveðri og harla litlum þurrki. Snúrustaurinn brotnaði í sundur í miðju og hefur sú hugsun leitað á téðan Vert að þær hafi verið teknar úr umferð af yfirnáttúrlegum öflum svo hann geti stytt einhvern tíma upp,. Bændur hafa víst án afláts beðið skapara himins og jarðar um að fjarlæga snúrustaurinn úr garðinum til að geta unnið að slætti svo hægt verði að fóðra skepnurnar og ekki þurfi að reka þær á malbikið sársvangar í leit að æti. 

Menn ættu því núna að leggja það á hilluna að spá í garnir rolluskjáta sem aldar hafa verið á þurrfóðri enda ekkert að marka slíkar spár og Siggi stormur þarf nú að fara að hætta að lesa í veðurkortin og pæla í lægðum og hæðum því Vertinn í Víkinni spáir því að ef þvotturinn hangir á snúrunni.....þá er rigning.....ef ekki.....þá skín sól.

Vitið þið bara til..........

 

 

 

 

Úr dagbókinni

Sunnudagur- Utan þjónustusvæðis 

Það er brakandi blíða í höfuðborginni er þessar línur eru ritaðar. Vertinn í Víkinni hefur verið aðgjörlega sambandslaus við umheiminn undanfarna daga enda hefur títtnefnd haft í nógu að snúast og öll tölvuvinna orðið að sitja á hakanum. Ástæðan er einföld og sjálfsögð því mikil tímamót voru í lífi sonarins og tengdadótturinnar sem nauðsynlegt var að upplifa með þeim og njóta en þetta afar geðuga par var  að útskrifast sem stúdentar frá Borgarholtsskóla af náttúrufræðibraut. Skemmst er fá því að segjast að þessi kærustupör sómdu sér einstaklega vel með hvítu kollana og báru af í atgerfi öllu og það bókstaflega stirndi af þeim er þau tóku við prófskírteinum sínum . Get ég svoleiðis guðssvarið það að mér þótti enginn eins fagur á að líta eins og þau tvö í öllum fjölda þeirra sem þarna luku áfanga úr skólanum. Enginn leit eins viskulega út og enginn bar með sér annan eins yndisþokka og Andri og Þórunn er þau stilltu sér upp í hópi 195 útrkriftarnema Borgarholtsskóla í hópmyndatöku. Þar sannaðist svo sannarlega máltækið að hverjum þykir sinn fugl fagur því Vertinn var bókstaflega að springa úr monti yfir því að eiga þessa tvö sem báru af öllum þessum fríða flokki. Það var eins og hinn almáttugi faðir lýsti upp ásjónu þeirra tveggja sem gerði það að verkum að andlit þeirra skáru sig úr fjöldanum. 

Nánasta fjölskylda þeirra beggja átti saman notalega kvöldstund yfir góðum veitingum og kvöldið leið og var yndislegt í alla staði. Góður matur var á boðstólnum þar sem íslenska fjallalambið lék aðaðhlutverkið og lærin sem eitt sinn tilheyrðu rollunni sem hafið bitið grasið hjá heimasætunum í Enniskoti seðjaði nú svanga maga í útskriftarveislunni. Ömmur og afar og mömmur og pabbar auk systkina borðuðu af bestu list og allt var eins og blómstrið eina.  

Okkur finnst við reyndar eiga örlítið í Þóru, tviburasysturinni, sem er nánast alveg eins og Þórunn og sæta þarf lagi við að þekkja þær í sundur. Þær eru þó ekki eins og því síður alveg eins en samt er hægt að ruglast á þeim í fljótheitum ef þær eru eins klæddar og greiddar sömu greiðslunni og þessvegna finnst okkur trúlega eðlilegt að eiga þær báðar ef svo ber undir. 

Kvöldið leið með útskriftarnemunum og annað partý beið og brunað var í Hafnarfjörðinn en þar beið Laufey vinkona mín en hún átti afmæli. Rennt var í hlaðið hjá henni er klukkan sló tólf á miðnætti og nóttin var ung enVertinn glataði þó ekki gullskónum um miðnættið enda var hún stödd í allt öðru ævintýri þar sem vonda stjúpan var á bak og burt og tötrum klædd Öskubuska víðsfjarri. Laufey vinkona er á besta aldri og lítur út eins og táningur enda létt á brún og brá líkt og Vertinn sjálf en hjá henni var þó bara hægt að staldra við í örlitla stund því Elsa og Fía, sem er sænsk vinkona, biðu þess að fá far ofan í miðbæ. Þar sem Vertinn drekkur ekkert sterkara en ávaxtasafa þótti tihlýðilegt að láta hana keyra út um borg og bý. Gríarlegur mannfjöldi var í miðbænum og halda mátti að  rétt sem snöggvast að ég væri stödd í erlendri stórborg. Ef Vertinn í Víkinni hefði ekki verið orðin örmagna úr þreytu eftir annasaman dag hefði trúlega verið lag að líta inn á einn pöbb eða svo, en úthaldið var ekki meira en svo að tilhugsunin um að komast heim og halla sér var orðin svo sterk um þetta leiti, að ekki þýddi að láta annað eftir sér en að henda sér undir sæng og svífa á vit draumaheima.  

Torvaldsen-bar varð því ekki þeirrar ánægju aðnjótandi að fá téðan Vert í heimsókn en lengi vel þótti hinn feikivinsæli drykkur Mohito langsamlega bestur á fyrrnefndum bar. Síðan Vertinn tók þá afdrifaríku ákvörðun að sneiða framhjá áfengum drykkjum á þeirri lífsleið sem eftir er, þykir kaffi og súkkulaði drykkurinn swiss mokka næstbestur til að dreypa á þegar barir höfuðborgarinnar eru heimsóttir. Það verður að taka þeim breytingum með æðruleysi því annað er ekki í boði

 Harrison Ford

Það var ekki ómerkari maður en kynþokkafulli eldri borgarinn Harrison Ford sem leiddi Vertinn, Elsu og Þórunni um konungsdæmi kristals-hauskúpunnar og þar lentum við í miklum ævintýrum. Indíana Jones var aðeins farinn að grána en hefur þó engu gleymt og leysti hann ráðgátuna með góðri aðstoð aðstoðarmanna sinna. Karlinn eldist nokkuð vel og virðist enn geta sýnt góða takta á hvíta tjaldinu. Reyndar ber meira á tæknibrellum á víð og dreif í þessari mynd og má ætla að þær séu nýttar til að gera æsileg atriði trúverðugri og útkoman er bara nokkuð góð. Okkur þótti bara reglulega gaman.  

Heimferð

Heimferð er fyrirhuguð á morgun en við mæðgurnar brunum tvær vestur á gula djásninu hans Andra. Þegar heim verður komið kemst Vertinn aftur í samband við umheiminn og verður því ekki lengur utan þjónustusvæðis. Bloggið verður því á vísum stað strax við heimkomuna.

Dagskrá sjómannadagshelgarinnar

Föstudagur 30. maí

Kl. 17:00: Marsibil Kristjánsdóttir eða Billa opnar myndlistarsýningu í Einarhúsi

Kl. 23:00 Karaokýkvöld í Kjallaranum

Laugardagur 31. maí

Kl. 16:00: Frumsýning á Sögu frumkvöðla í Bolungarvík

Kl. 19:30 Hlaðborð í Einarshúsi

KL. 23:00 Lukku Lákarnir stíga á stokk og leika út í rauða nóttina 

Sunnudagur 1. júní

Kl. 16:00: Saga frumkvöðla í Bolungarvík

Miðapantanir í síma 864-7901

Búlúlala í Einarshúsi á laugardag

Kómedíuleikhúsið sýnir leikverkið Búlúlala – Öldin hans Steins í Einarshúsi í Bolungarvík laugardaginn 24. maí kl.16.00. Búlúlala er nýtt leikverk fyrir leikara og tónlistarmann sem Kómedíuleikhúsið setur á svið til að minnast aldarafmælis Steins Steinars. Í leiknum eru flutt mörg af þekktustu ljóðum Steins í bland við minna þekkt kvæði. Leikurinn er sambland leikara og tónlistarmanns og er í raun framhald af samstarfi þeirra Elfars Loga Hannessonar, leikara, og Þrastar Jóhannessonar, tónlistarmanns, sem hófst í fyrra með ljóðaleiknum Ég bið að heilsa. Í þessum nýja ljóðaleik flytur Elfar Logi ljóð Steins í leik og tali en Þröstur flytur frumsamin lög við ljóð Steins Steinars. Til samstarfs hafa þeir fengið þriðja listamanninn sem er Marsibil G. Kristjánsdóttir sem hefur gert portretmynd af skáldinu sem gegnir hlutverki leikmyndar í sýningunni.

Einsog margir vita hefur Steinn verið vinsælt myndefni margra myndlistarmanna í gegnum árin og er gaman að fá nú á aldarafmæli Steins nýja mynd af skáldinu eftir vestfirskan listamann. Meðal ljóða sem koma við sögu í Búlúlala – Öldin hans Steins má nefna Að frelsa heiminn, Barn, Miðvikudagur, Söngvarinn, Tindátarnir, Þjóðin og ég og að sjálfsögðu ljóðið Búlúlala sem leikurinn er nefndur eftir.

Steinn Steinarr er án efa eitt þekktasta og jafnframt umdeildasta ljóðskáld síðustu aldar. Hann hét réttu nafni Aðalsteinn Kristmundsson og fæddist 13. október árið 1908 á Laugalandi í Nauteyrarhreppi. Þegar Steinn kom fram á ritvöllinn hóf hann þegar að brjóta reglur sem ríkt höfðu í skáldskap hér á landi um langa hríð og varð umdeildur fyrir vikið. Harðorðar greinar birtust í blöðum um Stein og margir sögðu skáldskap hans vera vitleysu eina. Aðrir á hinn bóginn fögnuðu framlagi hans og sögðu að loksins væri komið fram skáld sem þyrði að breyta staðnaðri, íslenskri ljóðlist. Ljóð Steins eru þjóðinni mjög kær og við mörg þeirra hafa verið samin lög sem hafa ekki síður notið vinsælda. Steinn Steinarr andaðist 25. maí árið 1958, rétt tæplega fimmtíu ára að aldri.

Hvert örstutt spor

"Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér" var sungið í fermingu títtnefndrar fyrir margt löngu síðan. Vertinn hefur engan áhuga á að muna hver árin eru orðin mörg frá því að hún var hrifsuð í fullorðinna manna tölu enda vart orðin fullorðinn enn og á trúlega langt í land með að geta talist fullvaxta. Fermingardagurinn var 20. maí og gengin hafa verið mörg auðnusporin síðan þá um lífsins veg sem oftast hefur verið beinn og breiður en bugðóttur þó á köflum eins og gengur. Trúlega má ætla, ef öllum árunum er haganlega haldið saman, að stórafmæli okkar fermingarsystkinanna sé á næsta ári og tilefni til að fagna.

Eins og glögglega má sjá á þessari fermingarmynd af téðum Vert þá hefur aldurinn farið nokkuð vel með þessa fermingarstúlku sem þarna brosir svo blítt framan í Leó ljósmyndara. Klæðnaðurinn ögn púkalegur og gleraugun kannski ekki í hámóð en yfirbragð allt og yndisþokki til fyrirmyndar. Rauða rósin í hnappagatinu varpar æskuljóma á blómarósina og hvíta rósin í hárinu sveipar yngismeyna sakleysi æskuáranna. Ég er gráti næst yfir þessari lýsingu á þessu fermingarbarni sem hér um ræðir en lýsingin á vel heima á síðu sem þessari þar sem sjálfshól er í hávegum haft í hvívetna. Fermingardragtin var úr ull sem stakk svo undan klæjaði og skyrtan var úr einhverri blöndu gæðaefna. Hnýttur var hnútur á bindið við miðja bringu og til að fullkomna verkið var gullnæla næld í skyrtukragann svo stirndi á. Sálmabókin innihélt svo sálmana sem sungnir voru við messuhaldið og lífið beið.

Það verður þó að segjast eins og er að eitthvað hefur teygst á skrokknum síðan þá og eitt og annað látið á sjá þó það sé nú varla á gerandi og telst varla tilhlýðilegt að nefna það hér. Spékopparnir hafa aðeins dýpkað eins og vera ber oftar þarf að skerpa á áherslum og uppherslur eru nauðsynlegar oftar en áður og kremdollur er brúkaðar í ríkara mæli til að fá húðina til að halda sér. Ullardragtir eru ekki lengur í tísku og Vertinn klæðist að jafnaði fatnaði sem ekki stingur né klæjar undan og lífið bíður enn.

Lífið bíður enn, alveg tilbúið til að leiða Vertinn í Víkinni áfram hvert örstutt spor inn í stundareilífð, eina sumarnótt.

Háannir

Það þarf svosem ekkert að hafa mörg orð um hvernig helgin gekk fyrir sig. Það var bókstaflega bandbrjálað að gera og vaktin staðin nótt sem nýtan dag. Rúmlega 300 manns hafa sótt Vertinn í Víkinni heim undanfarna daga og Einarshús hefur svo sannarlega iðað af lífi.

Elsa og María stóðu sig snilldarvel í Kjallarakeppninni og báru þær stöllur Jónína og Kolla sigur úr býtum í æsilegri viðureign um glundrið í dósunum frá Vífilfelli. Spurningarnar komu úr öllu áttum og var beint í allar áttir handa gestum til að svara. Aldrei slíku vant mætti Vertinn eins og hver annar og sat og spjallaði sallaróleg og var ekkert að skipta sér af eða grípa inn í atburðarrásina heldur lét vinnukonurnar um allt. Það er nefnilega kúnst að kunna að sleppa takinu og treysta öðrum fyrir hlutunum. Biggi Olgeirs og Elín Sveins dáleiddu okkur með söngnum sínum og fólk skemmti sér hið besta. Þetta var eitt af þessum kvöldum sem eru svo notaleg. Sumir dansa í dillandi takti og aðrir vaka meðan hinir sofa í sófanum og þannig á það að vera. Afslappað og gott andrúmsloft í Kjallaranum sem eitt sinn hýsti lager fyrir verslunina og þvottahús íbúanna.

Vertinn var vakinn í býtið daginn eftir því halda þurfti upp á afmæli frumkvöðulsins og athafnamannsins, Einars Guðfinnssonar en hann hefði orðið 110 ára þann 17. maí. Kökur voru skreyttar í bak og fyrir og kleinur settar á borðið til að allir gætu fengið nægju sína sem myndu koma í kaffið og heiðara minningu Einars heitins. Rúmlega eitthundrað manns mættu yfir daginn og stundin var hátíðleg og án efa hefur þessi gamli athafnamaður litið til þeirra sem sóttu gamla húsið hans heim í tilefni dagsins með velþóknun.

Varla var tími til að ganga frá eftir afmælið er 50 stútungskellur mættu í mat en það var partur af óvissuferð þeirra að matast í Einarshúsi. Sagan fylgdið auðvitað í kaupunum og hughrifnar hlustuðu þær á Vertinn segja frá lífi og störfum frumkvöðla í Bolungarvík. Mikill gleði ríkti meðal þessara kjarnkvenna enda voru þær karlmannslausar í skemmtiferð og hvað er hægt að hugsa sér betra en að fá að sletta úr klaufunum við og við í góðra vinkvennahópi.

Nóttin beið svo Vertsins og hennar skylduliðs en þó nokkrir litu við og brögðuðu á kolamola úr gömlu kolageymslunni . Önnur stóð því við barinn á meðan hin undirbjó veislu morgundagsins því sólarkaffi Grunnvíkingafélagsins beið næsta dags svo allt varð að vera klárt í tíma. Þess vegna reis Vertinn upp á fyrsta degi og hélt á við næstu veislu er dagaði og stóð teinrétt með söguna á takteinunum er Grunnvíkingar lögðu við hlustir og gleyptu í sig hvert einasta orð. Það var þéttsetinn bekkurinn í Einarshúsi þá, og ekki í fyrsta skipti og ekki í það síðasta, en allir komust þó fyrir með undraverðum hætti. Sumir urðu þó að gera sér að góðu að fara niður í Kjallarann og sitja þar að snæðingi og ekkert við því að gera. Húsið lagar sig þó undursamlega að gestum sínum og virðist rúma flesta sem þangað líta við en stundum getur það ekki þanið sig meira og því verður fólk að dreifa sér á milli hæða þegar svo ber undir.

Eins og gefur að skilja var allur vindurinn úr téðum Vert er heim var komið eftir erilsama daga og það skal engan undra og gott var að láta þreytuna líða úr sér í gærkvöldi. Reyndar beið fína heimasíðan glæný og glóðvolg og það kallaði á tölvuhangs fram á rauða nóttina. Óli lokbrá var búinn að gera ótal heiðarlegar tilraunir til að sáldra svefnduftinu yfir títtnefnda og loksins hafðist það að kíla þennan ofvirka Vert í Einarshúsi inn í draumaheima.

Dagurinn í dag bauð svo góðan daginn nokkuð snemma því bíllinn átti að fara í uppherslu inn á Ísafjörð. Hinar og þessar útréttingar fylgdu í kölfarið sem nauðsynlegar þurfa til að ýta sögu frumkvöðla í Bolungarvík úr vör. Prenta þarf plaköt og annað þvíumlíkt og þetta kallar allt á vinnu og sólarhringurinn virðist eitthvað svo stuttur í annan endann og það gefst varla tími til að klára öll þau verkefni sem bíða.

Háannir eru því þessa dagana og hætt við því að svo verði eitthvað áfram

 

einarshusid.is

Það þykir tilvalið að geta þess að heimasíðan fyrir Einarshúsið er tilbúin. Hún er glæsileg eins og búast mátti við og allt yfirbragð hennar til fyrirmyndar. Vertinn mun þó halda áfram að blogga eins og ekkert hafi í skorist svo nauðsynlegt þykir að halda áframa að lesa bullið sem veltur upp úr téðum Vert hér á blogginu.

Það er Nína Ivanova sem á heiðurinn af þessari heimasíðu og brýnt er að gera www.einarshusid.is að eftirlætissíðunni á netinu og lesa vel og vandlega eins oft og þurfa þykir.

Því ekki ??

Biggi Olgeirs ætlar að mæta með gítarinn sinn á stóra sviðið í kvöld í Kjallarann og leika fyrir gesti og gangandi fram á bjarta nóttina. Því ekki að bregða undir sig betri fætinum og fá sér göngutúr í Einarshúsið sem stendur svo hnarreist við Lækjarbryggju og horfir á hafið. Því ekki að taka þátt í lífinu sem iðar í húsi frumkvöðla í Bolungarvík og dilla sér í takt við taumlausan söng trúbadorsins. Því ekki að spreyta sig í Kjallarakeppni og reyna að vinna heilan kassa af fljótandi guðaveigum. Því ekki að kíkja við og hitta mann og annan...................já því ekki??

Elsa og María spyrlar í Kjallarakeppni

Nú ber svo við að tveir spyrlar stýra Kjallarakeppninni á föstudagskvöldið. Þær Elsa og María Sigurrós ætla að spyrja fólk spjörunum úr að þessu sinni því fyrirframákveðinn spyrill féll úr skaptinu og spyr því seinna. Vænta má fjölbreyttra spurninga frá þeim stöllum og tel ég því tímabært að fara að undirbúa sig vel fyri kvöldið. Kolamolinn verður á einhverjum spottprýs að vanda eitthvað frameftir og á án efa eftir að renna ljúflega niður kverkar fyrir vikið. Kjallarakeppnin byrjar kl. 22:30 eða fljótlega upp úr því.

Nýtt upphaf

Nýtt upphaf

Nýtt upphaf hófst í dag hjá ungu konunni með nýjum og ferskum straumum. Rauði makkinn var lýstur ljósum strípum á hárstofu bæjarins í dag. Breytingin er allnokkur á dömunni sem varð að fá nýjan og ferskan lit í hárið umsvifalaust eftir ferminguna. Rauða hárið hefur verið mér afar kært og hef ég reynt að halda í það í lengstu lög en nú varð ég undan að láta.