Þið heppin

Vertinn slapp út af spítalanum eftir tveggja vikna legu fyrir viku síðan. Títtnefnd hefði sko alveg getað varið tímanum í annað en það var ekki í boði. Nýi leggurinn virðist ætla að vera til friðs enda punda ég í mig penselíni til að verjast frekari sýkingum og svo auðvitað sprauta ég mig í belginn á hverju kvöldi með blóðþynnandi svo blóðtappi geri sig ekki heimakominn í æðunum. Öll þessi lyfjaósköp kostuðu 35 þúsund krónur í apótekinu og greiddi ég það auðvitað með bros á vör. Það ber auðvitað að þakka þeim himinháu örorkubótum sem í boði eru fyrir kramaraumingja eins og mig. Mér kom nú til hugar svona rétt sem snöggvast að sækja um hæli sem pólitískur flóttamaður til að drýgja tekjurnar því mér skilst að þeim séu skammtaðar hærri bætur en þeim vesalingum sem búa á Íslandi en ég sel það auðvitað ekki dýrara en ég keypti.

Guðmundur læknir hitti títtnefnda rétt sem snöggvast í liðinni viku. Sjúkdómurinn er farinn að láta á sér kræla á ný enda gefur hann ekkert eftir helvískur. Hann verður drepinn niður í Svíþjóð, vonandi fyrir fullt og fast.

Ég er aðeins blóðlítil en það er það ekkert skrýtið því reynt var að drepa mig á Borgarspítalanum og litlu mátti muna að allt blóðið úr mér rynni úr kroppnum. Hjúkkan hafði ekki gengið frá bláæðaleggnum með réttum hætti svo blóðið rann viðstöðulaust úr honum ofan í rúmið. Þegar ég reisti mig upp og fletti sænginni af mér var umhorfs eins og í sláturhúsi, blóð út um allt rúm. Í þann sama mund komu læknarnir fyrir hornið á stofugang og allt fór á hvolf. Ef ég hefði ekki reyst mig upp í tíma og kannski legið í rúminu áfram, eða kannski sofnað hefði ekki verið að sökum að spyrja og ég væri núna steindauð og varla að tala við ykkur núna.      Þið heppin. 

Aftur á móti vita þær á blóðmeinadeildinni hvað þær eru að gera upp á hár enda kunna þær alveg á sjúklinga eins og mig. Ég var þar í góðu yfirlæti síðustu vikuna mína á sjúkrahúsinu.

Annars þá er ég núna í Víkinni minni svona rétt til að segja bless. Landsbankinn var rétt á undan mér vestur og var hann búinn að segja upp flestum starfsmönnum  í Sparisjóðnum áður en ég renndi inn í bæinn og ætlar að skella þar öllu í lás eftir helgi. Allt til að auka þjónustuna sögðu jakkafataklæddu bankamennirnir. Það er síðra skal ég segja ykkur því við höfum alist upp með sparisjóðnum allt okkar líf svo þetta er eins og að missa einhvern nákominn. 

Þetta er í annað sinn sem Landsbankinn gerir aðför að Bolvíkingum því þeir settu máttarstólpann í Víkinni í þá daga, fyrirtæki Einars Guðfinnssonar á hausinn þrátt fyrir að þeir ættu vel fyrir öllum sinum skuldum. Það var meðvituð aðgerð að koma öllu fyrir kattarnef í Víkinni þá eins og nú. 

Já, svona starfar nú banki allra landsmanna.

Umbúðirnar sem ég tuðaði um þarna um daginn að spítalinn tímdi ekki að kaupa verða til eftirleiðis á Landsspítalanum. Landsmenn geta þakkað mér það og auðvitað honum Antoni sem stal einu stykki út í Svíþjóð þegar hann var í meðferðinni og gaf mér. Honum var komið fyrir áður en ég fór heim af blóðmeinadeildinni og þetta er allt annað líf. Engin hætta er á að leggurinn dragist út úr æðinni og bara allt í gúddý. Þessar umbúðir verða því til fyrir næsta Bolvíking sem nýlega er greindur með bráðahvítblæði sem þarf að meðhöndla út í Svíþjóð með stofnfrumuskiptum.

Það eru þá þrír héðan úr þessu Landsbankalausa krummaskuði sem þurfa að fara í svona stóra meðferð á einu ári.

Það er einkennileg tilviljun svo ekki sé meira sagt eða hvað finnst ykkur?