Silkiábreiða

Snjóhvít silkiábreiða hafði lagst yfir Víkina er Vertinn fór í kvöldgöngutúrinn. Ekkert jafnast á við að fara út í kvöldmyrkrið á svona fallegu kvöldi og njóta þess að anda að sér hreina sjávarloftinu og láta hugann reika. Allt var svo hreint og fínt og halda mætti að himnafaðirinn hefði tekið til í plássinu og búið um rúmið.

Helgin leið framhjá hratt og örugglega enda í kapphlaupi við tímann sem er fugl sem flýgur hratt. Vertinn stóð báðar helgarvaktirnar enda sjálfsagt að títtnefnd sinni sínu starfi sem bardama við og við. Frekar rólegt var um helgina og deyfð yfir plássinu. Því var brugðið á það ráð að kynda vel í kamínunni og ylja sér við eldinn og rauður bjarminn lýsti upp andlit þeirra sem litu við og spjölluðu. Margnefnd telur sig hafa komist að því að því meiri ylur sem kemur frá kamínunni, því meira æsist þorstinn upp í gestunum og fleiri kolamolar seljast fyrir vikið. Kolamolinn virðist einnig hafa þann eiginleika að losa um málbeinið hjá gestum og gangandi og bráðskemmtilegt er oft á tíðum að fylgjast með og hlusta á þá sem þegja alla jafna, masa út í eitt. Vertinn heldur ágætum talanda þrátt fyrir að geta ekki keypt aukaorðaforða í áfengum drykkjum lengur enda er málbeinið í stöðugri notkun dags daglega dags. Hvað kemur af viti út úr téðum Vert skal ósagt látið en reikna má með að megnið sé kjaftæði og restin bull en samt hlusta ótrúlega margir á speki margnefndrar og taka mark á öllu sem frá henni flæðir.