Þannig týnist tíminn

Lyfjagjöfn gekk bara vel. Hjúkrunarfræðingurinn fór yfir helstu aukaverkanir sem munu væntanlega koma fram þegar líður á meðferðina en þeim tekur maður bara þegar að því kemur. Leiðin lá beinast í Apótekið eftir meðferðina til að kaupa sterana, ógleðilyfið, magalyfið og veirulyfið sem ég á að bera útvortis til varnar sýkingum í munni. Mundi einnig eftir að kaupa handa-og fótakrem því hætta er á þornun á höndum og fótum og því geta myndast sár sem ekki eru æskileg.

Ef hiti blossar upp liggur leiðin á bráðamóttöku þar sem ég þarf væntanlega að bíða í langri röð með hinum og þegar ég loksins kemst að verð ég að segja frá allri minni sjúkrasögu frá upphafi til enda og þá fyrst kemst ég á gömlu deildina mína 11G á Landsspítalanum. Ég á að fylgjast með punktblæðingum, marblettum því blóðflögurnar lækka í gildum, útbrotum eftir sprautuna í belginn, sem nótabene hefur stækkað til muna eftr að ég hætti að borða MOLA með kaffinu, svo hjúkkan gat valið á milli fjölda fellinga þegar hún fann sprautunálinni stað. Ég var tæld á vigtina og var mér sagt varfærnislega að því loknu að það væri svo sem allt í lagi að létta mig aðeins, en bara alls ekki núna á meðan ég stend þessu stappi með skrokkinn. Ég var því að beita mig hörku og byrja aftur að borða mola með kaffinu og hætta að gleypa í mig súkkulaðirúsínur í ómældu magni sem ég ef gert undanfarið. Það veitir mér merkilega mikla hugarró að fá mér kaffi og mola.

Það veitir mér reynda líka mikla ánægju að máta og kaupa mér fallega kjóla og það er eins og það sé róandi í þokkabót. Húsbóndinn hafði á orði um daginn er hann gekk fram hjá tískuvöruverslun í Hafnarfirði að kjólarnir í gluggunum væru allir orðnir snjáðir af því að ég væri búin að máta þá svo oft, en það er auðvitað helber lygi nema síður sé.

Rauðu og hvítu blóðkornunum getur fækkað með frekari lyfjagjöf og svo videre. Vikuleg lyfjagjöf verður á hverjum þriðjudegi fram á vor svo ég hef þá eitthvað fyrir stafni. Ekki má svo gleyma hægðartregðunni því nú fer lífið að snúast um hægðir og klósettferðir dag hvern. Það er nefnilega mjög mikilvægt kúkað sé í réttum hlutföllum á hverjum degi.  

Það kom í ljós að mergurinn er 20% sýktur af þessum plasmafrumum sem er nokkuð mikið, en trúlega hefur sjúkdómurinn farið að grassera fyrst í mergnum áður en hann fór í blóðið. Það verður að hreinsa þetta allt í burtu áður en haldið er til granna okkar í Svíþjóð. 

Ekki klikkaði Vertinn þó á göngutúrnum í dag því fjórir kílómetrar lágu í valnum að venju með viðkomu í bókasafninu. Yrsa er í algjöru uppáhaldi og títtnefnd hefur mikið dálæti á henni um þessar mundir. Ég er þó með Arnald upp í hjá mér núna og virðist honum bara líka það vel, ég klára að lesa hann ef ég verð andvaka af sterunum í nótt.

Dagurinn í dag var sumsé mjög góður, engar aukaverkanir og mér leið mjög vel.

Snælduvitlaus ?

Þá er það orðið ljóst að krabbameinið er komið í merginn en Guðmundur bar þær fréttir með sér í síðasta símtali. Það var auðvitað við því að búast en maður þarf aðeins að sætta sig við hverjar nýjar fréttar af þessum óæskilega vágesti. Bæði eru þessar stökkbreyttu plasmafrumur á víð og dreif í mergnum en einnig í klösum hér og þar. Krabbameinsmeðferð hefst á þriðjudagsmorgun sem telur þrjár sprautur auk annarskonar lyfjameðferðar vikulega í þrjár vikur og svo eitthvað frí inn á milli. Þetta verður endurtekið þrisvar ef ég hef skilið lækninn rétt. Títtnefnd fær stera til að hífa sig upp með lyfjameðferðinni svo búast má við að ég verði snælduvitlaus rétt á meðan. Ég mun einnig fara í beinaskanna til að tékka hvort þetta sé komið víðar en einhverjir verkir í hægri síðunni og niður i fót eru farnir að dúkka upp og getur það verið vegna sjúkdómsins en geta líka verið einhver fyrirsláttur og aumingjaskapur. 

Ekki lætur Vertinn í Víkinni svona smotterýis uppákomu koma í veg fyrir að sækja menningarlífið í höfuðborginni og víðar. Farið var á tóneika sinfó í Hörpu til að hlusta á einn fremst bassaleikara þjóðarinnar, fyrsta bassa sinfóníunnar og æskuvin húsbóndans, Hávarð Tryggvason flytja einleik fyrir bassa á Myrkum músíkdögum. Til mikillar furðu þá var þetta bara mjög skemmtilegt áheyrnar, ég þurfti þó að hafa eitthvað point í gangi og ímynda mér að þetta væri undirleikur í æsispennandi kvikmynd og þá gat ég lifað mig algjörlega inn í tónlistina. Svo var við hæfi að títtnefnd væri boðin ásamt fleiri fyrirmennum í VIP salinn í Hörpu í partý og var það sannarlega ekki leiðinlegt.

Stefnan var tekin á Hvammstanga til sonarins og tengdadótturinnar en þar búa þau og gæta gullmola Vertsins, yngri ömmustráksins. Honum var þó komið í gæslu í gærkvöldi því öll hersingin, ásamt dætrum mínum tveim, brugðu sér á þorrablót í Víðihlið og skemmti títtnefnd sér alveg konunglega enda stórskemmtileg samkunda. Títtnefnd þekkir orðið nokkuð til á þessum slóðum, er æði oft þar með annan fótinn ýmist í Dæli eða nú á Hvammstanga og kannast við mann og annan sem fá útreið í skemmtiatriðum. Öll fjölskyldan dansaði á ballinu á eftir í hring og dillaði sér í takti við tónana frá hljómsveitinni sem hélt uppi stuðinu.

Nú sit ég í góðu yfirlæti á Hvammstanga með glæsilegt útsýnið út á Miðfjörðinn. Sá reyndar furðulegt grænt ljós svífa af himnum og niður rétt í þessu, vonandi eru geimverur ekki að setjast hér að til að tefja heimferðina mín á morgun því ég verð að rúlla í Hafnarfjörðinn um hádegisbilið. Húsbóndinn heldur í söluferð norður og því skiljast leiðir um hríð.

Hinn geimsteinninn minn, eldri ömmustrákurinn bíður mín fyrir sunnan og dæturnar ætla með mér í lyfjagjöfina og í læknaviðtalið á þriðjudaginn.

Frekari fréttir eftir það.

 

 

Svo bregðast krosstré

Nú kom Vertinn títtnefndri svo sannarlega á óvart. Aldrei í lífinu ætlað ég mér að hætta að nota mola með kaffinu en það hef ég gert frá því ég var 11 ára gömul er ég byrjaði að drekka kaffi með pabba. Ég var svo staðráðinn í því eftir að ég hætti að reykja og drekka að hætta ALDREI að hætta að hafa mola með kaffinu en nú virðist það vígi fallið. Hef ekki bragðað mola í heila viku enda búið að hamra á manni í allskyns óhollustukjaftæði að hvítur sykur sé baneitraður og jafnvel farið að kalla mann ömmu dópista í fjölmiðlum. Nú er semsagt þetta frá og þá á ég bara eftir að hætta að anda.

Annars þá gengur lífið sinn vangagang, daglegar gönguferðir meðfram sjávarsíðunni eru nauðsynlegur partur af tilverunni. Einnig munstraði títtnefnd sig inn í bókasafnið á staðnum og les nú eins og enginn sé morgundagurinn. Guðmundur læknir hringdi ekkert í vikunni sem leið enda var ekki við því að búast. Hann er gleyminn karlinn og hefur mikið að gera í vinnunni blessaður svo ég reyni bara að ná í skottið á honum í næstu viku.

Sú breyting hefur átt sér stað næsta sumar að títtnefnd verður ekki sú umtalaða "Vert í Víkinni" heldur hálfgerður kramaraumingi í meðferð í Svíþjóð ásamt eiginmanninum. Í þokkabót verður dóttirin, lögfræðineminn í vinnu við sitt hæfi hér á höfuðborgarsvæðinu en til stóð að hún tæki við rekstrinum í sumar. Breyta þarf því aðeins um takt í rekstrinum í Einarshúsi. Það vill nú til að ég á góða að sem vonandi hjálpa til en einnig verður væntanlega urmull af útlendingum við störf. Amerískur kokkur mun koma til starfa í maí og það verður allt mjög spennandi og skemmtilegt. Verið er að vinna í ráðningum en það vantar í tvær fullar stöður. Því er ekki úr vegi að skella hérna auglýsingu:

Vinnukonu vantar í Einarshús. Hún þarf að hafa þá kosti til að bera flesta, vera geðgóð, iðjusöm, dugleg, barngóð, sparsöm, svefnlétt, ómatvönd, viljug, fljót á fæti, neyslugrönn, hljóðlát, dýravinur, þagmælsk, óforvitin og megi grípa til hennar hvenær sem vera skal, til hvers sem er, bæði á nóttu sem degi. 

Hafið samband með rafrænum hætti, hringið eða gefið reykmerki eftir því sem við á. 

Í fjarlægð fylgist Vertinn með orðaskiptum um launahækkanir bæjarfulltrúanna heima sem minnst var lítillega á í síðasta bloggi mínu. Menn eiga að sýna meiri auðmýkt þó einhver minnst á að þeir hækki kaupið við sjálfa sig um þetta mikið. Ekki bregðast við með reiði og hálfgerðri fyrirlitningu eða lítilsvirðingu. Bæjarfulltrúar eru í vinnu hjá fólkinu í bænum og eiga að geta réttlætt allar hækkanir fyrir vinnuveitendum sínum án blygðunar ef rétt er að staðið. 

Ég þekki nokkuð starf bæjarfulltrúa því ég var einn slíkur í átta ár. Á því tímabili lækkuðu launin í takt við aðstæður í þjóðfélaginu og það var vel gert. Þeir sömu aðilar og nú standa í orðahríð við íbúa um launahækkanir voru þá líka við stjórnvölinn. Nú eru aðrar aðstæður og tími einhverra launahækkana fyrir þessi störf runnin upp. Vonandi eykst bara krafturinn að sama skapi til góðra verka og uppbyggingar í sveitarfélaginu. Ég er þó ekki mjög bjartsýn á að það gerist.  

"Andúð þó þér einatt mæti, auðmýkt sýndu og lítillæti, upp þig sjálfan hef ei hátt".

 

 

 

 

 

 

Hlátur lengir lífið

Guðmundur læknir svæfði títtnefnda áður en mergfrumusýnið var tekið sl. föstudag svo sársaukinn fór fyrir ofan garð og neðan, amk. var ég búin að steingleyma öllu þegar ég rankaði við mér aftur. Það var sérdeilis frábært því mér er frekar illa við að finna mikið til. Niðurstöður birtast á fimmtudaginn kemur og ég bíð bara pollróleg eftir þeim.

Eitthvað verður Vertinn að hafa sér til dundurs þangað til og húsbóndinn bauð á tónleika í Hörpu á föstudagskvöldið sem voru alveg hreint ágætir.

Laugardagurinn beið þó handan hornsins með glæsilega dagskrá en eðalkokkarnir á Aski elduðu sína fínustu rétti handa títtnefndri og hennar meðhangendum um kvöldið rétt áður en Hundur í óskilum var leitaður uppi í Borgarleikhúsinu í algjörlega sprenghlægilegu leik-tónverki, þvílíkir snillingar. Sagt er að hlátur lengi lífið svo það er vissara að hlægja nógu asskoti mikið svo maður lifi sem lengst. Sest var niður eitt augnablik í hinni alræmdu Kringlukrá á eftir en þar var meðalaldurinn svo hár að ég fílaði mig sem unglingsstelpu sem var ekkert síðra sko. Eftir að heim var komið skottaðist títtnefnd með húsbóndanum upp á efri hæðina og þar var vöku haldið fyrir húsráðendum langt fram á nótt. Þetta var semsagt alveg einstaklega skemmtilegur dagur.

Nú bíður göngutúrinn um Hafnarfjörðinn en ég hef sett mér það markmið að ganga daglega einhvern spöl. Það skiptir nefnilega meginmáli ef marka má heilbrigðisfulltrúann að vestan sem er nýkominn úr mergfrumuskiptum í Svíþjóð, að labba reglulega og fara í einu og öllu eftir því sem læknarnir segja því þá muni allt ganga vel. Ég verð því að temja mér skilyrðislausa hlýðni og láta alla óþekkt lönd og leið.

Það hlýtur að teljast nokkur sérstakt að í bæjarfélagi þar sem búa undir 900 manns núna skuli tveir vera að standa í svona stórri meðferð sama árið, það er amk. einkennileg tilviljun sem án efa er vert að skoða. 

Ég gladdist þó óumræðanlega mikið er ég las klausu í blaðinu Vestfirðir sem bókarinn minn ritstýrir um gífurlegar launahækkanir bæjarfulltrúa í Bolungarvík en laun þeirra hafa hækkað um 50-152% milli ára. Minnihlutinn hafði ekki manndóm í sér til að vera á móti þessum tillögum um ofurlaunahækkanir heldur tók þeim fagnandi. Trúlega hefur myndast eitthvað svigrúm til launahækkana fyrst svo margir eru fluttir í burtu. Góðærið er sumsé komið vestur, loksins.

Það er auðvitað skiljanlegt að hækka þurfi þessi laun langt umfram lækna því ekki er bara búið hækka alla matvöru í landinu um 4% með tilkomu hækkaðs virðisaukaskattsþreps heldur er líka búið að hækka hitunarkostnað í húsunum okkar fyrir vestan á köldu svæðunum af sömu ástæðu og þótti manni nú nóg um húshitunarkostnaðinn fyrir. En það er auðvitað allt í boði ríkisstjórnarinnar.

Ég, öryrkinn kvarta þó ekki enda bæturnar skítur á priki. 

Óskin

Þá er meltingin orðinn nokkuð eðlileg og farin að fúnkera nokkuð rétt eftir óhemjuát reyktra kjötmáltíða hátíðanna. Títtnefnd fór ásamt skylduliði vestur til að halda jólin og var einstaklega gott að anda að sér ferska fjallaloftinu um stund. Títtnefnd fagnaði þó áramótunum í höfuðborginni og naut flugeldanna með fjölskyldunni hjá Hrefnu mágkonu sem bauð upp á þvílíkt og annað eins útsýni úr eldhúsglugganum sínum að ein helsta ósk títtnefndrar er að eignast viðlíka glugga hér á höfuðborgarsvæðinu með slíku útsýni yfir allt.

Áramótaóskin vafðist þó nokkuð fyrir mér þessi áramótin því óskirnar eru margar að vanda. Ég er svo ljónheppin að þurfa ekki að óska þess að hætta að drekka því edrú hef ég verið undanfarin átta ár eða rúmlega það. Ekki get ég hætt að reykja því rettuna lagði ég á hilluna fyrir margt löngu síðan. Ég get auðvitað haldið áfram að óska þess að kílóin hverfi í stað þeirra sem vaxa hér og þar á líkamanum og jafnframt heitið því að vera dugleg að ganga og hreyfa mig og liðka skrokkinn. Ég gæti óskað þess að ég ynni íbúð í happdrætti DAS með útsýnisglugga,en ég tók yfir miðann hans pabba heitins í happdrættinu og tvöfaldaði hann til öryggis ef sá gamli hefði ítök þegar kæmi að því að pikka út réttu vinningstölurnar. Ég óska þess líka að meðferðin úti heppnist vel og ég sleppi frá henni án vandkvæða. Trúlega er það óskin sem ég vonast einna helst til að rætist enda skiptir annað lítið málið í samhenginu.

En nú ætlum við Guðmundur læknir að fara að hysja upp um okkur, blóðprufa í vikunni og viðtal næstkomandi föstudag. Þá verður tekið mergfrumusýni til að kanna hvort krabbameinið hagi sér eins og það gerði síðast. Ef ekki þá þarf ég að fara í fleiri rannsóknir til að finna hvar þessi óværa hefur tekið sér bólfestu en ætla má að hún sé þá að hreiðra um sig einhversstaðar í beinunum. Ég veit ekki hvort ég á að óska þess að hún finnist í mergnum eða ekki, trúlega þarf að mynda beinin til að kanna hvort hún sé byrjuð að grassera þar hvort eðer svo ég veit ekki alveg hvað ætti að vera efst á óskalistanum.

Þegar títtnefnd veiktist síðast voru öll bein mynduð í bak og fyrir. Öll bein voru orðin holótt og meira að segja höfuðkúpan hafði látið á sjá. Það skal því engan undra þótt minnið í títtnefndri skuli vera orðið slappt en töluvert er um það að toppstykkið geymi gagnslausar upplýsingar en glati þeim sem máli skiptir út um glufurnar í höfuðkúpunni væntanlega. Það mætti svosem óska þess að minnið héldist betur á sínum stað en þegar óskirnar eru orðnar svona margar þá geta þær aldrei allar ræst og við það verður að una. 

Ég ætla samt að leyfa mér að óska þess.......

 

 

 

 

 

Gagnrýni

Það voru fleiri Bolvíkingar á kaffihúsinu í Firðinum í Hafnarfirði í morgun er Vertinn leit þar inn í kaffi en eru venjulega á kaffihúsum í Bolungarvík. Það er auðvitað ekkert skrýtið því þeir búa mikið fleiri hér á suðvesturhorninu en fyrir vestan nú orðið. Margir af þeim brottfluttu sjá myndir af byggðinni fyrir vestan í hillingum og muna einungis eftir sumri og sól, grænum hlíðum og hvað allt var nú dásamlegt í denn. Fullt af fólki hér og þar og allsstaðar og allt í blóma og engu má breyta. Sumir segjast meira að segja eiga hjartað sitt fyrir vestan þó þeir geti ekki hugsað sér að búa þar, eins skrýtið og það hljómar. Næga virðast þeir hafa skoðun á staðnum í fjarlægð og fólkinu þar ef marka má færslur á feisbók um þessar mundir.

 

 

Það er því ekki nema von að einstaka sunnanfara hafi þótt myndin um "Bolungarvík á 20 mínútum" kannski ekki lýsandi fyrir staðinn eins og hann er í minningunni. Þar sást snjór í fjöllum og grámi skýja þakti fjallahringinn er myndavélin birti myndir af örnefnum og öldurnar hlupu upp sandinn líkt og frá því að byggð varð til í Bolungarvík.

Elsta verstöð inndjúpsins var á sínum stað í fjörunni en hún er eitt helsta aðdráttarafl staðarins. Það hefði kannski aðeins mátt hafa senuna styttri þar sem stórvinur minn Pétur Magg var að reyra upp um sig buxurnar í Ósvörinni en það var samt flott atriði og lýsandi fyrir tíðarandann þá. 

Samspil veruleika og teikninga Ómars Smára var mjög töff og kom vel út, teikningar hans um þróun byggðar voru einnig framúrskarandi og hefur vakið eftirtekt enda í fyrsta skipt sem slíkt hefur verið gert. 

Þeim mönnum sem mestan svip settu á Bolungarvík á árum uppbyggingar í Bolungarvík, þeim Pétri Oddssyni og Einari Guðfinnssyni var gerð góð skil, kannski tók það full mikinn tíma í myndinni, en engu að síður var ekki hægt að segja sögu Bolungarvíkur án þess að minnast á þessa heiðursmenn því Víkinni var bókstaflega stjórnað úr Einarshúsi af þessum mönnum fyrripart síðustu aldar. Sumir vilja breyta því en við getum ekki breytt sögunni til að þóknast einhverjum sem vilja hafa hana öðruvísi.

Ég saknaði reyndar verslunarsögu í Bjarnabúð en þar er enn rekin verslun í einu sögufrægu húsi í Bolungarvík, ein elsta skranbúð landsins.

Heimamenn voru í aðalhlutverki og gerðu það vel að mínu mati. Það á að nýta heimamenn til að segja sögu þeirrar byggðar sem þeir búa í. Trúlega hefur einhverjum sætabrauðsdrengnum þótt það hinsegin að hafa ekki fengið að leika aðalhlutverkið en hann er vanur gagnrýni að eigin sögn úr heimi listarinnar í höfuðborginni og ætti því ekki að fyrtast þó ég segi svo.

Tónlistin var ljómandi og hæfði vel þeim anda sem myndin var sköpuð til að vera í. Handritið ljómandi gott, ekki fullkomið en gott engu að síður enda þótti myndin það góð að verma dagskrá RÚV á besta tíma og yfir því ættum við að gleðjast.

Ég ætla amk. að óska öllum þeim sem lögðu hönd á plóg til að gera þessa mynd til hamingju með árangurinn. Myndin mun verða í spilum í Einarshúsi í sumar þegar túristinn kemur, bíð spennt eftir að fá hana á ensku og þýsku.

Heim

Búið var að moka heim að húsi þegar við Elsa komum akandi að sunnan fyrrakvöld. Eitthvað fannst mér ég kannast við handbragðið hennar Gunnu minnar Ásgeirs enda kom það á daginn að hún og hennar skyldulið höfðu mætt með skófluna og mokað frá húsinu rétt áður en ég mætti á staðinn, Gunna er engum lík. Færðin var reyndar orðin hálfslæm þegar við renndum í bæinn, Súðavíkurhlíð rétt ólokuð og skyggnið í inndjúpi það slæmt að ég varð að hafa mig alla við aksturinn og gat ekkert lagt mig við stýrið en mér er farið að hætta til að dotta þegar ég er að keyra svona út á land. Hef lent í því tvisvar að húsbóndinn hefur rifið í stýrið þegar ég hef verið á leið út í móa. Það er ekki með vilja gert að koma mér svoleiðis fyrir kattarnef enda stendur skaparinn sig ágætlega í því að hlaða á mig illkynja sjúkdómum, heldur get ég bara ekki haldið mér vakandi þegar ég er á langkeyrslum.

Mitt fyrsta verk var að heimsækja tannlækninn því geiflurnar þurfa að vera í lagi fyrir komandi átök. Einarshúsið var svo að sjálfsögðu heimsótt og fengum við okkur þessa líka dýrindis hamborgara þar um kvöldmatarleitið. Þar fengum við að heyra þá sorglegu staðreynd hvað lítið hefur verið að gera í jólamánuðinum og fáir lagt leið sína í þetta dásamlega hús þar sem þetta unga fólk ræður ríkjum. Ég legg því til að hver einasti kjaftur sem hefur fótavist á annað borð, fari í Einarshúsið í desember og kaupi sér annaðhvort kaffibolla, kakóbolla eða eitthvað gott að borða til að sýna hve mikilvægt það er að svona staður skuli vera til staðar. Auðvitað þurfa einhverjir að taka sér frí á feisbók rétt á meðan, þar sem þeir dásama heimabyggðina sínkt og heilagt og tala um nauðsyn þess að styðja þar allt og ekkert, og vera samkvæmir sjálfum sér amk. í jólamánuðinum. 

En það fer nú víst ekki alltaf saman hvað sagt er að feisbókinni og aðhafst í verunni.

Eftir matinn kom ég akandi og þá var búið að moka bílastæðið, þar er sko ekki að spyrja að þessum Víkurum. Leigjandinn á neðri hæðinni hafði þá mokað stæðið og séð til þess að Vertinn kæmi bílnum sínum á sinn stað. Það er lúxus að hafa svona fólk í kringum sig.

Viðtalið hjá lækninum gekk fínt eins og venjulega. Guðmundur Rúnarsson blóðmeinafræðingur hittir mig í janúar milli verkfalla og ætlar þá að taka mergfrumusýni og ákveða áframhaldandi meðferð. Taka mergfrumusýnis er á sársaukastuðlinum 12 af 10 mögulegum en það tekur fljótt af sem betur fer, aðeins nokkrar sekúndur svo ég lifi það alveg af. Þá verður farið að finna gjafa og á ég tvö systkini sem koma til greina. Þá hefst þriggja mánaða meðferð hér heima og undirbúningur fyrir herlegheitin úti og því fer ég í vor og fæ smjörþefinn af sænsku sumri sem er ekki verra. Dvölin í Svíþjóð tekur þrjá mánuði svo ég verð trúlega orðin blest á máli þegar ég kem heim.

Það er því ljóst að hvorki ég né húsbóndinn verðum að vinna í Einarshúsi í sumar að neinu marki. Ég bauð lækninum vinnu ef hann skyldi vera orðin atvinnulaus í sumar en læknar hóta uppsögnum ef ekki semst. Við ræddum ekki launin sérstaklega en ætli ég láti þau ekki vera árangurstengd, ef vel gengur í meðferðinni fær hann meira, ef illa gengur fær hann minna og ef ég tek nú upp á að hrökkva uppaf, fær hann ekki neitt. 

Ég fer svo á tónleika sem bera yfirskriftina Hátíð fer í hönd á Ísafirði á morgun í boði Höllu Signýjar vinkonu minnar svo þið sjáið að það er látið meðmig.

Restin af familíunni er svo væntanleg og vonandi halda veðurguðirnir sig til hlés rétt á meðan.

Svona líður tíminn

Vertinn er búin að komast að því að tíminn líður jafnhratt hér í Hafnarfirðinum og í Víkinni ef ekki hraðar. Það er auðvitað gott því þá leiðist títtnefndri ekkert að ráði enda hefur hún í nógu að snúast ef hún nennir því. Það er einstaklega jólalegt hér á Jófríðarstaðarveginum því trén sem hér eru yfir og alltumkring eru nú þakin hvítri snjóaslæðu og hér er lognið logn sem er staðnað en ekki ávallt á fleygiferð eins og stundum fyrir vestan í norðangarranum. 

Ég er alveg búin að aðlagast þeirri staðreynd að þurfa að fara út til að fá nýjan merg svo ég geti tórað eitthvað áfram og hugsa ekkert um þetta lengur, nema þá kannski með oggulítilli tilhlökkun. Þetta er auðvitað áhætta en hvað er ekki áhætta í lífinu? Ekki það við öll erum þess fullviss að þetta gangi að óskum enda á ég ekki von á því að almættið sé tilbúið til að taka við títtnefndri núna því ég á margt ógert hérna megin næstu áratugina og trúlega er nóg af tryppum eins og mér í sölum himna. Sumarlandið og blómabrekkurnar verða því að bíða um sinn. Hér er hvort eð er nóg af blómum og alltaf skín sólin í Hafnarfirði svo ég er góð.

Auðvitað gerist það ósjálfrátt að yfir fólk kemur mikill vorkunnarsvipur þegar það hittir títtnefnda og aðra fjölskyldumeðlimi og það er vinna að sannfæra aðra um að þetta fari allt vel. Sumir skilja kannski ekki alveg hvernig við getum verið svona kærulaus yfir þessu en það er samt mjög auðvelt skal ég segja ykkur því lífið er bara svo skemmtilegt og enginn tími til að velta sér upp úr sorg og sút.

Jólahlaðborð er í kvöld, ferð til Noregs á morgun, Karitas á næstu helgi með stelpunum mínum, Elsu, Lilju og Þórunni og karlarnar ætla að skemmta sér í bjórskólanum. Leikhúsferð og bjórskólinn var jólagjöfin til okkar hjónanna frá krökkunum og þeirra fylgifiskum í fyrra og tímabært að fara að nýta sér það áður en það verður of seint.

Jólin verða svo heima í Víkinni en þá kemur öll fjölskyldan saman. Þá verður látið renna í heita pottinn og notið samverunnar til fulls. Þá lítur títtnefnd eftir mömmu gömlu á skýlinu og kíkir örugglega í Einarshúsið og fær sér eitthvað góðgæti hjá vertunum þar, því maður verður víst að styrkja sína heimabyggð er það ekki?

Það var mikið lán fyrir okkur og þau líka auk allra bæjarbúa að Einarshúsið skyldi vera opið í vetur því það er mikils virði fyrir bæjarfélag að það skuli vera svona staður fyrir fólkið. Það að koma saman og gleðjast á þorpskránni léttir lundina og einn mætur læknir sagði eitt sinn að það væri sannarlega tenging á milli þess að ef pöppinn væri fullur að glöðu brosandi fólki um helgar væru færri sem þyrftu að fara til læknis í miðri viku. Ég er alveg viss um að þetta sé rétt. Ég tek því heilshugar undir orð Einars Kristinn Guðfinnssonar þar sem hann segir að ríkið eigi að styðja slíka staði og sendi honum með gleði reikningsnúmer Einarshúss svo hægt verði að leggja inn styrkinn. Þó hann dyggði bara rétt fyrir þeim ósköpum sem orkubúið hirðir til sín mánaðarlega yrði ég ánægð. 

Sko nú er ég byrjuð að nöldra um rafmagnsreikningana.....þá er best að hætta.

Heilsur í bili

 

Sólardalurinn

Vertinn áði í sólardalnum alla síðasliðna viku í góðu yfirlæti húsbændanna þar. Í Víðidalnum skín sólin í tíma og ótíma þótt ótrúlegt sé og það er hreint lygilegt hve margar sólarsstundir eru í einum sólahring að sögn ábúenda í Dæli. Þar ku sólin skína í 2548 daga á ári. 

Húsbóndinn var í söluferð og tilhlýðilegt þótti að fara með því minni stubbur títtnefndrar býr þar rétt hjá og sonurinn og tengdadóttirin einnig um þessar mundir. Títtnefnd skreytti piparkökur á leikskólanum á Hvammstanga eins og góðri ömmu sæmir og naut líðandi stundar. 

Heimabærinn Hafnarfjörður fagnaði Vertinum eins og vera ber enda má ætla að mikill missir sé af margnefndri þegar hún skreppur í svona ferðir. 

Vertinn bíður nú spök eftir veðrinu og vindinum, stóru trén í garðinum aðeins farin að bæra á sér en húsið er umvafið háum trjám á alla kanta. Næsta vika fer í smá jólaundirbúning og svoleiðis. Jólahlaðborð næstkomandi föstudag og kvöldverður með góðu fólki laugardaginn næsta í Bergen í Noregi en þar mun ég dvelja í nokkra daga mér til ánægju og yndisauka. 

Það má með sanni segja að lífið sé ljúft og gott.

Skemmri skírn

Vertinn gætti þess vandlega að setja krossmark á enni sitt og brjóst með vígðu vatni úr Vígðulaug sem er við Laugarvatn er títtnefnd var söluferð með húnsbóndanum um svæðið. Almáttugi guð faðir var beðinn í þessari skemmri skírn að gæta títtnefndrar í meðferðinni sem fyrirhuguð er og sjá til þess að allt fari vel, það er alltaf betra að leggja inn gott orð svona til vonar og vara. Var okkur hjónum boðið í hádegisverðarhlaðborð á fontana sem er veitingastaður niður við vatnið og það var sérdeilis frábært, þar fengum við nýbakað rúgbrauð upp úr hvernum sem er í fjörunni ásamt öðru góðgæti. Strokkur var sóttur heim í þessar sömu ferð og gaus hann að sjálfsögðu fyrir Vertinn sem stóð agndofa hjá og dásamaði landið og miðin og allt það sem farsældar frón hefur upp á að bjóða. 

Tilhugsunin um meðferðina þar ytra hangir yfir hausnum á Vertinum og er það síðasta sem hugsað er um fyrir svefninn og það fyrsta sem kemur upp í hugann í býtið. Það er svona rétt á meðan maður venst því að þetta sé í vændum. Svo fer maður að hugsa aftur um það sem skiptir engu máli þegar frá líður. Lífið heldur bara áfram og um að gera að njóta þess besta sem það hefur uppá að bjóða, sem er ekki lítið skal ég segja ykkur. 

Vertinn sefur líkt og Þyrnirós forðum, þó ekki í heila öld, en allar nætur þó og fram á morgun og stundum er klukkan ansi nálæt hádegi þegar prímadonnan rankar við sér. Þá er hafragrautur og göngutúr. Búin að finna allar helstu tískuvörubúðirnar í Firðinum og þangað er farið reglulega til að koma við efni og annað sem fylgir. Maður má ekki klikka á kúlinu. Þær fregnir bárust alla leið frá Svíþjóð að betra væri að hafa aðeins varasjóð utan á kroppnum fyrir meðferðina svo nú finnst mér ístran sóma sér ágætlega framan á títtnefndri svona rétt um miðbikið. Mittið er reyndar að hverfa smátt og smátt en who gives a fuck.

Lífið er sumsé ljúft og gott og ekki undan neinu að kvarta nema þá helst kommentakerfum landans og elífri hatursumfjöllun um fólk í fjölmiðlum. Þetta er sorglegt að þjóðin skuli haga sér svona og henni veitti ekki af áfallahjálp til að ná tökum á þessu þjóarmeini sem þetta virðist vera orðið.

Verið því góð hvert við annað og ekkert stress, verið hress og bless....í bili.