Enginn vandi

Vertinn telur tilhlýðilegt að lífga upp á veraldarvefinn og segja smá fréttir svona rétt áður en títtnefnd töltir upp á loftið. Þó verður að segjast alveg eins og er að margnefnd er með sáralitlar fréttir á takteinum þessa stundina enda gengur lífið sinn vanagang. Enginn situr í stofunni auk þeirrar sem þetta ritar nema hundurinn sem lagt hefur augun aftur og hringað sig á stofugólfinu. Loginn logar enn á kertinu eftir rafmagnsleysið í kvöld en allt var kolniðadimmt um stund og dauðþögnin dottaði á glugganum. Rafmagnið virðist vera af skornum skammti hér vestra þegar minnst varir og hefur æði oft bara hreint yfirgefið svæðið af minnsta tilefni og þá er gott að eiga nóg af kertum og góðan kveikjara.

Dagurinn leið í önnum eins og vanalega og hlaupið var úr einu í annað. Kostgangarnir þurftu sinn mat og engar refjar. Einhver hafði þó á orði hvort það væri "stórslys" í boði í hádegismat og kom því til skila milli lína að Guðlaug væri betri kokkur en Vertinn. Það gefur auðvitað auga leið að hún hefði ekki verið valin til starfans ef svo væri ekki. Það skal þó tekið fram að títtnefnd kann að elda ef hún vill svo hafa og kann að laða fram bestu krásir og kynstrin af þeim.

Allskyns pappírar og skjöl bíða svo á endurskoðunarskrifstofunni og þar verður Vertinn að setja sig í hlutverk skrifstofumærar þegar svo ber undir og bóka einhver lifandis býsn. Það rennur ljúft í höndunum á téðum Vert að láta bókhaldið stemma, öfugt við það sem var í eina tíð. Þótt ótrúlegt sé þá var það títtnefndri ofviða að vinna bókhaldsvinnu enda leyfði heilsan ekki slíkt. Það var eitt af því sem alkinn gat ekki gert og komist fram úr að vinna. Stórt fjall pappíra safnaðist upp á borðstofuborðinu og dagsverk hvers dags fyrir sig var að ná því niður en ekkert gekk. Núna tveimur árum seinna er þetta létt verk og skemmtilegt og enn og aftur leitar hugurinn í veganestið sem var hengt á Vertinn fyrir rúmum tveimur árum er lífið var opnað á Vogi og sólin braust í gegn. Þá var sagt að það tæki tvö ár að ná fyrri heilsu og það er heilagur sannleikur. Það sem einu sinni var ekki hægt, er núna enginn vandi. Svo má kannski segja að það sem áður var hægur vandi, er ekki lengur hægt, en það er nú önnur saga.

Þeir tíu dagar sem Vertinn var á Vogi voru eftirminnilegir. Þar eru sjúklingar í náttfötum og sloppum og þar er ekkert sjónvarp né útvarp, tölva né sími og þar má enginn koma í heimsókn. Á tíunda degi var Vertinn farin að þrá að komast út í frelsið og beið með öndina í hálsinum eftir að fá að heyra nafnið sitt kallað upp í læknisviðtal áður en ákveðið væri hvort títtnefnd fengi að fara heim. Téður Vert hefði satt best að segja ekki geta verið degi lengur þarna innilokuð.  Áhyggjur voru meðal þeirra ráðgjafa og lækna sem reyndu að hlúa að velferð Vertsins, yfir því sem hún hefur að aðalstarfi hinu megin við barinn og ráðleggingarnar voru á þá lund að kannski væri best að snúa sér að einhverju öðru. Það kom aldrei annað til en að halda sínu striki og enda hefur það komið á daginn að það er oftast enginn vandi að vera réttu megin við barinn. 

Boðskapur þessa hugleiðinga er sá að það getur verið mikill vandi að lifa lífinu þrátt fyrir það að það sé oft á tíðum enginn vandi þegar á botninn er hvolft....ef þið skiljið hvað ég á við.