Barnið og fræið

Einu sinni fyrir margt löngu síðan kom eitt barnanna minna heim úr skólanum með nokkur frækorn í skál. Plastfilmu hafði verið vafið utan um skálina til að varðveita þessi örfáu frækorn sem lágu bara í reiðileysi hvert upp við annað í skálinni. Barnið hljóp strax til móður sinnar ( mín) og sýndi henni skálina með fræjunum og andlitið var eitt sólskinsbros. Eitthvað var mamman utan við sig og hélt að þetta væru sesamfræ sem barnið hefði notað á brauðið í matreiðslunni og gleypti fræin í fljótfærni og lét sem þetta væri heimsins besti matur. Kjamsaði á þessu og lét mikla velþóknun í ljós á hversu einstaklega bragðgóð þessi fræ væru sem barnið hafði komið með heim úr skólanum.

Undrunarsvipurinn sem færðist yfir litla andlitið er þetta gekk yfir, breyttist síðar í skelfingarsvip og að lokum var þessi litli angi allur útgrátinn og sorgmæddur yfir þessari misgjörð móður sinnar.

Fræin voru þá, eftir allt saman, lítil sáðkorn fyrir paprikujurt sem barnið átti samviskulega að setja í mold og koma með í skólann daginn eftir og láta dafna til vorsins ásamt plöntum bekkjarsystkina sinna. Þegar planta var orðin að stóru tré átti barnið að fá að koma heim til mömmu sinnar með ávöxtinn af plöntunni og gefa henni að smakka afurðina.

Þessi saga, sem gerðist fyrir nokkrum árum, dúkkaði upp í kollinn á mér í dag og vakti hjá mér mikla kátínu. Hún ætti að kenna okkur það að fljótfærni borgar sig ekki alltaf. Ég átta mig þó á því að þetta hefði getað farið enn verr...............ég hefði getað gleypt barnið.