Tími til kominn

Það má svo sannlega segja með sanni að tími þótti vera kominn til að líta upp úr hversdagsleikanum og kíkja handan fjallanna er blasa við er litið er inn Ísafjarðardjúpið. Reykjanes kallaði háum rómi á Vertinn í Víkinni og hvatti hana til að heiðra svæðið með nærveru sinni og því var land lagt undir fót og rauða drossían fyllt viðeigandi farangri og leiðin ekin í humátt að áfangastað. Í Reykjanesi beið stærsti náttúrulegi heiti pottur veraldar þolinmóður eftir því að títtnefnd liti við og tæki sundsprett í heitu vatninu sem sem móðir náttúra velgir í rétt hitastig og lætur renna í laugina fínu. Gufan sem lagði upp úr sundlauginni sveipaði umhverfið ljóma ævintýra minnti á þúsund og eina nótt og sólin skein eins lengi á sundgarpana og hún hafði leyfi til miðað við árstíma. Öll þjónusta var til fyrirmyndar í Reykjanesinu og einstaklega vel tilfundið að heimsækja þennan forna héraðsskóla og á þar eina nótt. Vertinn er nú meira en tilbúin til að takast á við vikuna sem fer í hönd og skipuleggja helgina´sem samanstendur af miklu fjöri frá upphafi til enda.

Það má auðvitað tilkynna það með mikilli gleði að brúin í Mjóafirði er vel mannheld því hún hélt Vertinum án braks og bresta og telst það verktökum til tekna. Þvílíkur lúxus það verður að geta ekið hana á leið sinni um Djúpið og tilhlökkunarefni að fá að stytta leiðina Vestur enn frekar en orðið er. Reyndar verður það að viðurkennast að vegmerkingum um svæðið er verulega ábótavant og mikil hætta myndast við nýja veginn sem liggur að brúnni en þar er vegfarendum ekki gert ljóst með óyggjandi hætti að beygjan á gamla veginum sem vísar leiðina inn Mjóafjörðin er stórhættuleg og þar hafa orðið slys. Eitt slíkt var í dag er Vertinn og hennar skyldulið var á ferðinni, en bíll hafði farið útaf og stórskemmst. Allir sem í bílnum voru sluppu þó með skrekkinn sem betur fer. Ætla má að vegagerðarmenn verði strax í býtið að leggja leið sína að þessum stórhættulega kafla á veginum og merkja hann betur til að koma í veg fyrir frekari slys.

Örninn þurfti þó ekkert að hafa áhyggjur af vegmerkingum er hann sat á steini í Skötufirði og horfði til hafs. Letilega leit hann á ferðlangana er ljósmyndarinn spratt út úr bifreiðinni til að smella af mynd af þessu stóra fugli. Ekki lét hann bramboltið í oftnefndri spilla þeim friði sem ríkjandi var við ströndina enda er hann án efa vanur fuglahærðum af ýmsum toga á túnum og engjum þar í sveitinni. Að endingu leiddist honum forvitnin og tók sig á loft og sveif vængum þöndum í átt til hafs er honum þótti myndavélin vera komin of nærri. Ekki flaug hann þó í áttina að Ísafjarðarkirkju enda er ekki til siðs að Ernir sitji á kirkjubekkjum og syngi sálma. Bróðurbörnin og systkinin Bjarni Kristinn og Bryndís Elsa aftur á móti sungu þar og spiluðu í messu í kirkjunni og hljómuðu undurblítt. Þar brást Vertinum bogalistin því myndavélin var ekki með í það sinnið og því eru engar myndir af tónlistarflutningnum. Þau eiga þó eftir að láta ljós sitt skína í Einarshúsi vona bráðar og þá fá fleiri að njóta