Dagur í senn

Gaman er að segja frá þvi að helgin er búin að vera stórfín. Útlendu trúbadorarnir voru alveg stórgóðir og kvöldið varð skemmtilegt eins og svo mörg önnur kvöld í Einarshúsi. Sjávarréttahlaðborðið tókst í alla staði vel. Mætingin var alveg þokkaleg og allt gekk eins og flís við rass enda kunnum við  að hantéra þessa dýrindis rétti enda hagvanar frá því í fyrrasumar þegar sjávarréttahlaðborðin voru vikulega. Núna verða þau mánaðarlega fram til haustsins amk. og vonandi mun fólk notfæra sér að líta upp úr amstri hversdagsleikans og mæta á slíkan eðalkvöldverð fyrsta laugardag í hverjum mánuði.

Eftir söng og spilerí komst Vertinn í Víkinni að því að útlendu söngvararnir sem haldið höfðu þokkalegu lagi út nóttina voru hálf heimilislausir og þurftu húspláss. Var aukaherbergið því boðið undir þreytta drengi og gátu þeir sofið eins og ljós fram miðjan dag en þá var þeim keyrt inn á Ísafjörð. Veit reyndar ekkert hvert en út úr bílnum fóru þeir með það loforð upp á vasann að hafa samband innan tíðar vegna frekari músíkhalds í Kjallaranum. Hver veit nema þeir mæti að hálfum mánuði liðnum til að troða upp í síðasta sinn í bili. Á myndinni má sjá Jude frekar léttklæddan og bindið aðeins skakkt. Það kom þó ekki að sök í flutningi laga af öllum toga.

Um miðjan daginn kallaði Vertinn litlu stórfjölskylduna saman til að snæða saman vöfflur og rjóma og ekta súkkulaði var hitað í tilefni dagsins. Ekki veit ég hvað var í súkkulaðinu því svefnhöfgi lagðist á alla gestina með þeim afleiðingum að Vertinn varð að leggja sig og yfirgefa partýið. Það kom þó ekki að sök því flestir aðrir voru við það að sofna líka og drifu sig heim í framhaldinu.  Ef ég þyrfti á svefntöflum að halda hefði ég verið viss um að ég hefði óviljandi misst úr öllu pilluglasinu ofan í pottinn með súkkulaðinu. En einhver önnur álög hafa trúlega ráðið því að allir urðu svona þreyttir. Það tekur reyndar á að vinna langt fram á nótt og dagurinn eftir er venjulega umvafinn þreytu og syfju.

Ég svaf eins og steinn í rúma þrjá tíma og rétt vaknaði til að fara í Gospelmessu upp í Hólskirkju þar sem Þorsteinn Haukur flutti sálma eftir sig ásamt Gospelkórnum. Mér þótti afar gaman að naut mín vel. Mér þykir gott að fara í kirkju endrum og eins til að fá ró á hugann og létt var yfir guðþjónustunni og fjör í söngvunum. Einn fallegast sálmur sem ég hef heyrt var sunginn og ég gaukaði því að prestinum í framhjáhlaupi að hann væri tilvalinn til spilunar í fermingarmessunni um Hvítasunnuna. Sálmurinn "Dagur í senn er"fermingarbörnum gott veganesti út í framtíðina. Auðvitað eiga kirkjugestir ekkert með að skipta sér af messuhaldi með  þessum hætti en engu að síður hefur þeirri ósk minni verið komið á framfæri.

Í minni fermingu óskuðum við krakkarnir eftir því að lag Jóns Norðdal við texta Halldórs Laxness "Hvert örstutt spor" yrði sungið í kirkjunni og mér er það mjög minnisstætt enda lagið einstaklega fallegt. Það var síðan leikið í giftingunni minni líka og lagði þar með áherslu á auðnusporin sem ég ætlaði að ganga með eiginmanni mínum. Ætli ég láti ekki spila það í jarðaförinni minni þegar þar að kemur og kveðji þá sem eftir lifa með þakklæti fyrir hverja sólskinsstund um stundareilífð, eina sumarnótt.

Brjálað at er framundan í Einarshúsi næstu vikurnar og mikil veisluhöld. Vonandi gengur það allt eins og væntingar gera ráð fyrir. Hópar hafa varla undan að panta fyrir hin og þessi tækifæri og sem betur fer þarf ég ekki að kvarta.  Til allrar hamingju þá er ég komin með fasta manneskju með mér sem er mín hægri hönd í rekstrinum svo ég þarf ekki að bera þetta uppi alveg ein, enda gengur slíkt ekki til lengdar sérstaklega þegar reksturinn vindur alltaf upp á sig meira og meira. Það er ótrúlega mikil vinna að skipuleggja hlutina og halda utan um það sem gera þarf og er það nánast fullt starf fyrir vesælan Vert eins og mig.

Að hálfum mánuði liðnum hefur Laddi boðið til samkomu í tilefni sextugsafmælis síns. Leikritið hans er á fjölunum í einhverju leikhúsi borgarinnar og þar eigum við frátekin sæti. Þetta ber upp á sama kvöld og stórt og viðamikið kvöld er haldið í Einarshúsi með sjö rétta matseðli. Það er erfitt að sleppa því en ég er víst ekki ómissandi og vinnukonur mínar halda utan um herlegheitin eins og þeim einum er lagið. Ég verð örugglega búin að segja þeim fyrir verkum áður en ég fer og allt á eftir að ganga að óskum.