Þetta helst....

Að venju hefur verið nóg að gera í lifi margumræddrar. Fjórðungsþing Vestfirðinga nýafstaðið og þótti tilhlýðilegt að Vertinn í Víkinni sæti það ásamt öðrum fyrirmönnum þjóðarinnar. Það gekk hnökralaust fyrir sig og var bara einkar fróðlegt og skemmtilegt.

Fyrsta sprenging í Óshlíðargöngum var sprengd með hvelli á fimmtudaginn og bermálið ómaði um fjallanna hring. Titringurinn var töluverður og steinrunninn tröll tóku kipp af fögnuði er ljóst var að framkvæmdir væru hafnar við göngin. Ákvörðun um að ráðast í þessa framkvæmd var tekin í Kjallaranum í Einarshúsi er þingflokkur Sjálfstæðismanna kom í morgunkaffi á ferð sinni um fjórðunginn. Ekki það að Vertinn er svosem ekkert að eigna sér það sérstaklega enda alkunn af miklu lítillæti og óframfærni, aftur á móti má telja öruggt að það sem þar framfór hafi vakið ráðamenn þjóðarinnar til umhugsunar um nauðsyn þess að gera öruggan veg hér á milli Bolungarvíkur og Ísafjarðarbæjar. Það varð svo ofan á að þessi leið var farin og er það vel og mega þeir sem komu í morgunkaffið í Kjallarann hér um árið eiga heiðurinn af því og engir aðrir.

Vertinn sá um stórveislu vegna þessara atburða og þær Gunna og Guðlaug gerðu kraftaverk eins og svo oft áður. Snittur og aðrar trakteringar voru á borð bornar fyrir alla sem vildu þiggja og vinnuhjú Vertsins í Víkinni stóðu sig með prýði eins og ætíð. Telja má víst að ekki væri hægt að reka Einarshús með öllu því sem því fylgir nema að hafa úrvals starfslið við höndina og títtnefnd má teljast afar lánsöm með vinnuhjú. Allir sem máli skiptir hópuðust svo í hús gleðinnar eftir veisluna síðar um kvöldið og skemmtu sér konunglega enda tilefni til að gleðjast og fagna. Þar nutu veiga menn af fjölmörgum þjóðernum enda eru bormenn Bolungarvíkur eins og heima hjá sér í þessu sögufræga húsi og ætíð velkomnir eins og allir aðrir. Kjallarinn hefur hlotið viðurnefnið "Hákarlabarinn" hjá sumum erlendum fastagestum hússins og ætla má að ástæðan sé hið magnaða sjóara andrúmsloft sem þar ríkir.

Ástin blómstrar svo í húsinu sem aldrei fyrr en hún hefur blundað í húsinu undanfarin hundrað ár og ekki að búast við öðru en að það haldi áfram. Húsið bókstaflega geislar af gleði vegna þeirra fjölmörgu sem líta við til að sýna sig og sjá aðra og kossa, kelerí og kitl þykir sjálfsagt að viðhafa í skúmaskotum og á bersvæði einnig ef svo ber undir.