Ræðan mín

Ágætu kirkjugestir. 

Enn eina ferðina hefur sólin tekið á það ráð að fela sig á bak við fjöllin og í auðmýkt sinni hleypt skammdeginu að.  Það er svo sem engin nýlunda fyrir okkur að sjá ekki sólina þennan hluta úr árinu, við sem hér búum höfum aðlagast þessum aðstæðum og tökum þeim með æðruleysi.  Mörgum líður vel í rökkrinu en aðrir eiga sínar erfiðu stundir þegar skammdegið skellur á.  Ljósin sem lýsa upp húsin okkar og bæinn um þessar mundir eru kærkomin innlegg í tilveruna þessa stundina og  létta mörgum lífið, ekki síst börnunum sem bíða óþreyjufull eftir jólunum. 

Ég á bara góðar minningar frá jólunum í minni bernsku.  Þau voru ósköp hefðbundin, mamma bakaði smákökusortir í stórum stíl, enda sérlega myndarleg húsmóðir. Hún sá um að heimilið væri hreint og strokið og síðast en ekki síst sá hún til þess að við systkinin værum sómasamlega klædd.  Sérstaklega eru mér minnisstæðir bláir kjólar sem hún heklaði á okkur systurnar, mig og Auði, Í kjólunum bókstaflega stirndi á þessar hugumstóru systur sem ætluðu að sigra heiminn þegar þær yrðu stórar. Ég á kjólinn minn enn þann dag í dag og er hann mér afar kær enda afskaplega góðar minningar tengdar honum.  Það er nú einu sinni svo að minningarnar sem við eigum í hugskoti okkar, hvort sem þær eru góðar eða slæmar, eru eitt það dýrmætasta sem nokkur maður á.  Ég sé það alltaf betur eftir því sem ég eldist. Pabbi minn sótti björg í bú, því ekkert mátti skorta á heimilinu um jólin og ekki var neitt til sparað hvorki í mat né drykk yfir hátíðarnar.  Reyndar var alla tíð lagt mikið upp úr því að nægur matur væri til á heimilinu, enda er hann pabbi mikill matmaður sem vill fá gott að borða í hvert mál, því er hann mjög lánsamur að eiga konu sem hefur yndi af eldamennsku. Hann má trúlega þakka sínum sæla fyrir það að vera ekki að staðaldri í fæði hjá mér.  Pabbi smíðaði stóra jólastjörnu úr tré sem hengd var framan á húsið okkar og þegar ljósin voru tendruð á henni fannst mér ég búa í fallegasta húsinu í bænum. 

Litlu jólin í skólanum voru alltaf jafn hátíðleg og spiluðu stórt hlutverk í lífi okkar krakkana þá, líkt og nú.  Segja má að hún Helga Svana hafi lesið inn jólin, því þegar hún las fyrir okkur jólaævintýrið á litlu jólunum varð allt svo hátíðlegt og einhver óútskýranlegur friður færðist yfir skólastofuna, það var meira segja svo að bekkjarbræður mínir gátu verið til friðs, rétt þetta augnablik.   Jólaævintýri Helgu Svönu urðu svo aftur ljóslifandi þegar ég fór að lesa þau fyrir börnin mín nokkrum árum seinna.  Lifnaði þá barnið í brjósti mér á ný, þegar ég sá brosin og eftirvæntinguna í andlitum krakkanna minna þegar jólin nálguðust.  Það er undursamlegt að geta fundið barnið í sjálfum sér í gegnum sín eigin börn.   

En blessuð börnin eldast víst og þroskast, verða fullorðin og fljúga úr hreiðrinu eitt af öðru.  Nú er svo komið að sonur minn er fluttur að heiman og verður líklega ekki hjá mömmu sinni um jólin í fyrsta sinn.  Hans atvinna er þess eðlis að hann verður að vinna þessa hátíðisdaga og kemst því ekki heim. Það vill til að ég á því láni að fagna að eiga tvær dætur sem eru afskaplega vel af Guði gerðar og hafa ekki yfirgefið hreiðrið ennþá. Þetta verða engu að síður skrýtin jól, því ég er ekki búin undir það að hafa allan krakkaskarann minn ekki hjá mér á slíkri stundu en við sættum okkur við það og tökum því með æðruleysi. Það verður vel að honum hlúð þar sem hann dvelur og ég held mín jól í faðmi fjölskyldunnar minnar þótt einn vanti í hópinn. Það verður líka dýrmæt minning í hugskoti mínu þegar ég lít yfir farinn veg. 

Alla tíð frá því að ég man eftir mér og fram á fullorðins ár bað ég bænirnar mínar, þar sem ég kallaði á Jesú Krist og bauð honum að koma að rúminu mínu og geyma mig í faðmi sér.  Einhverra hluta vegna fór ég með þessar bænir mínar æ sjaldnar eftir að ég varð fullorðin og áður en ég vissi af höfðu þær nánast máðst úr huga mér.  Þær höfðu gleymst í amstri hversdagsleikans. Núna hef ég þurft að leita þær uppi að nýju og fer með þær þegar mig vantar innri styrk og hef ég sett mér það markmið að gera þær aftur að hluta að lífi mínu.  Ég var nefnilega komin í þrot. Ljósið sem ég bað um þegar ég var lítil stelpa, að fengi að loga við rúmið mitt og hafa þar sess og sæti, var farið að dofna og sást aðeins sem örlítil skíma þegar ég kafaði í kytrur sálarinnar.  Ég hafði misst mína innri ró og í staðinn var einhver ógnarmáttur búin að búa um sig í hjarta mínu sem gerði það að verkum að ég var ekki orðin sama manneskja og ég var og vildi vera. Ég var nánast hætt að koma auga á fegurðina í kringum mig, fegurðina í fjölskyldunni minni, fegurðina í fólkinu sem hér býr og ljómann í lífinu sjálfu.   

Það er mikil mildi að ég skilda átta mig á því að ég hafði steytt á skeri og ég komst ekki þaðan hjálparlaust.  Ég hafði tapað orrustunni við þennan ógnarmátt sem hafði stjórnað lífi mínu alltof lengi og ég varð að játa mig sigraða. Það var erfitt, en hver segir að lífið eigi alltaf að vera auðvelt. 

Þau spor sem ég nýlega steig er ég gekk inn á Sjúkrahúsið Vog til að leita mér lækninga á mínum fíkn sjúkdómi eru trúlega þau mestu heillaspor sem ég hef stigið um ævina.  Mér finnst lífið nú þegar farið að snúast á sveif með mér. Þar dvaldi ég m.a. með fólki, sem átti ekkert, fólki sem var búið að missa allt, nema vonina um að geta lifað eðlilegu lífi með þessum sjúkdómi og trúna á æðri mátt.  Það var mér ómetanleg lífsreynsla að fá að upplifa slíkt og minningin er afar dýrmæt.  

Aðventan er sá tími þegar síðfellt fleiri jólaljós lýsa upp það myrkur sem ríkir á norðlægum slóðum á þessum árstíma.  Boðskapur jólanna um Jesú barnið sem fæddist í Betlehem og boðaði kærleika og frið okkur til handa, færir mér og öðrum styrk til að takast á við hið daglega líf og öðlast trú á tilveruna. Hér í Bolungarvík er umhverfi hins daglega lífs oft með öðrum hætti heldur en hjá höfuðborgarbúanum.  Á jólaföstunni eru oft válynd veður.  Það stórbrotna umhverfi sem við búum við gerir það að verkum að oft er erfitt að komast á milli staða, sérstaklega ef mikið hefur snjóað eða illviðri geysa.  Þetta gerir þó þennan árstíma eftirminnilegan og ekki eru síður ljúfar jólaminningar frá þeim hátíðisdögum þegar rafmagnið hefur farið af,  og illfært hefur orðið um bæinn.   Þrátt fyrir misjöfn veður endurheimta Bolvíkingar á þessum tíma þá sem dvalið hafa langdvölum við nám eða störf fjarri sínum heimahögum.  Þá  sjáum við aftur þessum andlitum bregða fyrir í skini jólaljósanna, þegar sameinaðar fjölskyldur fara í jólaboð, til kirkju eða heimsækja leiði látinna ættingja í kirkjugarðinum.   Þessi tími er einmitt best til þess fallinn að hlúa að þeim sem manni þykir vænt um, treysta fjölskylduböndin og njóta samvistanna hvert við annað.  Það er jú það sem mestu máli skiptir. 

Að endingu vona ég að við getum öll fundið sanna jólagleði og innri frið í hjörtum okkar og ég óska ykkur öllum gleðilegra jóla. 

Ragna Jóhanna Magnúsdóttir

 

Flutt á Aðventukvöldi í Hólskirkju sunnudaginn 10. desember 2006

Athugasemdir

[Ilmur (IP-tala skráð) 10.12.2007 kl. 18:15]

Falleg hugvekja hjá þér Ragna. Lít við hjá þér í Einarshúsi áður en við yfirgefum Víkina fögru, amk í bili. Hver veit hvað framtíðin ber í skauti sér.  

Kveðja,

Ilmur.

[guja (IP-tala skráð) 11.12.2007 kl. 13:19]

Þú ert svo mikið ljós kona góð.