Janúar kveður.

Síðasti dagur janúarmánaðar er að renna upp og hann lofar nokkuð góðu. Veðrið virðist vera gott svona við fyrstu sýn svo janúar virðist stíga síðustu skrefin í sátt við Guð og menn.

Dagurinn í gær var erilsamur, ég er í raun hálfundrandi hve miklu ég kom í verk. Sumir dagar virðast nefnilega komast upp með það að líða án þess ég geri nokkuð af viti.

Fyrst ber að nefna að ég hafði það af að panta tíma fyrir bílinn í skoðun en eitthvað virðist það hafa dregist fram úr hófi. Hin vökulu augu laganna varða hér vestra hafa fylgst nokkuð grant með mér og gefið mér illt auga vegna þessa undanfarið. Sumir þessara annars ágætu þjónar réttvísinnar hafa dregið augað í pung í hvert sinn sem þeir hafa mætt mér og ygglt sig yfir þessari yfirsjón minni. Þannig að nú geta þeir farið að elta uppi alvöru glæpamenn og einbeitt sér að öðru en að fylgjast með hverju mínu fótmáli á bílnum.

Það kom reyndar í ljós í skoðuninni að eitt dekkið var ónýtt svo ég brunaði beint á dekkjaverksstæði og lét skipta. Arkaði á meðan á Langa Manga og fékk mér swiss mokka og átti gott spjall við vertinn þar. Hann var í góðum gír að vanda, greip þó ekki í gítarinn og söng slagara að þessu sinni enda ekki vinsælt á þeim ágæta bar að vera með einhvern óþarfa hávaða ef marka má fréttir af klögu og kærumálum sem birtast af og til í BB á hendur þessum ágæta stað. Ég rek tærnar stundum þangað inn og finnst það ágætt en það verður enn betra þegar reykingar verða ekki leyfðar þar lengur.

Ég fór til Árnýjar en hún var búin að klára myndirnar af Pétursfólkinu. Ég er alveg hæstánægð með útkomuna en hún þurfti að vinna þær töluvert upp úr bókinni Brimgný en þar segir Jóhann Bárðarson sögu Péturs Oddssonar og hans fjölskyldu. Ég prúttaði reyndar aðeins um verðið á myndunum við litla ánægju ljósmyndarans, en ég verð að hugsa um hverja krónu. Ég hef reglulega gaman af því að segja sögu fólksins sem búið hefur í húsinu og mikla ánægju af því að glæða það lífi liðinna tíma með myndum.  

Eftir það lagði ég leið mína í Bókhlöðuna eftir myndarömmum. Það er nú eitt. Alltaf er ég jafn forundrandi yfir afgreiðslunni þar. Afgreiðslumennirnir strunsa æði lítið brosmildir af einu borði á annað og vísa mér út um alla verslun eftir þeim hlutum sem mig vantar. Oftar en ekki verð ég svo rugluð að ég kaupi eintóma vitleysu bara til að losnað þaðan út. Fallega brosið hans Orra gerir það þó að verkum að ég slysast þangað inn öðru hverju.  Þeir eru heppnir að hafa hann í vinnu.

Afmæli sundlaugarinnar fór vel fram. Margar ræður voru fluttar og sundlauginni bárust góðar gjafir. Toppurinn var svo kappsund milli Einars og Gríms en Óli Kitt bar fyrir sig bakverk á ögurstundu. Auðvita vann Einar, það var vitamál enda liðtækur sundkappi og Sjálfstæðismaður af bestu sort. Þó hafði Grímur töluvert forskot því hann er jú mikið hærri en Einar og það hlýtur að hafa eitthvað að segja. Boðið var upp á tertu á eftir en ég lét það eiga sig að smakka á henni.

Breytingar verða varðandi kútmagakvöldið. Þeir á hótelinu geta bara útbúið þá 10. febrúar, sama kvöld og ég ætlaði að hafa þorrablótið svo eitthvað fokkast þetta upp. Við verðum að láta sjá hvað setur.

Gógó vonkona mín á Flateyri verður næsti spyrill í Kjallarakppni 9. febrúar en Ómar Már sveitastjóri í Súðavík er á leið til Ásralíu svo hann spyr síðar. Við Ómar erum þremenningar, ömmur okkar voru systur, þær Ingbjörg og Auður Sigríður dætur áðurnefnds Hjálmars ( Hjalla Tudda). Gógó er hress og kát og án efa verður gaman að glíma við þær spurningar sem hún leggur fyrir gesti. 

Ætli ég láti þetta ekki gott heita í bili og fari að gera eitthvað af viti.