Freistingar leynast víða

Ekki var það í frásögu færandi að Vertinn í Víkinni lagði leið sína upp á Grundahólinn um miðjan dag á eðalfína jeppanum sínum og stefnan var sett á guðsþjónustu í Hólskirkju. Var þessi messa liður í fermingarundirbúningi Lilju sem fermist næsta vor en bráðnauðsynlegt þykir að fara reglulega til að hlusta á guðorð vegna þess. Alltaf er ljúft og gott að fara til kirkju og þar færist yfir mann ró og friður sem nauðsynlegt er að hafa innanborðs á lífsleiðinni. Verð ég þó að geta þess að kirkjunnar þjónar leggja sig fram um að freista mín með messuvíni í hvert skiptið sem ég legg leið mína uppeftir og virðist það vera keppikefli þeirra að koma alkahólblönduðu blóði Krists inn fyrir mínar varir í bland við líkama þess hins sama. Er ég kraup við altarið í dag fannst mér líkneskið af Jesú Kristi sem stendur með útréttan faðminn á altarinu, draga annað augað i pung og brosa út í annað þegar Vertinn afþakkaði drykkinn góða með kurt og pí og ekki var annað að sjá en að velþóknun frelsarans væri algjör er ég stóðst freistinguna eitt skiptið enn. Oblátan bragðaðist þó ekki eins vel fyrir vikið en rann hún þó niður vélindað með herkjum fyrir rest og án teljandi vandræða.  Án efa hefði það þótt til frásagnar ef fúlsað hefði verið við vökvanum þegar frelsarinn breytti vatni í vín á sínum tíma er hann mettaði sársvangan lýðinn en tímarnir breytast og mennirnir með. Í gamla daga var messuvín blandað úr áfengum drykkjum sem illa eða ekki seldust í ÁTVR en ekki kann ég skil á innihaldi þess sem bikarinn hefur að geyma um þessar mundir. Væri ekki ráð að hafa óáfengan drykk í stað þess sem nú er boðið upp á í hinum barmafulla bikar sem hefur geyma blóð frelsarans og söfnuðurinn fær að bragða á þegar þurfa þykir.