Gatan

Vertinn býr við eina fámennustu götu bæjarins sem einungis telur örfá hús. Búið er í flestum þeirra eða í fjórum af þeim fimm húsum sem standa við götuna og það má trúlega kallast gott ef miðað er við að heilu íbúðahverfin í höfuðborginni sem byggð voru á góðærisárunum sem nú standa auð. Þar átti auðvitað að byggja yfir landsbyggðina sem öll átti að flytjast á mölina með manni og mús og væntanlega halda uppi stöðugri eyðslu í Smáralindinni, því það er jú auðvitað þar sem peningarnir verða til.

Vertinn má vera þakklát fyrir það að oftast logar á ljósastaurunum í götunni eftir að tekur að skyggja varpar það einkar fallegum bjarma á umhverfið. Ekki hefur það reyndar alltaf verið svo og um tíma var allt í myrkri og allir ljósastaurar úti. Þá fór að læðast sá grunar að títtnefndri að nágrannarnir hefðu ekki borgað rafmagnsreikninginn og því hefði Okurbúið slitið alla strengi og slöggt á raforkunni en svo kviknaði ljós um leið og slökkt var á staurunum á Óshlíðinni.

Gatan er vel upplýst um þessar mundir þó svo að efri bærinn sé í niðamyrkri hér og þar og þar varla sjáist á milli húsa vegna dimmu og drunga við einstaka götur. Vertinn veit ekki hvað íbúar hafa gert til að verðskulda þessa niðadimmu, en kannski hefur ekki þótt nauðsynlegt að hafa ljós eftir að læknirinn fór.

Það þarf auðvitað að spara á öllu sviðum á krepputímum og kannski má nurla saman nokkrum aurum í ríkiskassann ef ljósin á landsbyggðinni yrðu bara slökkt í eitt skiptið fyrir öll. Tunglið og stjörnurnar myndu lýsa næganlega upp náttmyrkrið og gera lífið bærilegra í bland við norðuljósin sem myndu lýsa upp allt Djúpið á fallegu vetrarkvöldi og kannski yrði lífið bara enn betra.

Þá mætti hugsa sér að hægt væri að byggja fangelsi í miðri höfuðborginni fyrir raforkusparnað landsbyggðarinnar, því hefur verið fleygt að ekki sé hægt að fara langar vegalengdir með dæmda fanga og því verði tukthúsið að vera sem næst höfuðborginni. Það hljómar örlítið undarlega í því ljósi að spara átti svo í sjúkrahúsum á landsbyggðinni að fárveikt fólk átti að fara með flugi til Reykjavíkur til að fá læknisaðstoð ella deyja drottni sínum ef ekki gæfi að fljúga.

Þetta átti nú ekki að vera ritefnið í kvöld en svona leita orðin í setningar án umhugsunar og fyrr en varir er Vertinn farinn að agnúast út í höfuðborgina sem var íupphafi ekki ætlunin.

Það var víst gatan sem var kveikjan af þessu bloggi og rólegheitin sem hafa einkennt hana undanfarið. Eina lífið í götunni er þegar títtnefnd álpast úr með fánann til að flagga...oftar í hálfa en heila þennan dyntinn og þá sést nágrannakona stundum hlaupa frá sinni flaggstöng í sama tilgangi. Börnin hafa flutt í burtu, sum tímabundið önnur til lengri tíma en einhver búa heima ennþá. Fólkið í götunni eldist þó svo að aldur Vertsins standi í stað eins og allir vita, en þau ár sem títtnefnd dregur frá aldri sínum fara ekki til spillis til allrar lukku, því hægt er að bæta þeim á aldur nágrannakvennanna í einni svipan og eins og hendi sé veifað.

Gatan er þó þráðurinn sem heldur húsunum saman þrátt fyrir allt. Ljósið á staurunum er geislinn sem lýsir og húsin eru skjólið. Það að börnin flytji að heiman er merki um framtíð og það að geta flaggað fyrir þeim sem hverfa á braut táknar að það er líf og það er gott að vera lifandi.

Ég held ég verði að fara að kíkja til Dæju í kaffi.............

Athugasemdir

[Níels A. Ársælsson., 8.12.2010 kl. 07:46]

Góður pistill ...