Lokahönd

Vertinn situr við kveðskap fyrir þorrablótið og það tekur vonandi enda innan skamms. Slík vinna tekur frá mér alla orku þennan dyntinn og hugurinn er því galtómur og lítið fer fyrir hugmyndaflugi til skiptanna til að skrifa um á þessa bloggsíðu af einhverju viti. Lítill tími vinnst til að gera hreint og þrífa allt í hólf og gólf og heimilið er ekki sett á hvolf til að minnast fæðingu frelsarans. Jóhannes í Bónus bakar fyrir mig smákökurnar núna eins og í fyrra enda er maðurinn sannkallaður bjargvættur jólanna. Konfektið kemur beint úr smiðju Nóa og Síríus enda besta konfekt sem völ er á svo allt verður þetta eins og blómstrið eina eins og ætíð. Jólin koma og þau fara eins og ætíð og stundin ætíð jafn hátíðleg.

Vertinum varð á að nefna það hvort ekki væri upplagt að fara til kirkju á aðfangadag en það hefur svosem ekki verið siður hjá okkur í gegnum árin heldur frekar undantekning. Það féll ekki í góðan jarðveg og ég er stöðugt minnt á messuna í fyrra þegar ég heimtaði að allir færu með mér í kirkju til að fá yfir mig anda jólanna beint í æð frá sóknarprestinum og Guði föður almáttugum. Það skipti engum togum að yfir mig sveif svo mikil sifja í messunni að ég steinsvaf mest allan tímann og missti því af flestu sem fram fór. Ég hafði skorðað mig upp við kirkjuvegginn og hraut víst í takti við blessunarorð kirkjunnar þjóns  og varpaði því vissum skugga á helgihald heimamanna ( eða svo er mér sagt). Yggld augu þeirra sem ég hafði með mér nauðuga viljuga til messu hvíldu þó á mér messuna út í gegn og trufluðu svefninn að hluta og gerðu mig órólega. Mér hefur verið tilkynnt að ég geti sofið ein og óstudd í Hólskirkju þessi jólin ef ég kæri mig um að hlusta á guðorðið þar og megi því hrjóta að vild yfir kirkjugestum og eyðileggja jólagleðina fyrir öllum hinum. Þau hin, ætla að vera heima!