Kveðjukossinn

Tregafullt lag Bjössa Greifa sem heimsótti Vertinn um helgina  leiddi hugann niður í fjöruna þar sem aldan hlær og vindurinn hvíslar ástarljóð til þín. Með sorg í hjarta horfði hún á eftir ástinni sinni í hyldýpið án þess að fá tækifæri á því að kyssa hann kveðjukossinn.

Hér má heyra þetta gullfallega lag og texta títtnefnrar í fyrstu upptöku. Hér eftir fer textinn þó örlítið fínpússaður og breyttur.

Kveðjukossinn

 

Er horfir hún á hafið, ætíð hugsar hún til mín.

Þá aldan hlær og raular þennan óð.

Um vangann vindur hvíslar öll sín ástarljóð til þín

sem safnað var í minninganna sjóð.

 

Ég fór án þess að kveðja út í kaldan vetrardag

og kalið hjartað, enn ber þann þunga kross.

Ég hefði átt að syngja henni fagran ljúfan brag

að morgni dags eftir mjúkan kveðjukoss.

 

Við sendna sjávarströnd

sálir hönd í hönd

leiðast þar tvær, út við sjónarrönd.

 

Báran lék við bátinn, ólgar hafsins djúpa dröfn

brátt kaldur kvíðinn, senn yrði fyrir bí.

Því ástin myndi bíða eftir mér í heimahöfn

og bráðum mátti ég sjá til lands á ný.

 

Við sendna sjávarströnd

sálir hönd í hönd

leiðast þar tvær, út við sjónarrönd.

 

En fleyið bar mig aldrei heim ég sigldi víst í strand

við skerið braut og báturinn fór á kaf.

Í hyldýpið svo bljúgur sökk í ægis mjúka sand

með allt það vit sem guð mér sjálfur gaf.

 

Við sendna sjávarströnd

sálir hönd í hönd

leiðast þar tvær, út við sjónarrönd.

 

Er horfir hún á hafið beygð við blóðrautt sólarlag

í hjarta sínu ætíð ber hún þungan kross.

Því ekki fékk hún þennan dimma, dökka sorgardag

sinn draumaprins að kyssa kveðjukoss.

 

Við sendna sjávarströnd

sálir hönd í hönd

leiðast þar tvær, út við sjónarrönd.

 

Lag: Sveinbjörn Grétarsson

Texti: Ragna Jóhanna Magnúsdóttir