Undir bláhimni

Undir bláhimni stjörnubjartrar vetrarnætur voru gönguskórnir teknir fram og arkað var hringinn að venju. Hringurinn er venjulega fjórir til fimm kílómetrar eftir því hvort farið er fram í Múrhúsin og aðeins lengri leiðina heim eða bara stóra hringinn um bæinn. Þessi gönguhringur er farinn daglega eða því sem næst og markmiðið er að hressa sálina og andann og reyna ögn að ná af sér síðuspiki sem safnast hefur frekar ótæpilega með síðunum eftir allar guðdómlegu gulrótarkökur Guðlaugar í sumar. Það þarf svosem engann að undra að títtnefnd er margfallt sprækari en þegar hún hóf þessa einstöku göngueflingu og slengir nú handleggjunum með síðunum af ákafa og tekur svo stór skref að þau virðast ógnvænlega löng miðað við klofsídd og meðallengd konu á miðjum aldri.

Í kvöld var Vertinn í Víkinni kjölfestan í göngutúrnum og þurfti að vísa veginn í myrkrinu og var í fararbroddi göngugarpa. Það er lítið hald í því að hafa jafn náttblindan leiðsögumann til að vísa veginn og þennan sem þetta ritar en þegar ekkert annað er í boði þýðir lítið að malda í móinn. Títtnefnd telur sig þó þekkja göngustíginn í skógræktinni alveg út og inn og sló því hvergi af þegar skógurinn þéttist og ekki var hægt að merkja hann lengur fyrir trjám.

Á einu augnabliki þóttist títtnefnd sjá stíginn sveiga í 180 gráður til vesturs, eða til hægri sem eðlilegt er hjá þeirri hægrimanneskju sem hér um ræðir. Snarstansaði því forkólfur göngunnar og beygði í snarhasti og óð beint sem leið lá inn í skóginn þar sem hann var þéttastur og minnstu mátti muna að títtnefnd týndist í skóginum líkt og Rauðhetta forðum og myndi ekki rata til byggða á ný. Það vildi þó til happs, er barist var um á hæl og hnakka og greninálar léku sér að því að stinga margnefnda í síðuspikið, að hlátrasköll dótturinnar fengu Vertinn til að rata á göngustíginn á ný. 

Glöggt mátti heyra fliss skógarins blandast andvarpi úlfsins að missa af svo góðum bita og tóna við hlátrasköll dótturinnar sem var bókstaflega að deyja úr hlátri yfir þessum axarsköftum móður sinnar. Það var meira að segja svo að tröllið undir bogabrúnni yfir Hólsá gat sér enga björg veitt fyrir hláturkrampa og hleypti okkur yfir eins og ekkert sé undir bláhimni á einstaklega fallegu kvöldi.