Óshyrnan glóir sem gull

Óshyrnan glóir sem gull í kvöldroðanum og það stirnir á Óshólavitann sem er umvafinn síðustu geislum sólarinnar þennan daginn sem hún lætur speglast í haffletinum á leið ofan í sæinn. Sólin er í kapphlaupi við tímann því henni liggur mikið á að rísa í fyrramálið til að láta geisla sína leika við okkur hér í Víkinni góðu. Hún hefur verið afar trygg við okkur hér fyrir vestan undanfarnar vikur og ylurinn sem frá henni leggur hefur svo sannarlega létt okkar lund. Ég sit hér á mínum vanalega stað í Einarshúsi og get gefið mér tíma til að láta vita af mér. Það er búið að vera mikið að gera hér og hafa menn ekki verið að velta sér upp úr aðgerðarleysi, enda svo sannarlega engin ástæða til þess. Mikið af fólki hefur verið í bænum enda er markaðshelgin nýliðin og margir lögðu leið sína hingað til að koma saman og hafa gaman. Helgin var undirlögð af heimsóknum ferðamanna sem litu við í kaffi eða komu og smökkuðu annálaða fiskrétt hússins sem bragðast afar vel og hefur fallið í fólk. Súkkulaðikökur, eplatertur, jógúrtkökur og annað fleira dásemdarbakkelsi rann út eins og heitar lummur og ekki var annað að heyra en að þessi heimabökuðu dýrðarkrásir þættu guðdómlegar. Guðlaug hefur varla undan að baka rúgbrauðið vinsæla og eins og sjá má á myndinni er hún mjög íbyggin er hún sneiðir brauðið nýbakað í jafnar sneiðar kúnnanum til handa.

Tónleikar The Pitcfork Rebbelion tókust vel og talsverður fjöldi fólks mætti til að njóta góðra tónlistarveislu.Margir voru búnir að hita sig vel upp í Hreggnasagryfju en þar stjórnaði Árni Johnssen brekkusöng af sinni alkunnu snilli. Allt fór þetta þó vel fram og var til fyrirmyndar. Á myndinni má sjá þau Héðinn og Fanney brosa sínu breiðasta brosi. Þeim finnst svo gaman að koma hingað vestur og mér finnst svo gaman að fá þau til mín að þau ætla að koma aftur í haust og þá með alvöru hljómsveit með sér og þá ætla þau að halda enn stærri tónleikaveislu. Hún verður haldin á eftir hæðinni í húsinu mínu með kertaljós og kósýheit, heitu súkkulaði og kannski smá lagköku með rjóma og e.t.v. kleinum. Það er alltaf til einhvers að hlakka, það eitt er víst.

Margir kvarta sáran undan bloggleysi hjá mér þessa dagana. Ungir sem aldnir vitna í missannar sögur sem ég læt hér flakka miskunnarlaust af minni alkunnu snilli. Enginn efast um sannleiksgildi þessara lygasagna og trúa öllum þvættingi sem liggur milli línanna í æsifréttastíl í þessum fréttaflutningi hér á síðunni minni. Ég vildi svo sannarlega að ég gæti gefið mér meiri tíma til að segja ykkur frá öllu því sem á daga mína drífur um þessar mundir en tíminn er bara eitthvað svo naumur og þegar vinna slítur í sundur fyrir manni tímann sem maður hefur öllu jöfnu til að blogga þá er nú fokið í flest skjól. Fréttaritarinn á Víkara er líka að standa sig með stakri prýði því heimsóknarfjöldi hefur stóraukist síðan hann tók við og óstaðfestar fréttir herma að uggur sé kominn í BB menn við tilhugsunina um að þeir séu að falla í skuggann af litla netmiðlinum hér í Bolungarvík. Það var svosem vitamál að þetta gæti farið svona og hræðsla þeirra er ekki ástæðulaus en við spyrjum að leikslokum.

Á myndinni hér til hliðar má sjá Þjóðverja sem hafa heimsótt mig reglulega undanfarið en þau gista í Hnífsdal. Myndin heitir Ást við barinn en ástin virtist svífa yfir vötnum þennan dyntinn. Við vorum boðin í brúðkaup á laugardagskvöldið en sá dagur var víst talinn mjög heppilegur til að gifta sig og þótti dagsetningin 07.07.07 mjög sjarmerandi fyrir slíkt brúk. Menn og konur tóku upp á því að láta pússa sig saman í gríð og erg og kirkjuklukkur hér vestra slógu brúðhjón inn kirkjugólf á víð og dreif um fjórðunginn. Ég leigði báða salina í Einarshúsi undir einkasamkvæmi og þóttist góð að geta skroppið frá eitt augnablik og samfagnað með brúðhjónunum Auði og Skúla. Kom ég heim fljótlega eftir miðnættið enda átti ég að verða byrjuð á vaktinni. Eitthvað hafði annað samkvæmið í Einarshúsi farið úr böndum og mikinn kulda lagði frá Vertinum er hann setti í brýrnar og yggldi sig yfir umgengninni og bauð veislugestum kuldalega og án allrar alúðar að yfirgefa svæðið og finna sér eitthvað annað til dundurs. Flestir fóru á ball og heyrst hefur að Félagsheimilið hafi verið klakabrynjað þegar menn hlupu skelfingu lostnir undan ísköldu augnaráði þess sem öllu ræður í Einarshúsi. Frést hefur að menn hafi stigið dansinn í mikilli örvæntingu og með tilþrifum til að ná í sig hita og fá blóðið til að renna eðlilega á ný. Allt slapp þó fyrir horn, þótt horn og hali hafi vaxið á suma veitingamenn um tíma. Ástandið er nokkuð stöðugt núna og eftir atvikum alveg gríðarlega gott.

Ég tel næsta víst að þessa langa bloggfærsla sem birtist hér alveg upp úr þurru geti komið ójafnvægi á lesendur mína svo ég hef hana ekki lengri að sinni. Verið góð og þá fáið þið kannski að heyra meira síðar.