Kveðja

Kópavogurinn var spegilsléttur  í gærkvöldi og glitrið varpaði birtu ljósanna frá byggðinni á hafflötinn er  tengdapabbi kvaddi á Rjóðrinu, líknardeild. Himnaríkið opnaðist í allri sinni dýrð og rauðgullinn bjarminn frá sólsetrinu teygði sig til jarðar til að vísa honum veginn inn í eilífðina. Hann var umvafinn ástvinum sínum er lífið fjaraði út og þegar síðast andardrátturinn þagnaði var höfði dropið í þakklæti fyrir að hafa fengið að ganga svo stóran hluta lífsleiðarinnar með þessum einstaka geðprúða manni. 

Fjórir mánuðir eru liðnir í dag síðan pabbi var lagður til hinstu hvílu. Pabbi dó í fullu fjöri og þegar hann kvaddi skall sorgin á af fullum þunga og lamaði allt í kring. Sorgin býr enn í hjartanu vegna fráfalls hans ekki síst vegna þess að mamma varð að yfirgefa heimili sitt og fara á sjúkrastofnum í kjölfarið því pabbi var orðinn líf hennar og heilsa í restina.  Æskuheimilið varð því autt og fasti punkturinn í tilverunni hvarf í framhaldinu þegar ekki var lengur hægt að koma við „heima“ og þiggja kaffi og spjall.

Í báðum þessu tilvikum var þó dauðinn fallegur og friðsæll. Nokkuð kærkominn í þetta skiptið því tengdapabbi varð krabbameini að bráð og erfitt var að horfa upp á þennan mann sem eitt  var svo stæðilegur tærast upp.  Í hans tilviki kom sorgin í skömmtum eftir því hve sjúkdómurinn náði meiri tökum á honum, en kveðjustundin er alltaf jafn erfið og þungbær.  Það er þó mikils virði að hann leið ekki kvalir svo neinu nemi, en óttinn við það var aðaláhyggjuefnið í fjölskyldunni þann tíma sem hann lág banaleguna sína.

Hann Geir og við öll, urðum þeirra gæfu aðnjótandi að komast að á Rjóðrinu líknardeild í Kópavogi en þar lág hann síðustu dagana sína. Umhverfið er svo fallegt, starfsfólkið svo einstakt og þjónustan yndisleg. Þar er dásamlegt að deyja, svo friðsælt og fínt. Þar áttum við síðustu stundirnar saman og það er dýrmætur fjársjóður í minningakistuna.