Stund milli stríða

Tel ég núna tímabært að taka mér aðeins frí frá amstri dagsins og láta í mér heyra. Ég hef verið mjög upptekin við að gera hitt og þetta en mest hef ég þó dundað mér við að gera ekki neitt, það getur tekið á eins og allir vita. Sólin hefur ekki verið spör á sig undanfarið og látið ljós sitt skína dag eftir dag. Það fer að þykja sjálfsagt að spóka sig um í sól og blíðu hér í Bolungarvík. Mestur hitinn er á bak við Einarshúsið enda skín sólin þar hvað skærast sem eðlilegt er. Hún hangir á himnafestingunni hér beint fyrir ofan eins og ekkert sé sjálfsagðara og baðar mig og mína gesti með sólargeislum sínum.  Himininn hefur verið heiður og blár og steinrunninn tröllin sem eitt sinn bjuggu í Erninum og Traðarhyrnu líta með velþóknun niður á Víkina fögru og hugsa með eftirsjá til þeirra gömlu góðu daga þegar þau gátu hlaupið um í sólinni og leikið sér. Mér finnst það er góð tilhugsun að geta leikið mér í sólinni án þess að eiga á hættu að verða að steini. 

Hugurinn leitar þó stundum til fyrri sumra þegar grillið varla kólnaði á sumardögum sem þessum. Oftar en ekki var tappinn tekinn úr rauðvínsflöskunni og bjórsopinn var teygaður á slíkum sólskinsdögum og notalegheitin hrísluðust um kroppinn. Nú get ég það ekki lengur og það reynir stundum á og er stundum ansi erfitt en ég er ekki þekkt fyrir það að gefast upp og er staðráðin í að halda mínu striki. Mér þótti þrekvirki að komast yfir gamlárskvöld og þorrablótið var strembið. Sumarið á eftir að líða og það verður skrítið að fara til Grikklands og teyga appelsínusafa með röri er ég sóla mig í sandinum og læt brimsaltan sjóinn leika um fætur mínar. En allt gengur þetta eins og í sögu fyrir því og ekki undan neinu að kvarta. Í nóvember er árið liðið og hringurinn hefur lokast. Þá tekur bara við annað ár og fleiri þröskuldar til að komast yfir og ég klíf þá alla með glans.

Ég sit hér uppi í veitingasal Einarshúsi og lít til bátanna við Lækjarbryggjuna. Rólegheit eru við höfnina en fjör er að færast yfir mannskapinn í Kjallaranum og ég heyri hlátrasköll kráargesta niðri á barnum. Paparnir syngja sig hása og segja það í góðu lagi að vera sólstrandagæi og ég tek alveg heilshugar undir það. Ætli ég kíki ekki niður og segi hæ við gestina mína.

Heyrumst síðar