Biðin

Nú er bara bið eftir því að ofnæmiskerfið hrynji og ég þurfi að fara á spítalann. Ég er þó ennþá heima en held mig við rúmið svona nokkurnveginn enda slöpp og ekki til neinna stórræðna. Þórunn hjúkka kemur svo til daglega og kannar lífsmörk og tekur blóð. Ég er aðeins farin að finna fyrir óþægindum í vélindanu en held samt ágætri matarlyst og það er gott. Því lengur sem ég get verið heima því betra. Reikna má með að þann 29.mars megi ég búast við að allt fari að fara upp á við á ný og því ekkert annað í stöðunni, úr því að ég er búið að þreyja þorrann og góuna, að halda áfram að tækla þetta verkefni í ræmur.