Konan með hárið

Þá er hjartsláttur minn orðinn nokkuð eðlilegur og blóðþrýstingurinn farinn að verða normal á ný eftir annir helgarinnar. Ég er búin að vera vakin og sofin yfir kránni í Kjallaranum á nóttunni og kaffihlaðborðum á daginn og segjast verður alveg eins og er að Vertinn var orðinn frekar framlágr undir restina. Alltaf rís ég þó upp aftur með undraverðum hætti og fæ kraft til að halda áfram með verkefni dagsins og lít fram veginn með bjartsýni að leiðarljósi, staðráðin í því að gefast ekki upp þótt stundum gefi á bátinn.

Biggi Olgeirs mætti með gítarinn á laugardagskvöldið og var alveg frábær. Hann er stórskemmtilegur trúbador. Hann hefur öll góðu lögin á tæru og er jafnvígur á kvenmannsraddir sem karlmannsraddir svo ekki sé talað um englaraddir. Hann tók Queen eins og hann hefði aldrei gert annað og ég er nokkuð viss um að Freddy Mercury hefur sungið og trallað með fullum hálsi fyrir handan og gott ef ég fann ekki fyrir návist hans um tíma.  Fólk lét óspart ánægju sína í ljós og skemmti sér konunglega. Ég á örugglega eftir að fá hann til mín aftur fljótlega. Annar sá tryllti og töfrandi tók eitt og eitt gítargrip við og við og vinnukonugripin léku í höndunum á honum þegar hann hafið rænu á að snúa gítarnum rétt.

Vertinn og Gunna stóðu vaktina báðar nætur langt fram á morgun og þurftu örugglega að vinna fyrir kaupinu sínu. Dansinn var þó stiginn fyrir innan barborðið jafnt sem fyrir utan það, en við eigum það til að dansa tryllta dansa milli þess sem við dælum gleðilvökva í mannskapinn enda höfum við oftast nær gaman af vinnunni og njótum þess að vera með skemmtilegu fólki.  Það vill til að við erum svo skemmtilegar sjálfar að þetta fellur allt vel að hvort öðru og ætíð líða kvöldin áfallalaust og án vandræða enda vita flestir að menn halda sig innan  velsæmismarka í mínum húsum.

Kaffihlaðborðið á 17. júní gekk frábærlega og bakkelsið hafði vit á því að duga á einhvern undraverðan hátt. Hátt i 70 manns kíktu við í kaffi og skoðuðu kvikmyndir frá Bolungarvík í Kjallaranum og höfðu gaman af. Ég hef sterkan grun um það að einhverjar hjálparhendur að handan hafið aðstoðað okkur við að láta allt ganga upp því allt gekk eins og í sögu. Við vorum ekki eins vel undirbúnar og lagt var upp með í upphafi vegna þess hve mikill erill var á barnum kvöldið áður. Það sannast enn og einu sinni hve vinnuhjúin mín í Einarshúsi eru frábær og þau gera hvert kraftaverkið á fætur öðru. Jón Bjarni var í uppáhellingum og fleiru tilfallandi, Gunna smurði rúgbrauð með síld og eggjum og allt mögulegt annað, Elsa og Lilja uppvörtuðu og gengu í önnur verk sem þurfti og ég gerði sem minnst enda húðlöt að eðlisfari.

Mér tókst svo með undraverðum hætti að neyða Elvar Sigurgeirs til að bjóða mér á rúntinn á flottasta bíl bæjarins og ég var eins og hefðarmeyja í framsætinu á Pontiac árg. 56 og naut mín ekkert smá. Það þótti nauðsynlegt að taka mynd af þessum tveim eðaleintökum hlið við hlið og ég get ekki annað séð en það fari vel á með þessum tveim gömlu gæðagripum.

Mánudagurinn rann svo upp með sól og hlýju og ég spókaði mig í sumarkjól og með hatt. Ég ber stundum hatt þegar þannig liggur á mér og mér finnst það æðislegt. Fólk á að bera hatta í ríkara mæli því það er svo tignarlegt og flott.

Ég set myndir frá helginni inn á síðuna fljótlega. Þar má sjá að hárið á mér leikur lausum hala allt um kring en það hefur hrokknast óskaplega undanfarið. Ég held ég hljóti að hafa fengið rugluna og hún hefur örugglega hlaupið öll út í hárið sem hringast nú í allskonar slöngulokka og lambakrullur vítt og breytt kringum andlit mitt. Hópur ungra þýskra stúlkna dvelja hér við listsköpun og ég aðstoðaði þær smávegis. Þær komu í Einarshúsið í dag og spurðu Guðlaugu vinnukonuna mína eftir konunni sem á staðinn, þær reyndu með miklu handapati að leggja áherslu á útlit mitt og atgerfi og sögðu að endingu að þær væru að leita að "konunni með hárið".